İvan Petroviç Pavlov’u ve onun meşhur köpeğini daha önce mutlaka duymuşsunuzdur. Yaptığı çalışmalarla Nobel ödülü kazanan Pavlov, bilim adına pek çok araştırmacının önünü açmış ve devrim niteliğinde buluşlara imza atmış bir isimdir. Lakin onun en önemli çalışması olarak değerlendirebileceğimiz ‘Pavlov’un Köpeği’ dolaylı yoldan bir bebeğin hayatını karartmıştı…
Pavlov'un izinden giden davranışçı psikolog John B. Watson ve Rosalie Rayner ise Pavlov’un hayvanlar üzerinde uyguladığı klasik koşullanmanın insanlar üzerindeki etkisini ölçmeye karar verdiler. Watson’ın aklında hep şu soru vardı:
'Korku insanda sonradan edinilen bir refleks midir yoksa herkesin içinde doğuştan varolan bir dürtü müdür?'
Sahada yaptıkları çalışmalar sonrasında insanların korkularının sonradan kazanıldığına dair gözlemlerde bulundu Watson. Bu da onu bir denek üzerinde çalışmaya itti…
Her gün hastaneye gelen anne, işi bitene kadar bebeği kreşe bırakıyordu ve küçük Albert o sırada diğer çocuklarla birlikte oyun oynuyordu. Vakit kaybetmeden deney için çalışmalara başlayan Watson, öncelikle bebeği bazı duygusal testlere tabi tuttu. Albert’e beyaz bir fare, bir tavşan, bir maymun, yanan kağıt parçaları ve çeşitli maskeler gösterildi. Ancak Albert gösterilen bu nesnelere hiçbir heyecan duymadan, korkusuz bir şekilde yanıt veriyor hatta sürekli gülümsüyordu. Yalnızca kafasının arkasında çelik bir çubuğa çekiçle vurulduğunda korkup birden ağlamaya başlıyordu.
Buraya kadar hiçbir sorun yok, asıl problem işte bundan sonra başlıyor. Odada sakince oturan Albert'a daha önceden olduğu gibi beyaz bir fare gösterildi ve saniyeler sonra çelik bir çubuğa çekiçle vuruldu. Fareye dokunmaya çalıştığı her an bu sesi duyan Albert hemen ağlamaya başlıyordu. Deney birkaç gün böyle devam etti. Sonrasında Albert'a çekiç sesi olmadan beyaz fare gösterildiğinde zavallı bebek sürekli ağlıyor ve emekleyerek farenin olduğu yerden kaçmaya çalışıyordu.
İşte bu süreç, klasik koşullanma ilkelerinde genelleme olarak biliniyor. Her ne kadar Watson, bilim adına büyük bir adım atmış ve savını kanıtlamış olsa da ahlaki açıdan soru işaretleri ile dolu bir deney gerçekleştirmişti. Watson ve Rayner, bu deneyle klasik koşullanmanın fobi oluşturmak için kullanılabileceğini göstermişlerdi fakat karşılığını zavallı Albert ödemişti.
Watson ve Rayner bir süre sonra hastaneden ayrılınca küçük Albert, onlar yüzünden edindiği korkularıyla baş başa kalıvermişti. İnsanlar sonradan bu deneyin varlığını öğrenmiş ve tepki göstermişlerdi ancak olan olduğu için bunun ortaya çıkan sonucu değiştirici bir etkisi olmamıştı ne yazık ki...
Watson ve Rayner, aslında tüm korkuların ve içgüdüsel olduğunu düşündüğümüz diğer davranışların bu şekildeki koşullanmalar sonucunda oluştuğuna dikkat çekiyordu. Anlaşılan o ki, insanlar çevreleri tarafından yönlendirilen pasif varlıklardı. Ancak bu deneyle korkunun sonradan edinilen bir refleks olduğu konusunda önemli veriler elde edilmişse bile bunun etik hiçbir yanı yoktu.
Ruh sağlığının çok kötü bir halde olduğunu belirtmemize gerek bile yok. Annesinin bile hiç düşünmeden ona acı verilmesine rıza gösterdiği, bilim adına yaptıklarını öne süren insanların da sonrasında umursamadığı bu zavallı bebek yaşadığı bu stres yetmezmiş gibi, daha yedinci yaşını bile göremeden hidrosefali (beyinde su toplanması) yüzünden hayatını kaybetti. Büyük insanların büyük dertleri onun küçücük omuzlarına yüklenmiş ve yedi yıllık ömrünü sonlandırmıştı Albert’ın…
Bebeğe içimiz cız ediyor da sesi soluğu çıkamayan hayvanlara neden tepki gostermiyoruz? Denek hayvanları kim bilir ne acılar icinde kıvrandırılıyordur.
Benim için çocuk istirmarcılarının yeri neresiyse, bu deneyi yapanların da yeri aynı yerdir. Ne bilim ne insanlığın faydası... tarih sadece bir vahşete tanıklık etmiş...
deney adı altında eziyettir bu nasıl sırf bir şeyler yapacağım diye bu kadar gaddar olunabilir ki 7 yaşında ölüm hayatını yaşayamamış sizin yapacağınız deneye sokim