Büyük Buhran yılları Amerika için oldukça zor yıllardı. Borsanın çöküşü ve bankaların sarsılması ile günlük yaşamda Amerikalılar zor günler yaşadılar. Kriz derinleştikçe hükümetin karar alması gerekti. Roosevelt, işte tam bu sırada tarihi bir karara imza attı. Peki Amerikalılar niye bir dönem altın sahibi olamadılar? Detaylı şekilde anlattık!
1929 yılında Wall Street'te borsanın çöküşüyle birlikte önemli bir ekonomik kriz yaşandı. Tarihe 'Büyük Buhran' olarak geçen ve 1929-1939 yılları arasında süren bu ekonomik krizden Amerika'da herkes çok derinden etkilendi. Bu ekonomik kriz tarihin en ağırlarından biri olarak hatırlanıyor.
Bu krizde bankalar battı, işsizlik %25 gibi çok yüksek oranlara çıktı. Dolayısıyla halk ekonomik olarak çok zor zamanlar geçirdi. Bu kadar ağır bir ekonomik krizi atlatmak için vatandaşlar kendileri çözümler bulmaya çalıştı elbette.
Vatandaşlar doğal olarak altına yöneldi. Bunun sonucunda da doların halk arasında dolaşımı oldukça azaldı. Kriz devam ettikçe de insanların altına talebi artmaya devam etti.
Krizin büyüdüğünü gören vatandaşlardan altını olanlar altınlarını evlerde biriktirmeye başladı. Bankaların boşalan kasaları sonucunda bankalar kredi veremedi. Bunun sonunda ise doların hacmi küçüldü ve fiyatlar düştü. Yani deflasyon yaşandı.
Ekonomiyi canlandırmak için Franklin D. Roosevelt'ın bir fikri vardı. Çıkardığı kararnameyle altınları yastık altından çıkarmayı hedefliyordu. Çıkardığı 6102 No'lu Başkanlık Kararnamesi, altınla ilgili önemli bir karar içeriyordu. 5 Nisan 1933 yılında çıkan kararname altını olan herkesi ilgilendiriyordu.
Kararnameye göre bütün vatandaşlar 1 Mayıs 1933 yılına kadar altınlarını devlet bankalarına teslim etmek zorundaydı. Uymayanları ise büyük bir ceza bekliyordu. Eğer altınını bankaya teslim etmeyen biri olursa karşılığı 10.000 dolar para cezası ve 10 yıl hapis cezası olacaktı.
Doğal olarak ceza almak istemeyenler altınlarını bankaya götürdüler. Karşılığında ise dolar aldılar. Devlet altını ons başına 20,67 dolardan hesapladı ve bu şekilde herkese altını kadar doları verdi.
Tabii ki devlet her altını almadı. Bazı altınları karar dışında bıraktı. Kişi başı 100 dolarlık altın sikke saklamak mümkündü. Bunun dışında nadir koleksiyonluk sikkeler varsa bunlar da yasak kapsamında değildi ve saklanabiliyordu.
Devlet altınları topladıktan sonra resmi fiyatı ons başına 20,67 dolardan 35 dolara çıkardı. Vatandaşlar altınlarını ucuz fiyattan sattıktan sonra devlet yüksek bir fiyatta sabitledi. Yani devlet bu alışverişten yüksek bir kazanç sağladı.
Eskiden borç sözleşmelerinde altınla ödeme şartı vardı. Altınların geri çağrılmasının ardından sözleşmelerdeki borçla ödeme şartı da kaldırıldı.
Kriz sona erdi ve tabii ki altınla ilgili bu yasak da son buldu. 31 Aralık 1974 yılında altın sahibi olma yasağı nihayet kaldırıldı. Bu tarihten sonra isteyen tüm vatandaşlar istedikleri gibi altın alıp satabildiler.