Acaba bazı şeylere gereğinden fazla mı takılıyoruz? Sadece soruyoruz.
Acaba bazı şeylere gereğinden fazla mı takılıyoruz? Sadece soruyoruz.
Basit ve aynı anda birçok şeyi karşılayan ifadeler kullanmak yerine ifade biçimimizi derinleştirip ufkumuzu genişletmek için yeterince çaba sarf etmiyoruz. Seçtiğimiz sözcükler her gün milyonlarca kez kullanılanlar, dil bilgisini ise 'günlük konuşmada' pek devreye sokmuyoruz.
Sonuçta herkes ne dediğimizi anlıyor diye düşünüyoruz, bu düşüncenin devamında da dile özensiz davranmayı sürdürüyoruz.
Herhangi bir sohbette kullanılmaktan eskimiş kavramları tekrarlayan insan sayısı hayli fazla. Yani kiminle iletişime geçersek geçelim benzer deyimler, sözcükler, tepkilerle karşılaşıyoruz. Bir noktadan sonra biz de bunlara uyum sağlıyoruz, çünkü hazırda duruyorlar ve herkes bu ifadelerden yardım aldığı için garipsenmiyor da.
Birine bizi rahat bırakması, o an içinde olmadığımız sohbeti sürdürmemesi ya da canımız sıkkınsa o an bize alan açması için 'sal beni' demek kolay geliyor.
Diğer kavram ve tabirler için de böyle. Burada bu kavramları eleştirmek, herkesin 'olmaz ilaç sine-i sad pareme' minvalinde cümleler kurmasını sağlamak gibi bir amacımız yok.
Asıl soru, neden böyle kolaya kaçıp canımız Türkçemizi kısıtlıyoruz?
Bundan yirmi yıl önce 'Caz yapma' diye her sohbeti baltalayan nesil şimdi 'Boş yapma' diyenleri kınamasa iyi olur. Onları da suçlamıyoruz zaten bu nesillerle ya da ülkelerle ilgili bir durum da değil, her yerde karşılaşılan bir olgu.
Akla hızlıca gelip her yere uyan bu kavramlara 'dolgu tabirler' demeyi öneriyoruz. Sebebini anlatalım.
Yani yaşadığınız umutsuzluk ve gelecek planlarınızdaki tutarsız hallerden dolayı kırgın hissediyorsanız bu kavramları düşünmek yerine 'yıkık' deyip geçiyorsunuz. Ne siz yoruluyorsunuz ne de anlayan kişi, zaten herkes kullandığı için kulağa yabancı da gelmiyor.
Pandemi sürecinde... Pandemi süreciyle... İki sözcük hızlıca işimizi gördüğü için salgın ve sonrasında yaşananları anlatmak için buna başvurup kolayca eskitiyoruz. Bir diğer dolgu kavram da artık bu.
Sırtımızı tüm bu kavramlara yaslayıp daha derin ifadeleri ertelememizin ilk ve en büyük sebebi tembellik.'Devamke' demenin iyi bir dil kullanım örneği olmadığını onu dakika başı kullananlar da biliyor fakat vazgeçemiyor.
İlber Ortaylı'nın bir konuşmasını dinleyin, sözcüklerin özenle seçilmiş olması, iyi işlenmiş cümleler, nadir kullanılan ifadeler, tüm bunlar onun bilgi dağarcığıyla birleşip başarılı bir hatip olmasını sağlıyor.
Sürekli herkesin konuştuğu, sahip olduğumuz zengin dilin kıymetini bilmeyen kavramları tekrarlayarak kendimizi dinletebileceğimize inanmıyoruz, değil mi?
"İnsanın kullandığı kelimeler, diksiyonu kadar önemlidir" derdi diksiyon hocam. Bize ilk dersimizde 'Aynen' dememizi yasaklamıştı. "Kolaya kaçmayın. Cümle kurmaktan korkmayın" derdi. Bu içerikte de bahsi geçen kelimelerde olduğu gibi kolaya kaçmak güzel bir şekilde anlatılmış. Maalesef çok tembel bir milletiz ve her şeyin kolayına kaçıyoruz. Konuşurken böyle dolgu tabirler kullanıyoruz. Telefonda yazarken kelime tahmini ile kelimeleri tamamlıyoruz. Bilgisayarda yazarken harfleri yutarak yazıyoruz. Velhasılıkelam, kaliteli bir içerik lakin milletimiz bu tembellikten vazgeçmez ve belki bir gün güzel Türkçemizde, öz Türkçe kelimeler, tabirler vs. bulamayacağız.
daha boş bi duyar görmedim
Günümüz gençleri özellikle şu an elinden tivitiri ınstagrami al tek kelime konuşamaz. Basma kalıp cümleler ,kendisine ait özgün tek cümle kuramıyorlar. Onlarla konuşmak azap gibi. Ayrıca " bir şey isterken me:" ya cümle kurarken neden araya yabancı kelime atıyorsun? " Bunu yaparken me : bu sırada my entire family:" cidden bu nedir . Diline sahip çıkmayan ülkesine de sahip cikamaz