Günümüzde teknolojinin de gelişmesi ile her şey çok basite indirgense de geçmişte ve özellikle de Orta Çağ döneminde işler hiç de kolay değildi. Eğer Orta Çağ dönemi insanlarının yaşantılarını merak ediyorsanız, işte o dönemde yaşayanların aşina olduğu hastalıklar...
Orta çağ dönemine ait iskeletlerde artrit kalıntısı bulunması, bu hastalığın bu dönemde sıklıkla rastlanan bir rahatsızlık olduğunu ortaya çıkarmıştı. 13. yüzyıl kayıtlarında artritten 'el ve ayak parmaklarında şişlik ve ağrı yaratan hastalık' olarak bahsedilirken, hastanın yaşı, yaşadığı bölge ve ikliminin de hastalığı ilerlettiği belirtiliyordu.
Binlerce yıldır var olan bir hastalık olarak çiçek hastalığı, Orta Çağ boyunca devam etse de bir süre sonra halk bağışıklık kazandı ve hızlı ölümler durdu.
Sık sık karıştırılan çiçek hastalığı ile kızamık ateş, kırmızı şişmiş döküntüler, sırt ağrısı ve uykusuzluk gibi ortak belirtilere sahip olsa da çiçek hastalığı nefes almayı ve konuşmayı etkileyebilecek uyuşukluk, boğaz ağrısı ve balgam belirtilerine de sahipti.
Orta Çağ'da hem zatürre hem de plörezi son derece yaygındı. Ateş, nefes almada zorluk ve göğüs ağrısı ile kendini gösteren bu hastalıklar, 14. yüzyılda meydana gelen veba salgını ile daha da yaygınlaştı ve tedavi yöntemleri kısıtlandı.
15. yüzyılın sonlarında Avrupa'yı vuran frenginin ilk olarak 1495'te Fransız askerlerine bulaştığı düşünülüyor. İspanyol doktor ve bilim insanı Gaspar Torella tarafından incelenen frenginin tam olarak kişiyi etkilemeden önce cinsel organda şişliğe neden olduğu keşfedildi.
Orta Çağ boyunca, kasabalar, şehirler, köyler, manastırlar ve asker gruplar arasında yaygın olan dizanteri, sudaki bakteri veya parazitlerden kaynaklanan bir hastalıktı.
Kanlı ishal, ateş ve dehidrasyon şekillerinde ortaya çıkan dizanterinin nedeni Orta Çağ döneminde bilinmiyordu.
Tüberkülozun bulaşıcı olduğuna inanılıyordu, ancak kraliyet ailesinin tılsımlı dokunuşuyla hastalığın tedavi edebileceğine dair bir inanç vardı.
Tüberküloz çoğunlukla hijyenik olmayan koşullarda yaşayan yoksul kasaba sakinlerini etkiledi.
Çoğunlukla İngiltere'de görülen terleme hastalığı, 1485'ten 16. yüzyılın sonlarına kadar birkaç kez ortaya çıktı. Yalnızca 1485 yılında 15 binden fazla insan bu hastalık yüzünden hayatını kaybetti. İngiltere'nin ardından Avrupa'ya sıçrasa da en fazla vakalar İngiltere'de meydana geldi.
Terleme hastalığının ilk belirtileri baş ağrısı, sırt ve omuz ağrısı ve mide bulantısıydı. Sonrasında meydana gelen aşırı terleme, deliryum ve karın ağrısı 15 ila 21 saat arasında sürüyor ve koma veya can kaybıyla sonuçlanabilecek aşırı yorgunluğa neden oluyordu.
Çoğunlukla üst tabakadan insanları etkileyen terleme hastalığının nedeni hala bilinmiyor.
Çavdar mahmuzu üzerindeki küflü tanelerin yutulması ile meydana gelen Aziz Antuan Ateşi, kızarıklık, şişme ve kangrene kadar çeşitli sonuçlar doğurdu. Genellikle yoksul kısım tarafından üretilip tüketilen çavdar mahmuzu, bu nedenle en fazla alt sınıftan insanları etkiledi.
14. yüzyıl ortalarında Asya'dan Avrupa'ya yayılan veba, hıyarcıklı, pnömonik ve septisemik formlarda ortaya çıktı. Kargo gemileriyle beraber gelen pireler tarafından taşınan veba, ateş, kusma ve vücut ağrıları gibi belirtilerle kendini gösterip, nüfusun %50'sinin ölümüne neden oldu.
Mycobacterium leprae bakterisinin neden olduğu cüzzam, günümüzde Hansen hastalığı olarak adlandırılıyor. Kişinin uzuvlarını bozabilecek cilt lezyonları ve sinir hasarı oluşturan cüzzam, yavaş gelişir ve görünür semptomların ortaya çıkması on yıllar alabilir.
Orta Çağ döneminde cüzamlılar şehirlerden, kasabalardan ve köylerden kovuldu. Şehir merkezlerinin dışına kurulan cüzzam hastanelerine gönderilen hastalar, genellikle kilise tarafından bakılıyordu.