İş dünyasında geçerli bazı kurallar vardır. Yüksek performans, daha ileriye doğru konan hedefler, terfi etme, daha yüksek ünvanlara sahip olmak, bir kurumun yöneticisi olmak... Çalışma dünyasının tüm motivasyonu daha üst rütbeler ve mevkilere geçmek, daha fazla performans elde etmektir. Veya etmekti... Ancak özellikle pandemi sonrası ortaya çıkan bir kavram iş dünyasında bilinen her şeyi yerle bir etmeye aday görünüyor; Orijinal adıyla quite quitting, Türkçesi sessiz istifa...
Sessiz istifa iş yerinizin sizden beklediği işleri yapmanız anlamına geliyor. Ne kovulacak veya gözden düşecek kadar az çalışıyorsunuz ne de göze girecek veya yükselecek kadar fazla çalışıyorsunuz. Belirli kurallar dahilinde mesainizi yapıyor, iş tanımının dışına çıkmıyorsunuz. Başka işlere gönüllü olarak yardım etmiyor, yeni çözümler susmuyor veya inisiyatif almıyorsunuz. Üstelik mesai saatleri dışında ekstra efor sarf etmiyorsunuz. Kısacası ne eksik ne fazla...
Bunun üstüne 'nasılsa evdeler' diye uzun saatler çalışmak zorunda kalmaları, bu kadar ekstra çalışma üzerine takdir görmemek veya fazladan çalışmalarının karşılıklarını almamalarının çalışanlarda bazı şeyleri sorgulamaya başlattığı akla gelen ilk sebepler arasında. Çalışanlar tükenmişlik çekmek yerine iş ve iş dışındaki hayatlarında denge sağlamak istiyor.
Örneğin 24 yaşındaki Georgia Gadsby March perakende sektöründe satışçı olarak çalışıyordu ancak uzun ve ekstra çalışma saatlerine rağmen bu emeğinin karşılığını alamıyordu. Yönetici rolünü üstlendiğinden beri daha fazla sorumluluk alıp haftada yaklaşık 60 saat çalışmaya başladı.
Bu emeklerinin karşılığı için üstlerinden ücret arttırımı beklese de bir yanıt alamadı. Pandemi döneminde kendini güvende hissetmediği için işten ayrılmak yerine iş tanımının dışına çıkmamaya karar vermiş ve gücü tekrar kendi eline aldığını hissetmiş.
Ehsaei'ye göre sessiz istifa sizden beklenenin en azını yapmak ve vasatlığa uyum sağlamak anlamına geliyor. Kariyer koçu Joanne Mallon ise pek çok danışanının sessiz istifaya başvurduğunu belirterek herkesin hayatının bazı noktalarında böyle birer sessiz istifa dönemleri olabileceğini, bunun o işten ayrılmak veya önüne bakmak için bir işaret olduğunu savunuyor.
Eve kapanıp pandemi öncesi hayatından daha fazla çalışan ve bu durum işveren tarafından normalleştirildiği için ekstra bir ücret veya takdir bile göremeyen çalışan ne için çalıştığını sorgulamaya başladı. Alınan unvanlar için verilen mücadelenin veya harcanan zamanın ne kadar fayda getireceğine dair inanç sarsılmış oldu. Ülkemizdeki kadar olmasa da nitelikli ve eğitimli çalışanın aldığı ücret veya yükseldiğinde alacağı ücret karşılığı eskisine göre daha az şey alabilip daha az şey yapabiliyor olması ise çalışanın durumunu sorgulamasına neden oldu.
Siz ne düşünüyorsunuz?
Hayatımız kazancımız kadar ama kazancımız beş para etmiyor. Bide üstüne mobingler, egolar, türlü türlü karaktersizlikler. Zaten cebimizi kaybetmişiz, aklımızı, sağlığımızı da kaybediyoruz bu koşullarda.
Sessiz istifa işiniZinde sizinde amk diyip gitmektir