Çocuk ruhumuzu kaybetmediğimiz bir kesin. Ama ne zaman ortaya çıkacağını pek kestiremiyoruz :) Kimimiz alakasız bir yerde istediği şeyi en açık şekilde söylemeyi seçiyor, kimimiz de mutlu olduğunda yapıştırıyor en çocukluğundan kalma sevinç hareketini :)
İçinizdeki çocuk size hiç sormadan dışarı fırlıyorsa bu anlar size de tanıdık gelecek eminiz;
'Ya niye öyle diyosun yaaağ' diyip üzerine bir de 'küstüm işte!' çekmek sizi rahatlatıyorsa siz de bizdensiniz 🙊
Deme öyle yaa! diye şakadan pata pata vurmalar mı istersin, üzerindeki kıyafeti tutup bir sağa bir sola döndürenler mi 😂
Kendimizi arkadaşımızın sırtına binerken ya da mızıkçılık yaparken bulmamız an meselesi.
Hele ki birilerini ikna etmek istiyorsak 'nolur çanki ofise kahve makinası alsak yağaa' diye konuya girmemiz an meselesi.
Hele ki bir de çocukluk anılarımız anlatılıyorsa kıkır kıkır aklımızda ne yaramazlık yapsamlar türemeye başlıyor.
Sevilmenin de etkisiyle mutluluktan sıkıntılarımızı unutsak da 'en çok şuram acıdı' gibi demeçler verirken buluyoruz kendimizi :)
Kimi taş çalar, kimi itiraz ederken bir bakmışsın bağırarak oradan oraya koşar, ya da 'banane banane' solosunu atmaya başlar...
Bu kulaklar çocuk sesiyle söylenmiş ne 'aşkuş'lar, 'kumpirim'ler, 'bibiştom'lar, 'öyle demesene yaaa şapşik'ler duydu ^^
Ya çok sevindiğimizi göstermek için tavşanlar gibi zıplıyor, ya da sevdiğimiz birine doğru son sürat koşuyoruz. Biri bize kocaman olduğumuzu söylese mi acaba 🙈
Trafikte oyunlar oynamaya çalışma, derste birbirinize kağıt atma, mesaide de en basitinden tekerlekli sandalye ittirmece oynadığınız kesinlikle olmuştur