'Deprem bölgesine girdiğiniz ilk anda neler hissettiniz?'
'46 kişi gittik biz. Bunlardan altısı sağlıkçıydı, çoğu da öğrenciydi. Daha önce afet tecrübesi olan birkaç yetişkin kişi vardı, bir tanesi de bendim. Giderken koordinasyon oluşturmaya başladık. Her gruba 2 tane sağlıkçı koyduk. Bu böyle olmadı tabii ki, Adana çıkışından itibaren herkes otobüste panikle enkaz aramaya başladı...O koordinasyon psikolojik olarak koptu.'
'İskenderun'a yaklaşmaya başlayınca olayın vehameti görünmeye başladı. Limandaki o büyük yangını gördük, artık mahalle enkazları görmeye başladık. Orada hem gözlemlemek hem de durumu absorbe etmek için bir süremiz oldu. Orada 2.5 saat trafikte kaldık.'
'Belen geçidini geçtikten sonra Antakya görünmeye başladı. İşte o zaman 'benim bundan önce gördüğüm depremlerle hiçbir alakası yok' düşüncesi mıh gibi saplandı aklıma.'
'Büyük bir psikolojik harptı. İlk oraya indiğimizden itibaren bunu yönetmemiz gerektiğini fark ettik. Yönetebildiğimizi düşünüyorum çünkü şu an Antakya'daki en büyük koordinasyon merkezi TİP. Canlı kurtarmadan tutun, köylere ulaşmaya, bir sahra bir afet koordinasyonunun yapması gereken her şeyi ilk iki günde tamamladık...'