Çalışma hayatında zaman zaman, öyle bir haller gelir ki bize, aslında normalde gayet severek yaptığımız işi bile yapamaz oluruz. Zihinler yorulur, ruhlar yorulur, bedenler yorulur. İşle ilgili olumsuzlamalar da haliyle had safhaya çıkar.
Fakat bu hemen illa istifa verip ortamı terk etmemiz gerektiği anlamına gelmez; bazen lazım olan, sadece bir kafa iznidir. Güzel bir kafa izni istememizin vaktinin geldiğini gösteren işaretlere bakalım.
Örneğin işten eve geldiğinizde o günkü toplantıda yaşanan gerginliği ve ertesi gün ofiste olabilecekleri düşünmeden yapamamıyorsanız ve bu sık sık tekrar etmeye başladıysa muhtemelen bir şeyler ters gidiyordur.
Hafta içi akşamlarının ve hafta sonlarının tadını çıkarmanızın neredeyse imkansız hale gelip gelmediğine; sürekli iş hakkında düşünüp durarak ev yaşamınızı da olumsuz etkileyip etkilemediğinize şöyle bir dönüp bakmanızı tavsiye ederiz.
Eğer sorunları gözünüzde büyütmediğinizden, gerçekten de anlattığınız hiçbir şeyi abartmadığınızdan eminseniz; yani sürekli şikayet eden mızmız bir tip olmadığınız halde sürekli şikayet eder hale geldiyseniz, psikolojiniz yoruluyor demektir.
Burada bir not verelim: Susup içinize atın demiyoruz tabii, ama kontrollü olun. Çünkü sürekli şikayet tonundan bir şeyler anlatmanız, uzun vadede zihinsel ve ruhsal dayanıklılığınızı kaybetmenize sebep olup sıkıntılarınızı daha da arttırır.
Böyle durumlarda, aslında sadece iş arkadaşlarınızla değil, genel olarak diğer insanlarla da vakit geçirip sosyalleşebilmek adına karşınıza çıkan fırsatları reddetmeye başlarsınız. Başkaları ile konuşma fikri bile insanı yorar.
Öğle yemeğini mesai arkadaşlarınızla beraber dışarıda yemek yerine masanızda yalnız başına yemek, yahut yemeğe tek başına çıkmak; ya da iş çıkışı bir şeyler içmek yerine, koşturarak eve gitmek size daha cazip gelmeye başlar.
İşinize karşı bakış açınız olumsuzlaşmaya başladıysa, büyük ihtimalle düşünceleriniz de abartılı şekilde olumsuz hale gelmeye başlamıştır. 'Böyle iş mi yapılır', 'Böyle şirket mi olur', 'Böyle haksızlık mı olur', 'Kimse yaptığım işin değerini fark etmeyecek mi' vb vesveselerden kurtulamaz hale gelmişseniz, yani iç sesiniz hiç susmuyorsa; bir durup nefes almanız gerekiyor.
Moralimiz ve ruh haliniz bozuk olduğunda iyi şeyleri görmezden gelmek hemen hemen hepimizin sıklıkla düştüğü bir tuzak. Bazen tek bir olumsuzlukta diğer tüm güzel şeyleri silmeye meylederiz.
Halbuki bu işe ilk girdiğinizde mutlaka ki sizi cezbeden bir tarafı vardı. Belki işin kendisi, belki yeteneklerinizi kullanabilme imkanı vermesi, belki evinize yakınlığı, belki sosyal imkanları, belki çalışma saatleri, belki maaşı, belki ortamının yaşınıza uygunluğu; herhangi bir şey. Ancak artık bu avantajları bile göremez, avantajdan sayamaz hale geldiyseniz oturup konunun muhasebesini yapmalısınız.
Kontrolsüzce fazla / ağır / yoğun çalışmak, ruhunuzu yıpratacağı kadar fiziksel rahatsızlıkları da beraberinde getirir. Fiziksel kas ve eklem ağrılarının yanı sıra, bağışıklık sisteminiz de güçsüzleşeceğinden, her türlü hastalığa açık hale gelirsiniz. Böyle durumlarla veya semptomlarla karşılaşmaya başladıysanız, vücudunuzun verdiği alarmı mutlaka dinlemelisiniz.
Hemen söyleyelim, basit bir erken kalkma zorunluluğu, uykuyu alamamış olmak hali değil bu; en az 1 kez işi yüzünden psikolojisi bozulan herkes bunun ne kadar tüketici bir his olduğunu bilir. Güne böyle başladığınızda, o günü mutlu karşılamanız da, geçirmeniz de çok mümkün olamıyor. Her güne böyle başladığınızda ise, o artık sizin düpedüz mutsuz bir insana dönüştüğünüz anlamına geliyor.
Bir şekilde işe gitmekten kaçınmak için gösterdiğiniz çaba ve üretkenlik, iş yerinde gösterdiğinize üstün çıkmaya başladıysa sizce de ortada bir tuhaflık yok mu?
İşin başına oturmakta, dikkatinizi toplamakta, işi tamamlamakta sıkıntı çekmeye başladıysanız; normalde zevk alarak yaptığınız görevler bir süredir anlamsız ve angarya gibi görünüyorsa, kendi kendinize yaptığınız telkinler bir kulağınızdan girip diğerinden çıkıyorsa, kabul edin; yoruldunuz.
Sürekli erteleme, gösterdiğiniz katılımın azalması ve baştan savma yapılan işler, konsantrasyonunuzun kaybolduğu anlamına gelir. Bu elbette kariyeriniz için de tehlikeli bir tutum. Basit bir kafa izniyle çözebileceğiniz bir problem, çok isteyip uğruna didindiğiniz terfiyi alamamanıza; hatta işten çıkarılmanıza yol açabilir.
Severek yaptığınız bir işiniz yoksa, bu normal; pazar günleri dinlenip rahatlamayı unutun. Ama işinizi sevdiğiniz halde pazar günü öğleden sonra üzerinize bir sıkıntı çöküyor, önünüzdeki hafta yapılması gereken işler kendinizi gergin, bunalmış ve mutsuz hissettiriyorsa, bir sonraki haftaya ister istemez hazırlıksız girersiniz.
Bu yazılan semptomların geç farkına varırsanız eğer, işinden ciddi anlamda nefret eden ve psikolojisi çöküntü içine girmiş birine çoktan dönüşmüş olabilirsiniz; ki o durumda akıl, beden ve ruh bütünlüğünüz için işinizden ayrılmanız şart hale gelir.
Ancak erken farkına varırsanız, basitçe yöneticinizden kafa izni isteyerek kendinizi dinleyebilir, biraz dinlenip toparlanabilir ve tekrar işinizin başına dönebilirsiniz. İşinde gerçekten değer yaratan bir çalışan / yönetici, böyle bir talebe kolay kolay hayır cevabı almayacaktır -elbette bunun için işlerin çığrından çıkarcasına yoğun olduğu bir dönemi seçmediyseniz.
Biraz mola hepimize lazım.
sevdiği işi yapan kim var ki acaba.
Sevdiği işi yapan insanlar çok ama çalışma şartları ve ortamı sevgiden de soğutuyor :(
tabi izin alalım diye bekliyo herkes, kolaydı o kadar :/