Hani sosyal medyada gezen aslı İngilizce olan çok iğrenç ama komik bir kadın tanımlaması vardır.
Kadın 20 yaşında Afrika gibidir henüz keşfedilmemiş.
30 yaşında Hindistan gibidir bereketli ve esrarengiz.
40 yaşında Amerika gibidir teknik olarak mükemmel.
50 yaşında Avrupa gibidir her tarafı tahrip olmuş.
60 yaşında Sibirya gibidir. Herkes nerede olduğunu bilir ama gitmek istemez.
70 yaşında Türkiye gibidir zaferlerle dolu bir geçmiş ama ümitsiz bir gelecek.
Nereden mi çıktı?
Sayfa sayfa haberleri rastlıyoruz değil mi? Bilmem ne dergisinin kapağına çıktı, Almanya Başbakanının önünde yürüdü, o ödül verildi, bu ödül verildi, öyle yapıldı, böyle yapıldı. Daha çok yapılır inşallah. Gurur duyarım.
Peki, biliyorum düşünenleriniz var. Uğur Şahin niye orada, niye bir sürü dirsek çürütmüş, gençliğini harcamış yıllarını verdiğimiz bilim insanlarımız burada değil de orada, niye orada her şey bulunuyor da biz üstüne Türk asıllı bilim insanı, Türk asıllı futbolcu, Türk asıllı sporcu sıfatını koyarak manşet yapıyoruz. Ben asıllısını değil ana vatanında olan aslını istiyorum.
Örnekleri çoğaltmak son derece mümkün. Mesela benim de tanışma şerefine nail olduğum Prof. Dr Gazi Yaşargil bir beyin cerrahisi efsanesi. Bugün yapılan ameliyatların neredeyse büyük çoğunluğunu insanlık ona borçlu. Devlet bursu ile yurt dışına gitmiş kendini yetiştirmiş dünyanın en büyük beyin cerrahı haline gelmiş ama 85 yaşında yurda dönmüş.
Peki burada mı yetişti? Çalışmalarını burada mı yaptı? Maalesef ki bu soruların cevabı hep hayır. Yaşı tutanlar hatırlayacaklardır, bu hikaye 1980'lerin sonunda rahmetli Naim Süleymanoğlu ile başladı. Türk mü? Evet Türk, biz mi yetiştirdik? Hayır. Yetişmesinde en ufak bir katkımız var mı? Kesinlikle hayır ama olimpiyat şampiyonu, dünya şampiyonu olduğunda sayfalarca dünyayı kaldıran Türk diye
manşetler attık.
Aynı sevinci ben paylaştım mı? Kesinlikle evet. Aynı gururu ben paylaştım mı? Kesinlikle evet, ama durup düşünmemiz gerekmiyor mu? Bence bu sorunun da cevabı da kesinlikle evet. Haydi bizim çocuklar diyerek bu işlerin olmadığını 2 hafta evvel canlı yayında gördük.
Arada sırada Tıp Fakültesi gruplarından ve meslek gruplarından Tıp Fakültesi tercihleri TUS Sınavı tercihleri geliyor, içler acısı. Facebook, Instagram, WhatsApp gruplarında gençlerin yurt dışına gidebilmek için artan sayılar geliyor içler acısı. Aslına bakarsanız internet çağında 21. yüzyılda gençler bizim gibi değiller çok çalışmaya niyetleri yok. Nasıl evden çalışırım nasıl daha az çalışırım, nasıl kolay zengin olurum peşindeler, ama yine de niye bu uğraş kendi ülkelerinde değil de yurt dışında verilmeye çalışılıyor? Niye herkes bir yolunu bularak yurt dışına kaçmayı düşünüyor ve eskiden olduğu gibi ve daha kötüsü bunu sadece eğitimini tamamlamak için değil, geri dönmemek üzere planlıyor.
Acaba bunu düşünen büyüklerimiz var mı, bunu engellemek için ne gibi planlar yapıyorlar merak içerisindeyim. Acaba bizler çocuklarımızı yetiştirirken yanlışlıklar mı yaptık? Bizim yaşımız geçti ama elimizden geldiğince vatan, millet, Atatürk sevgisi ile dolu bu ülkeye hizmet etmek için çırpınacak evlatlar yetiştirmeye çalıştım. Hepinizin de böyle olduğuna inanıyorum ama ümitsiz olduğumuz da bir gerçek. Toplamı 5 gram olan 8 milyarı etkileyen gözle bile görünmeyen Covid belki de hayatımızda çok önemli değişiklikler yaptı, depresyonumuzu arttırdı. Ümitsizliklerimizi derinleştirdi ama düşünmemiz gereken gerçekler olduğu da ortada. Benim güzel ülkemde her zaman gelecek vardır, olmalıdır.
ÇOK GÜZEL BİR YAZI OLMUŞ VE YAZILANLARDA SONUNA KADAR HAKLISIN
''çok çalışmaya niyetleri yok. Nasıl evden çalışırım nasıl daha az çalışırım, nasıl kolay zengin olurum peşindeler'' bu cümleye biraz katılıyorum . ve sebebini bildigime inanıyorum sebeb şu siz televizyonda bir popcu gördügünüzde onun şarkılarını dinliyordunuz ve eger şerkı söylemeyi seviyorsanız onun gibi popcu olucam diyordunuz benim neslim telefonu eline aldıgındave aynı popcuların arabalarını kıyafetlerini ve evlerini gördü ve o arabalar için popcu olmak istiyor. olay bu kadar basit aslında