Üzdün be Tombili...Haberi olsa da yine o meşhur oturuşuyla, cevap bile vermeden yoldan geçenleri izlemeye devam ederdi muhtemelen...'Son zamanda zayıflamıştı, yorgundu. Çok orijinal kediydi. Onu, sevmek istediğimizde bizi tınlamayan, kafasını bile kaldırmayan, mahallenin bıçkın abisi haliyle hatırlayacağız...''Genelde yüzü yere dönük, eli yüzü ile yer arasında uyurdu. Gidip yanına uyandırmak istesen tınlamazdı. Diğer kediler buna, bu diğerlerine bulaşmazdı. 10 metrekare alanda yaşardı bir sokağın; bir sağında, bir de solunda. Kasabın önünde araçların üzerine çıkardı zar zor, araçların tavanlar hafif esnerdi. Kedi değil de yaşlı, suratsız bir emekli esnaf gibiydi daha çok... Kaldırıma yatmışsa o çekilmezdi, siz yanından geçip giderdiniz...'Yüzümüzü çok kez güldürdün, huzur içinde uyu Tombili...
üzüldüm be . Benim de evcil hayvanım var ne zaman bir gün öleceği aklıma gelse içim sızlar evladım gibi sanki.
mekanı ton balığı fabrikası olsun
Ulan ağladım be kolay kolay ağlamam