Okul hayatımız boyunca hepimizin sevdiği ve sevmediği dersler mutlaka oldu. Ancak resim dersi, bizim için her zaman bir dost, adeta bir kankiydi. Zorluğu yok ama angaryası çoktu. Her şeye rağmen 'Sonraki ders resim' denilince içimize bir ferahlık geldiği de kesindi. Bakalım okulda resim dersi görenler bunları hatırlıyor mu?
Mutfak ve resim sanatının ilk buluştuğu yer herhalde burası. Şimdi birisi bana, 'Hadi getir de patatesleri sulu boya ile boyayalım' dese yüzüne ters ters bakar ve derhal o patatesleri kızartarak kurtarırdım.
Bu pastel boyanın üstündeki prens nedense sınıf arkadaşımızdan daha yakın bir bireydi bizim için. Parası olan çocuklar bu boyaların 24'lük olanını alırdı ama anneleri 'Kaybolur yavrum, çalarlar' dediği için sadece ana renkleri okula getirirdi. Hey gidi...
Bunların şeffaf-beyaz olanlarını herhalde çoğumuz kullanmışızdır. Okullar açılırken büyük bir heyecanla alınan bu dosyalar, okulun ilerleyen günlerinde 'Ne taşıycam be çocuk muyum ben!' diye bir köşeye atıldı hep. Yalan mı?
Öğretmenlerin en sinir olduğu şeylerden biri de defter taşımayan öğrencilerdir. Kendinize air bir resim defteriniz varsa o asla sadece sizin değil, tüm sınıfındır. Çünkü aramızda defter taşımak istemeyen yancılar var!
Bu resmin fikrini ilk kimin verdiği bence araştırılıp bulunmalı. Dünya üzerindeki anonim şarkılardan, türkülerden daha çok dolaştı herhalde. Üstelik fikir birliği etmişcesine bir sınıfın komple bu resmi çizmesi, mucize değil de nedir?
Mevzu aslında çocuklara perspektif öğretmekti. Fakat biz ne bilelim? Hepimiz sandalye diye çay tepsisi çizdik dümdüz, bize göre de çok güzel oldu! Beğenmeyen kendi yapsın öğretmenim!
Bunu yapması bir o kadar zor ama oldukça da zevkliydi. Adeta içine girebileceğimiz kendi evlerimizi yapıyor gibiydik. Bir de bunu bozulmadan sürekli okula götürüp getirmek vardı ki, onu da çeken bilir.
Bu da yine hepimizin iç güdüsel olarak aynısını yaptığımız resimlerden birisi. Ortada bir ev, arkada dağlar, yeni doğan güneş ve mutlaka bir su birikintisi...
Genellikle beden, müzik ve resim öğretmenlerine takdir-teşekkür için ağlamak küçük bir öğrenci geleneğidir. 'Nasıl olsa kolay ders, versen ölür müsün?' diyemediğimiz için 'Lütfen öğretmenim :(' diyorduk.
Genellikle insan suratı, at, köpek gibi detaylı çizimleri, annelerin başarılı bir şekilde uydurduğu görülmüştür. Öğretmenler de anlıyordu yalnız bu sahtekarlığı.
Ah mazi...