Çocukluğumuzun en büyük neşelerinden biri, bir annenin ya da babanın çocuğuyla yaptığı en güzel aktivite belki de. Geçen zamanı umursamadan onun göklerde süzülmesiyle kendini özgür hissedebilmek...
İşte; '15 Maddede Bize Göklerdeki Özgürlüğü Sunan Yegane Şey: Uçurtma Uçurmak!'
İlk kez göklerde gördüğümüzde tanıştık uçurtmayla. Ve başladık onunla ilgili hayaller kurmaya. İlk uçurtmamızı yaptığımızda gerçek olmuştu hayalimiz. O göklere yükseldiğinde de ipin başında bekleyip onun göklerde süzülmesini seyrederken de devam ettik hayal kurmaya.
Yılmamaktır. En güzelini yapmak için çalışmaktır. Uçurabilmek için belki saatlerini harcamaktır ama onu gökyüzünde gördüğün andan daha fazla mutluluk duymaktır. Azimli olmalıdır, uçurtma uçurmaya çalışan kişi. Çünkü ha deyince göklere çıkmaz o kolay kolay. Çabalamak lazımdır.
'Uçurtmalar rüzgar gücüyle değil, rüzgara karşı koydukları için yükselirler.' demiş Churchill.
Yani bir başkaldırıdır uçurtma. Yükselmek şanındandır. Rüzgarı kullandığı için değil, rüzgarla girdiği mücadeleyi kazandığı için yukarılardadır.
En renkli anılarımızdır uçurtma uçurmak. İpine sıkı sıkıya sarılmamızdır, şimdi hatıralarımıza sarıldığımız gibi... Bir yandan rüzgara karşı yükselirken bir yandan da kontrollü olmayı öğrenmemizin gerekliliğidir.
Yani elindekileri değerlendirebilmektir uçurtma. Küçük şeylerle de mutlu olabilmektir. Aracına bakmadan, ait olduğun amaçtan mutlu olabilmektir.
Elimizi uzattığımızda göğe, bulutlara dokunamasak da yaptığımız uçurtmayla bulutların arasına karışırdık o zamanlar. Bizim ulaşamadığımız yere uçurtmalarımız ulaşırdı...
Biz hızlandıkça daha da yukarıya yükselirdi uçurtma çünkü. Rüzgarı daha iyi kullanırdı. Biz kırları aştıkça o da gökyüzünü fethederdi. O tellere takılmaktan korkmazdı, biz de düşüp bir yerimizi kanatmaktan. Tüm korkuları aşıp heyecanı birlikte yaşamaktı.
Evin küçük çocuğuna uçurtma yapabilmek için herkesin seferber olmasıdır. Birleştirici gücü vardır uçurtmanın. Sokaktaki çocukları, evdeki aileyi bir amaç doğrultusunda bir araya getirebilir.
Rüzgarın çıkmasını, havanın açmasını beklemektir. Bu yüzden sabretmek gerekir. Uçurtma göklerdeyken de yerdeyken de sabretmeyi öğretir.
Bir yere yetişme telaşı gütmeden ya da geleceği düşünmeden sadece o ana odaklanmaktır. O uçurtmayla geçen her saniyeden keyif alabilmektir.
Sen toprakta yalnızken, o da gökyüzünde yalnızdır. Koca dünyayı ikinizin paylaştığını düşünüp onunla sohbet edebilmektir. Düşüncelerini, dertlerini, mutluluğunu gökyüzüne taşır uçurtma. Orada serbest bırakır, biraz olsun seni rahatlatır...
O göklere çıktı mı, kış ardımızda kaldı demektir. Göğe bakarken gözlerimizin kamaşmasıdır. Gökyüzünün tam da griden maviye döndüğü anda, bulutların arasında belirir o uçurtma.
Belki de zamana yenik düşmeden, yine aynı heyecanla o ipi eline alıp koşmaktır. Çünkü mutlu olmanın yaşı yoktur. Uçurtma uçurmanın da...
Uçurtma Uçurma Günü'nüz Kutlu Olsun. 😊
"...........Kâbil'in kışına bayılıyordum. Geceleri pencereme pıtır pıtır vuran kar tanelerine, yeni yağmış karın siyah, kauçuk botlarımın altında ezilirken çıkardığı çıtırtıya, rüzgar bahçelerde, sokaklarda uğuldarken demir sobadan yayılan sıcaklığa bayılıyordum. Ama en çok da, ağaçlar donup yollar buz tutunca, Baba'yla aramdaki buzların azıcık da olsa erimesine. Bunu sağlayansa uçurtmalardı. Baba'yla aynı evde yaşıyorduk, ama farklı dünyalarda. Uçurtmalar bu iki dünya arasındaki, kağıt inceliğindeki kesişme noktasıydı........." _Uçurtma Avcısı / Khaled Hosseini_
biri bana bunu öğretsin bi bisiklete binmek bi uçurtma uçurmak hep içim de kalcak-_-
Bu kimseden öğrenilecek bir şey değil aslında. Kendi kendine gelişen bir şey. Uçurtma yapmayı da uçurmayı da kimse öğretmedi. Belki de uçmaya olan hasretimdi. İlk yaptığım uçurtma uçmadı. İkincisi uçtu ama ağaca takıldı alamadım. Üçüncü dördüncü derken onlarca uçurtma yaptım. Kimisi kırıldı, kimisi yırtıldı o oldu bu oldu. Hala her bahar geldiğinde hevesim kabarır uçurtma uçurasım gelir. Genelde de uçururum. Şimdiki çocuklar uçurtmadan bihaberler, gökyüzüne dahi bakmıyorlar.