Üçüncü bebeğini sezaryenle kucağına almaya hazırlanırken, gittiği son doktor kontrolünde bebeğinin kalbinin atmadığını öğrenen annenin hikayesini sizin için derledik.
Üçüncü bebeğini sezaryenle kucağına almaya hazırlanırken, gittiği son doktor kontrolünde bebeğinin kalbinin atmadığını öğrenen annenin hikayesini sizin için derledik.
Söyleyecek birkaç sözü olan acılı anne Kristin bunun acısını dindirmenin bir yolu olabileceğini düşündü ve Meg'in teklifini kabul etti.
Oldukça sakin bir hamilelik geçiren annenin hamilelik süreci de yakından takip ediliyor, doktorlar her şeyin normal göründüğünü ve endişe edilecek bir şey olmadığını söylüyorlardı.
'Ve buradaydık. 38 haftalık hamileydim. 40 yaşımdaydım. İlk doğumumdan preeklampsi (gebelik zehirlenmesi) geçmişim vardı. İlk doğumumdan sonraki yeni doğan yoğun bakım ünitesi deneyimimizde rahimdeki her günün ne kadar önemli olduğunu bize öğretmişlerdi. Bu yüzden o zamanlar hastanenin protokolünün sadece bebeği doğurtmak olmamasından memnundum.'
Kontrolü yapan kişi doktorun yanında çalışan bir tıp öğrencisiydi. Ancak öğrenci normalde hemen duyulan kalp atışlarını duyamadı ve Kristin içinden 'O daha bir öğrenci, duyamaması normaldir belki' diye düşünerek kendini rahatlatmaya çalıştı. Hemen uzman doktor geldi defalarca uğraşmasına rağmen o da bebeğin kalp atışlarını duyamadı.
Kristin hemen kocasını aradı ve hastanede buluştular. Sezaryen için beklemek zorundalardı. Kristin ne kadar beklediklerini umursamıyorlardı çünkü bebeğiyle son saatleriydi.
'Hiçbir acelem yoktu. Şoktaydım. Öyle bir durumda sadece şokta oluyorsunuz. Sanki bir başkasının hikayesini anlatıyormuşum gibi geliyor...
Onu görmek istediğimi, onu kucağıma almak istediğimi, olabildiğince yanında olmak istediğimi biliyordum. Doğduktan sonra, kocam odada beni bekliyordu. Ona 'Nasıl görünüyor?' diye sordum. Çünkü hemşirelerden birisi eğer onu görmek için hazır hissetmiyorsam birinden nasıl göründüğünü tarif etmesini isteyebileceğimi söylemişti. Sadece 'Çok güzel' dedi.'
Kristin'in bebeği kordon bağı dolanması nedeniyle ölmüştü. Doktorlar düşük vakalarının %50'sinde hiçbir açıklamanın olmadığını söylediler. Kristin en azından neden öldüğünü bildikleri için biraz olsun mutlu hissediyordu.
'Neyi nasıl paylaşmak istediğimiz konusunda oldukça dikkatliydik. İlk zamanlar 'Aaa, komşumuz 8 aylıkken bebeğini kaybetti' ve 'teyzemin 9 aylık bebeği öldü' gibi cümleleri duymaya başlamıştık bile. Bu sanıldığının aksine çok fazlaydı. Meg fotoğraf çekmek için iletişime geçtiğinde evet dedim çünkü düşük yapan anne acısını atlatmak istiyordum. Bebeği ölen bir annenin nasıl acı çektiğini herkesin görmesini istiyordum. Acınması için yapmadım. Bu fotoğrafları seviyorum.'
Ailenin bir üyesi kaybedildiğinde aile fotoğraflarının nasıl olacağını merak etmiş ve Meg ile birlikte böyle bir fotoğraf serisi yapmaya karar vermişler. Bebeği kollarında olmasa da ailesinin onun hala bir parçaları olduğunu göstermek istiyor Kristin.
En başından beri insanlar size empati kartları uzatmaya meyilli oluyorlar. Bütün mesajlar 'güçlü ol, cesur ol, tanrının bir meleğe ihtiyacı vardı' şeklinde oluyor. Birisi bana güçlü ol dediğinde düşünüyordum...Ne? Güçlü olduğumu göstermemi istiyorsunuz ve gözyaşlarımı ya da hayatımın parçalandığını göstermemi istemiyorsunuz.'
'Tabii ki, oğullarım olduğu için çok minnettarım. Ama kızım burada olmadığı için de mahvolmuş durumdayım. İki şey arasında seçim yapmak zorunda değilim. Acımı açık bir şekilde yaşamayı seçiyorum.'
Helal olsun kadına :)
Aa neden öldü diye soranlar veya daha 2 çocuğun var vs demeler , kötü niyetle söylemeyebilirsiniz ama acı hafifleteyim derken anneye iki kat acı yüklüyorsunuz insan evladına mı üzülsün şu kırıcı laflarınıza mı , insanlarımız biraz duyarlı olsa keşke