80'ler sonundan bilgisayarların hayatın merkezine yerleştiği 2000'ler ortasına kadar çocukların ve ilk gençlik dönemlerini yaşayanların yaptıkları şeyler pek değişmedi. Bunlardan bazıları oldukça faydalı aktivitelerdi, bazıları ise -nasıl desek- çocuk olmanın verdiği saflıkla yapılan şeylerdi. Nasıl ki günümüz çocukları şu sıralar kafayı stres çarkıyla bozduysa ve gelecekte bunu aptalca bulacaksa, biz de o dönem yaptıklarımızla o güzel günleri hatırlamak istedik.
Sınıfta, okulda kimi tanıyorsak elden ele dolaştırarak kendimiz hakkında bir şeyler yazdırırdık. Bir nevi Facebook duvarıydı. O zamanlar bunu yaparken hatıranın ne olduğunu, gelecekte nostalji yapmamıza yarayacaklarını bile bilmiyorduk.
Genellikle kız çocuklarının yaptığı bu nadide koleksiyon, altın günlerinin ve yurtdışından peçete getiren akrabaların sayesinde ortaya çıkmıştı. Farklı desenlerdeki peçeteler özenle saklanır, birbirleriyle takas edilirdi.
İnsanların kişisel bilgilerini Mark Zuckerberg'den önce depolamaya başlamıştık. 😂 Hoşlanılan kişi hakkında bilgilere ulaşmak için ona anket defteri doldurtmak şarttı. Kişiye direkt ulaşamıyorsak bir arkadaşına rica eder, böylece bilgilere dolaylı yollardan ulaşırdık. 😎
Aslında faydasız bir aktivite değildi, özellikle yazmaya başladığımız ilk dönemde tutulan günlükler yazım yeteneğimizi oldukça geliştirmiştir. Ancak ilerleyen dönemlerde yazdıklarımız, kilitli versiyonlarının bile yeterince güvenilir olmaması nedeniyle mutlaka okunmaları illa ki sıkıntı yaratıyordu.
Bu tek elden çıkma görünen not defterlerine yazmaya kıyamaz, sayfalarını biriktirir ve farklı desenlere sahip arkadaşlarımızla değiş tokuş ederdik. Desenler farklı olsa da, renkleri ve kokuları hep aynıydı.
Henüz yaşımız küçük bile olsa kendimizi büyümüş hissetmek için gençlere yönelik dergilerden alırdık, daha doğrusu ailemize aldırırdık.
Dergi ve gazetelerden sevilen ünlünün fotoğrafları kesilir, dosyalanırdı. Resmen bir sanattı.
Annelerin en sevmediği aktiviteler arasında yer alan bu trend, genelde duvarları mahvetmekle sonuçlanırdı. Yine de odamıza her girdiğimizde, sabah uyandığımızda karşımızda sevdiğimiz ünlüyü görmek gibisi yoktu.
Bu bazen Winx'çilik, bazen Spice Girls'çülük, bazen Hepsi'cilik; bazen de bambaşka hayali karakterlerle kurulan bir oyun çeşidiydi. Genelde uygun görülen karakter beğenilmez, bir başkası olmak için ısrar edilirdi.
Kendini bir Ercan Taner, İlker Yasin ilan eden çocuk oynadığı maçı eş zamanlı olarak heyecanla anlatırdı. Spor yapmak değil tabii ama bu biraz ilginç bir aktiviteydi.
Koltukların tüm minderleri yerinden çıkarılır; bazen ev, bazen çadır, bazen de kaydırak yapılırdı. Bazen de bu yorucu inşaat aktivitesi yeni yumuşak evimizde uyumakla sonuçlanırdı.
Arkadaşlarımızla yazışırken, derste birbirimize notlar gönderirken yazdıklarımızın bir başkası tarafından okunmasını istemediğimiz için yeni bir dil icat etme zorunluluğu olurdu. Elbette bu dil kuş dili kadar basit olamazdı, güvenlik için yeni bir alfabe icat edenler dahi vardı.
Oynaması eğlenceliydi ancak bunu bir hırsa dönüştürüp yüzlerce, binlerce taso biriktiren çılgın arkadaşlar vardı.
Hangimiz yapmadık çılgınlar gibi? 😁
Bunun yerini zamanla gizemli mail'ler, SMS'ler almıştı. Genelde gizemin ortaya çıkması ve rezil olmak uzun sürmezdi. 😑
Anı oluşturmayı çok severdik. Okulun son günü gömleklere yazı yazdırmak, imza attırmak adettendi. Biri bir yerini kırdığında (ki bu çok sık olurdu) alçıların üstü de çizim ve anı alanına dönüşürdü.
Ben bunların çoğunu hala yapıyorum ...
Küçükken düzenli günlük tutardım. Daha sonra hergünümün aynı olduğunu farkedip tutmaktan vazgeçtim.
lise yılları gözümün önünden çok hızlıca bi geçti gitti.