Böyle bir yapıya sahip olanlar kendilerine de etrafındakilere de mutsuzluklarından oluşan bir kara delik oluşturmaya devam etmekteler.
Bu gidişle oradan çıkmaları da pek mümkün değil, bir şeyleri değiştirmedikleri sürece.
Böyle bir yapıya sahip olanlar kendilerine de etrafındakilere de mutsuzluklarından oluşan bir kara delik oluşturmaya devam etmekteler.
Bu gidişle oradan çıkmaları da pek mümkün değil, bir şeyleri değiştirmedikleri sürece.
Sonra da o yığının altında ezilmek zorunda kalıyorlar.
'O terfi almış, ben de almalıyım', 'Arabanın modelini yükseltmiş, ben de yükseltmeliyim', 'Eşi şunu yapıyor, sen neden yapmıyorsun?' düşüncesine sahip bir insan günden güne kendini eritir.
Karşılaştıkları sorunlarla başka insanlar da karşılaşıyor, kafasına takma eğilimdekiler onlardan çok daha fazla sorun ettikleri için kendi kendilerini yıpratıyorlar.
'El âlem ne der' diye baktıkları için dar bir çerçevede kısılıp kalırlar.
Sonra devreler yanıyor haliyle.
Hepimizin ensesinde vardır bunlardan bir tane.
Sorun yaratmak için doğmuşlardır, sadece kendini değil etrafındakileri de mutluluktan yoksun bırakırlar.
Önündeki tek engel kendileridir.
Daima pillerinin yenilenmesine ihtiyaç duyarlar, kendi kendilerini takdir etmeleri yeterlidir oysa.
Yalnızlığıyla mutlu olabilmeyi bilmeli insan.
Böyle insanları en çok da siyasette, iş dünyasında görebiliyoruz.
Böyle oldukları sürece mutlu olduklarını sanmaya devam edecekler.
O merkez bu yüzden her zaman sallantıda olacaktır.
Sıradaki şarkı onlara gelsin: Parayla saadet olmaz.
Bir çeşit esaret.
kafaya takmamayı nasıl becericez onu da yassanız
3 ve 13 birbirini tetikliyor zaten. Hayatıma ne zaman biri girse onu kaybetmekten korktuğum için kendim dışında biri gibi davranıyorum. Sürekli onu ve kaybedeceğim zamanı düşünüyorum. Sonuç olarak mutsuzluk farz oluyor.
Her sey kendinde bitiyor. Kendi kendini cok mutluda yapabilirsin, cok mutsuzda. Sen haric baska bir sey degil kendin.