Einstein-Cartan Teorisi, Einstein'ın Genel Görelilik Teorisi'nin uzay-zaman geometrisine burulmayı da dahil eden bir genellemesidir. Burulma, uzayzaman manifoldunun bir özelliğidir ve içindeki geometrik nesnelerin bükülmesini veya kıvrılmasını tanımlar. Einstein-Cartan Teorisi, burulmayı da dahil ederek Genel Göreliliğin bazı sınırlamalarını ele alır ve içsel açısal momentum veya spin varlığında kütleçekimsel etkileşimlerin daha kapsamlı bir tanımını sağlar.
1922 yılında matematikçi Élie Cartan, Genel Görelilikte kullanılan Riemann geometrisinin doğal bir uzantısı olarak burulma kavramını ortaya attı. Sonraki yıllarda Élie Cartan, Arthur S. Eddington ve Hermann Weyl gibi bilim insanları burulmanın kütle çekim bağlamındaki etkilerini araştırdılar. Einstein-Cartan Teorisi nihayet 1961 yılında fizikçi D. W. Sciama ve bağımsız olarak 1962 yılında matematikçi André Trautman tarafından formüle edilmiştir.
Einstein-Cartan Teorisi'nin en önemli özelliği, uzay-zaman geometrisinin daha eksiksiz bir şekilde temsil edilmesini sağlayan burulmanın dahil edilmesidir. Genel Görelilikte, uzayzamanın geometrisi metrik tensör ve Riemann tensörü tarafından verilen ilişkili eğrilik ile tanımlanır. Burulmanın dahil edilmesi bu geometrik nesnelerin değiştirilmesini gerektirir.
ECSK denklemleri uzayzamanın eğriliğini ve burulmasını maddenin dağılımı ve içsel açısal momentumu veya spini ile ilişkilendirir. Spinli maddenin yokluğunda, burulma kaybolur ve ECSK denklemleri Genel Göreliliğin Einstein alan denklemlerine indirgenir.
Einstein-Kartan Teorisine burulmanın eklenmesi, kütleçekimsel etkileşimler için birkaç önemli sonuca yol açar: Spin-Spin Etkileşimi: Burulmanın dahil edilmesi, Genel Görelilikte hesaba katılmayan dönen nesneler arasındaki kütleçekimsel etkileşimlerin tanımlanmasına olanak tanır.
Sonsuz eğrilik ve enerji yoğunluğu yerine, teori maddenin sonlu yoğunlukta bir duruma sıkıştırıldığını ve kozmolojideki tekillik sorununun olası bir çözümüne yol açtığını öngörmektedir.
Uzayzaman geometrisine burulmanın dahil edilmesi, klasik ve kuantum kütleçekim teorileri arasında bir köprü oluşturabilir. Bazı araştırmacılar burulmanın Genel Görelilik ve kuantum mekaniğinin birleşmesinde bir rol oynayabileceğini öne sürmüşlerdir, ancak bu teorik fizik alanında açık bir soru olmaya devam etmektedir.
Einstein-Cartan Teorisi, Genel Göreliliğin ilgi çekici bir uzantısını sunarken, deneysel doğrulaması devam eden bir çaba olmaya devam etmektedir. Bugüne kadar, burulmanın varlığına dair doğrudan gözlemsel bir kanıt rapor edilmemiştir. Bununla birlikte, birkaç dolaylı test ve gözlem, teorinin öngörüleriyle tutarlıdır.
İkili pulsar sistemlerinin gözlemleri Einstein-Cartan Teorisi için dolaylı destek sağlamaktadır. Bu sistemler birbirinin yörüngesinde dönen iki yüksek spinli nötron yıldızını içerir. Yörüngelerinde gözlemlenen bozulma, teori tarafından öngörülen spin-spin etkileşimi ile tutarlıdır.
Einstein-Cartan Teorisi'nde tekilliklerden kaçınılmasının erken evreni anlamamız üzerinde etkileri vardır. Teoriye dayanan bazı kozmolojik modeller, evrenin tekrar genişlemeden önce sonlu bir yoğunluğa kadar daraldığı bir 'sıçrama' senaryosu öngörmektedir.
Kütleçekim dalgalarının LIGO ve diğer gözlemevleri tarafından tespit edilmesi, büyük kütleli nesnelerin kütleçekimsel etkileşimine yeni bir pencere açmaktadır. Daha fazla veri toplandıkça, Einstein-Cartan Teorisi'nin dönen kara deliklerin ve diğer dönen nesnelerin davranışlarına ilişkin öngörülerini test etmek mümkün olabilir.
Burulma için doğrudan gözlemsel kanıtların olmaması, Einstein-Cartan Teorisi'nin kesin olarak doğrulanmasını veya çürütülmesini zorlaştırmaktadır. Gelecekte yapılacak deneyler ve gözlemler, burulmanın uzay-zamanın temel bir özelliği olup olmadığını belirlemede çok önemli olacaktır.
Einstein-Cartan Teorisi, Genel Görelilik ve kuantum mekaniğini birleştirmek için olası bir yol olarak önerilmiş olsa da, bu alanda yapılması gereken çok iş vardır. Tutarlı ve deneysel olarak doğrulanabilir bir kuantum kütleçekim teorisi geliştirmek teorik fizikte büyük bir zorluk olmaya devam etmektedir.
Einstein-Cartan Teorisi, yıllar boyunca öne sürülen birçok alternatif kütleçekim teorisinden sadece biridir. Döngü Kuantum Kütleçekimi ve Sicim Teorisi gibi diğer rakipler de Genel Göreliliğin karşılaştığı sorunlara olası çözümler sunmaktadır. Bu teorilerden hangisinin, eğer varsa, evrenimizin en doğru tanımını sağladığını belirlemek fizikçiler için devam eden bir zorluktur.
Burulma için doğrudan deneysel kanıtlar bulmak zor olsa da, Einstein-Cartan Teorisi önemli bir ilgi uyandırmış ve teorik fizik alanındaki araştırmacılar tarafından araştırılmaya devam etmektedir.