Kahvaltı günün en önemli öğünü olarak lanse edilir. Neden? Çünkü en güzel gıdalar kahvaltıda soframıza teşrif eder de ondan. Kahvaltıda o gıdaları kaptın kaptın, kaptırırsan yiyen dikilir yemeyen yıkılır arkadaş. Size sofrada gördüğünüz an tüketmenizi tavsiye ettiğimiz gıdaları sunuyoruz, yoksa amansız bir savaşın ortasında kalabilirsiniz;
Son dilim papatya ekmek demek, arasına masada kalan ne varsa sıkıştırmak demek, miniboy Karadeniz ekmeğini tek lokmada yutmak demek. Bırakma vatandaş, yar etme başkasına.
Yiyen bilir yedikçe yiyesi gelir insanın bu namussuzu, tavada kalan son parça için o tavayı kafasına yiyen çok olmuştur.
Menemenin son kalan parçaya ekmeği banabilmek uğruna uzvunu kaybetmiş insanlarla dolu bir ülkede yaşıyoruz.
Masaya geldiğince sıcak olduğu için genelde sona bırakılan gıdalardan olan açma, poğaça, kruvasan çeşitlerinde sonuncusu uğruna çoluğuyla çocuğuyla boğuşan babaların yetiştirdiği bir neslin evlatlarıyız.
Son Mohikan, Son Samuray, Son Osmanlı kadar kıymetli bir şeydir çiğ börek. Özellikle Eskişehirliler bilir anlam ve önemini.
İstanbul Beşiktaş'ta üstüne bir endüstri kurulmuş olan pişi, son parçası uğruna kahvaltıcılar sokağında iskemlelerin havada uçuştuğu kavgaların sebebi olarak ön plana çıkmaktadır.
Çok bir şaşası olmamasına karşın kalabalık sorfralarda hızlı tüketilen bir gıdadır domates, salatalık. Özellikle Çengelköylüler son hıyar dilimine, uğrunda birbirine silah bile çekecek boyutta önem vermektedir.
Kayganayı anlatmaya Türkçe yetersiz, İngilizce kifayetsiz, Almanca fütursuz kalır. Yiyenler bilir, son bir parçasını kapıp kahvaltıyı o şekilde sonlandırmak için gerekirse katil bile olunur.
Egeliler bilir bu meretin kıymetini. Ağızda alışkanlık yapar, bunu yiyip gaza gelenlerin gerçek keçi bacağına merak salmışlıkları da olmuştur. Son bir parçası için hangi vatan toprağı edilmez ki feda, şüheda fışkıracak yiyenden bıraksan şüheda!
Krep de ayrı bir el emeği göz nurudur. Bir kaşık sürülecek meretiniz kalmışsa, o son krepi almak için gerekirse masayı ateşe bile vermek makbüldür.
Kalsiyum manyağı bünyelerin vazgeçilmezidir beyaz peynir. Rakı sofrasında olduğu kadar kahvaltı sofrasında da yeri bir başkadır. Son dilimi için ellere çatallar bıçaklar saplanır.
Ah o simit, ah o Türk'ün vazgeçilmez gıdası. Değil son parçası, son susam tanesi için bile kırk yıllık dost satılır be. Mis gibi koktu yahu.
Fazla yorum yapmaya gerek yok, hangimiz küsmedik ki sofradakilere bunun uğruna?
O ne lezzettir arkadaş o ne biçim bir tattır, o nasıl bir gıda şaheseridir. Uğruna değil öldürmek, ölünür ölünür.
Türk insanı her kahvaltıyı azğına aldığı son çay yudumuyla noktalar. Bu genetik bir özelliğimizdir. O son yudum çayı içmek adına demliğin etrafında apansız bir mücadele döner. Hatta gün olur, dem biter, demlikteki kuru çaya sıcak suyla takviye yapılıp mevzu kurtarılmaya çalışılır...
Yahu çok şükür ki Ramazan ayındayız da sahur sofralarında bu meretler uğruna savaşlar patlak vermiyor. Ateşkesin son haftasına girdiğimiz bu günlerde, hepinize sabırlar diliyoruz.