Bir olgunun değerli olup olmaması, bizim ona verdiğimiz anlama göre değişiyor görüldüğü gibi. Bir kez daha anlıyoruz ki, değişmeyen tek şey değişimin kendisidir. 😌
Bir olgunun değerli olup olmaması, bizim ona verdiğimiz anlama göre değişiyor görüldüğü gibi. Bir kez daha anlıyoruz ki, değişmeyen tek şey değişimin kendisidir. 😌
Pantolon yırtıksa o kusuru kapatmak adına yama yapılırdı bir dönem, utana sıkıla giyilirdi o pantolon. Şimdiyse yırtık olması cool'luk göstergesi oldu.
İnsan gerçekten hayret ediyor!
Köy yumurtası için 'Köylü müsün ya, yenir mi o?' deniyordu, ama şimdi pek değerlendi. Hem az bulunuyor hem de fiyatı fabrika yumurtasına göre iki kat daha pahalı. Parasına değer tabii ki.
Büyüklerimiz anlatır; 80'lerde tavuğun kanatları kesilip çöpe atılırmış, almak isteyenler de utana sıkıla alırmış. Şimdiyse kıymete bindi, çeşit çeşit soslarla fast food'un kralı oldu.
Apartmanda oturmak açık ara bir zenginlik göstergesiydi bundan 30 yıl önce kadar. Çok şey değişti artık, apartmandakiler müstakil eve çıkmanın planlarını yapıyor; ama gelin görün ki bu evler ateş pahası oldu.
Bakımsızlık, varoşluk göstergesi olarak görülürken şimdi erkek imajının vazgeçilmezi oldu. Bu imaj uzun yıllar sürecek gibi.
'Kınayı getir aney!' sözlerini sosyetede duymak mümkün değilken, artık en zenginler için olmazsa olmaza dönüştü. Story üstüne story atmalık...
Eskiden tam buğday ekmeğini fakirler yerdi, francala'yı ise maddi durumu iyi olanlar yerdi. Şimdiyse tam tersi.
Yoksul semtlerinde elektrikler sık sık kesildiği için durumu olmayan ailelerle özdeşleşmişti mum. Şimdiyse mum sadece ortam yaratmak amacıyla lüks mekanlarda kullanılıyor.
Edison'ın 'Elektrik o kadar ucuz olacak ki mum sadece zenginlere ait olacak.' sözü gerçekleşti bir bakıma.
Restorana gidip, ev yemeğinden farklı olan herhangi bir yemeği yemek kalite göstergesiydi. Bu dönemdeyse ev yemeği yapan yerde yemek de bir kalite göstergesi haline geldi. Çok da iyi oldu.
Eskiden memura kız verilmezdi, şimdi 'Memur bir eş bul, e mi?' diye tembih ediliyor. Devir değişti.
Bir ailenin sofrasında ot yemekleri varsa o ailenin fakir olduğu algısı vardı, et alamadığı düşünülürdü. Oysa şimdi ot yemek sağlıklı bir yaşamın anahtarı olarak gösteriliyor.
Alaçatı Ot Festivali için ta İstanbul'dan kalkıp gidenler var mesela.
Bağı, bahçesi olanlar düğününü, derneğini zaten buralarda yaparlardı ama 'Salon tutacak paraları yok' denirdi. Şimdi tersi oldu; bağı, bahçesi olanlar salon tutarken, zengin kesim kır düğünü yapmak için can atıyor.
2000'ler sonrasında sert bir geçişle değeri anlaşıldı organik gıdaların. Burun kıvrılan kurtlu elma, bir anda kıymete bindi. İnsanların aklı başına geldi aslında.
Kibrit kutusu büyüklüğündeki peynirin olduğu kahvaltı dönemi geride kalalı çok oldu. Bundan sonra kırsal bir yöreye gidip, orada köy kahvaltısı yapmak klas bir duruma dönüştü zamanla.
Evde ekmek yapmak,yoğurt yapmak,çocuklar için ahşap yada Örgü oyuncakları tercih etmek de eklenebilir.
Yalnız; köy kahvaltısı adı altında sunulan şeyin gerçekle uzak yakın ilgisi yok. Hiçbir köyde böyle; bir tek kuş sütünün eksik olduğu serpme kahvaltılar olmaz. Biraz tereyağı, (varsa taze) bayat tandır ekmek ve çökelek yer işe koyulursun. Marketten toptan aldıkları ürünü bakır siniye koyup, köy kahvaltısı adı altında şehirli öpüyorlar.
Zengin, ünlü ne yaparsa o moda olur. Köyde yaşasa doğal yaşam, koyun inek gütse doğal beslenme diye başlık atılır. Fakir zengin olunca ne yaparsa yapsın görgüsüz diye konuşulur.