Sanat tarihinde pek çok doğaüstü ve merak edilen konunun sanatçılar tarafından tasvir edilmiş örnekleri var. Bunların en başında da herkes tarafından çok merak edilen 'cehennem' var. Peki, cehennem nasıl bir yer? Eğer merak ediyorsanız işte cehennemi gösteren en ünlü tablolar...
Giotto di Bondone'un Son Yargı adlı tablosunun sağ alt tarafında, ceza alıp cehenneme girenler tasvir ediliyor. Giotto'nun hayalindeki cehennem cezası bir dizi işkence mekanizmasını içeriyor; fiziksel zarar veren ve İsa'nın izinden gitmeyenlerin ruhlarını yiyip bitiren şeytani varlıklar ve ejderha benzeri yaratıklar bunlardan yalnızca birkaçı...
Bu tabloda İsa Mesih'i takip eden tüm figürler giyinik ve yargılama fikriyle neredeyse barış içinde görünürlerken, tablonun en sağında, günahkarların etini yiyen boynuzlu karanlık bir yaratık ve cehennemin ve onun yöneticisinin tuhaf işkencelerinin kölesi olan seçilmiş birkaç çıplak figür yer alıyor.
İncil'deki iki büyük olayı yan yana sergileyen bu tablo, böylece İncil'in ana temasının önemini güçlendiriyor. Tabloda İsa'nın çarmıha gerilmesi yer alırken, diğer bölümünde İsa Mesih'in ikinci gelişiyle kutsal olmayanları yargılaması betimleniyor.
Dante ve Üç Krallık adlı tabloda Michelino, Dante'nin arafını arka planda konumlandıran ve cennete kadar uzanan yorumunu gösteriyor.
Michelino, cehennemin giriş kapısını Araf'ın sağına konumlandırırken, döneminin kutsal kenti 1465'in Floransa'sına dikkat çekiyor.
Tabloda en sağdaki panele bir ceset çizen Memling, böylece büyük ölçüde bir ölüm göstergesi sunuyor. Memling'e göre ölümün merkezinde kibir ve şehvet dolu arzularla bir yaşam vardır ve günahın gerçek sonucu cehennem olarak tasvir edilir.
Ünlü tablosunda Bosch, cehennemi yıkım, şehvet, ceza, oburluk, müzikli işkence, savaş, karanlık ve cehennem kargaşasının ortasındaki hoşnutsuz yüzler aracılığıyla sunuyor.
Rönesans'ın en ikonik sanatçılarından biri olan ve Sistine Şapeli'ne yaptığı katkılarla tanınan Michelangelo'ya bakmadan 'cehennem'i tasvir eden tabloları yorumlamak yanlış olur.
Michelangelo'nun bu freski, cehenneme birincil referans olmasa da, cehenneme veya cennete yolculuk yargı gerektirdiğinden, yargı ile ilişkisi göz ardı edilemez.
İsa Mesih, çoğu dini tablonun birincil figürü olarak hizmet ettiği kadar, onun düşmanı Şeytan da birçok Rönesans cehennem tablosunda yer alır.
George Frederic Watts bu eseriyle bu sefer odak noktayı cehenneme çevirmek yerine cehennemin yöneticisi ve şeytanın temsil ettiği şeyin korkunç doğasına çeviriyor ve orayı betimliyor.
William-Adolphe Bouguereau bu eseriyle, Dante'nin cehennemin sekizinci katına gönderme yapıyor. Burada ebedi lanetlenmeye mahkum iki ruh arasında bir kavga çıkıyor.
Munch'ın Cehennemde Otoportre adlı eseri, dine dayalı resimlere doğrudan bir gönderme olmasa da, sanatçıyı cehennemde tasavvur ettiği şekliyle tasvir ettiği için bir cehennem eseri sayılabilir. Bu resim tam olarak 'kişisel cehennem' kavramının devreye girdiği anı anlatıyor.