Evlilik her ne kadar bir insanın hayatındaki dönüm noktalarından biriyse boşanmalar da hayatın içinde var olan bir olgu. Tabii evlilik nasıl geçerse geçsin, sonrasındaki adaptasyon süreci de boşanan bireyleri zorlayabiliyor veya önceki hayatında fark etmeden yaptığı şeyleri sorgulamak için zaman tanıyor. Twitter'da gündeme gelen isimsiz bir yazı da ufak bir alışverişin bile insanın kendisini nasıl sorgulatabilecek güçte bir ders olduğunu gösteriyor.
via Adem Güneş
Ne kimseyle görüşmek, ne de evden dışarı çıkmak istedim. 1 yıl kadar sonra, kilo aldığımı fark ettim. Yürüyüşe başladım. Ne kadar kalori harcadığımı ölçmek için de bir akıllı saat almaya karar verdim.
Sabah erkenden mağazaya gittim. Beğendiğim saati buldum. Bir görevli geldi, biraz ürünü tanıttı, beğendiğimi söyledim saati aldım. Ödemeyi yaptım, çocuk gibi sevinerek mağazadan çıktım. Biraz ilerlediğimde, mağazada bir şey unuttuğumu fark ettim.
Görevliye, “Telefonumu burada unutmuşum, gördünüz mü?” diye sordum. Görevli baktı, bulamadı “Alternatif bir numara bırakın, bulduğumuzda sizi arayalım” dedi. Annemin numarasını bıraktım, üzülerek mağazadan çıktım.
“Oh be” diye sevindim. Fakat sonra “O zaman mağazada neyi unuttum“ diye aklıma geldi. ”Eyvah” dedim, ”ödeme yaptıktan sonra kredi kartımı almadım galiba” diye koşarak tekrar mağazaya gittim. Ödeme yaptığım kasaya geldim.
Kasiyer beni hatırladı. Kartımı geri verdiğini söyledi. Israr etti. Çantamı tekrar kontrol ederken içim tuhaf oldu, kartımı cüzdanıma koymuşum. Kıza çok mahcup oldum. Mağazadan çıktım. Arabaya doğru yürürken üzerimde neyin eksik olduğunu anladım.
Babamın gözüne bakardım. Beğenmezse almaz diye beklerdim. Hep de öyle olurdu; ya fiyatı beğenmez, ya da “Başka zaman alırız” diye mağazadan çıkardı. Peşinden koşardım. Israr ederdim. Duymazdı.
Bir şey beğenip gösterdiğimde, ya fiyatını fazla bulur, ya da “Başka zaman alırız” der almazdı. İstediğim bir şeyi, hiçbir zaman sorgusuz sualsiz alamadım. O gün, ilk defa kimse karışmadan bir şey almıştım. İlk defa bir alışveriş bu kadar kolay olmuştu. Mağazada ayrılırken eksikliğini hissettiğim şey, telefonum yada kredi kartım değidi. Çocukluğumdan bu yana her alışverişte üzerimde hissettiğim baskıyı hissetmemiştim. Bu bana sanki üzerimde bir şey eksikmiş gibi gelmişti.
Hayata yeniden başlamanın ilk kuralını o gün oluşturdum; “Bundan sonra, üzerimde kimsenin baskısını kabul etmeyeceğim, kimsenin benim adıma karar vermesine razı olmayacağım” dedim. “Bunu kendime duyduğum saygının bir gereği olarak yapacağım” diye de kendime söz verdim.'
Tebrik ediyorum, ve bir kez daha genç kızlara söyleyelim, okuyun, çalışın kendi paranızı kazanın. Koca parası yemek tatlı geliyor olabilir ama istediğin bir şeyi kimseye sormadan söylemeden hesap vermeden almak çok daha tatlı
Kurgu değil şayet gerçek ise kocaman İŞTE BU diyorum
Bir keresinde marketteydim adamın teki eşi bir kavanoz reçeli eline alıp inceliyor diye herkesin ortasında zavallı kadını azarladı ,kadıncağız dayak yemiş gibi oldu,dik dik adamın suratına bakıyorum ,adam görüyor ne bakıyosun birader ne var demiyor,deseydi o reçel kavanozunu kafasına ekleyecektim ,sürrealist bir yapıt olacaktı ama olamadı defoldu gitti ......... siz