Bugün Dünya İş Sağlığı ve Güvenliği Günü... Kayıplarımıza, çalışma şartlarına, yaptıkları işin tehlikesine karşın aldıkları komik rakamlara üzülüyoruz. Soma hafızalardaki yerini korurken neden facialar yaşanmadan önce sesimizi yükseltmiyoruz, neden bu işi sendikaların görevi kabul ettik?
İşte Türkiye'de sadece kaza geçirip öldüklerinde akıllarımıza gelen işçiler...
Bir facia olmadan ne şartlarda çalıştıklarını aklımıza getirmediğimiz, kaç lira uğruna yerin yedi kat altına indiğini bilmediğimiz en önemli işçi grubu.
Türkiye'nin kanayan yarası olmasına rağmen, ağır işlerde çalıştırma yaşı 16'ya düşürülmesine rağmen, 13 yaşındaki Ahmet kafası prese sıkışıp ölmesine rağmen hep halının altına süpürdüğümüz bir sorun.
Her yıl memleketlerinden çalışmak için Karadeniz'e, Adana'ya giderken yollarda, kamyon kasalarında ölen. Çoluk çocuk göçebe hayatı süren mevsimlik işçiler.
Demir-çelik, orman, maden, vb. ağır işlerde çalışan işçiler. Ağır şartlarda, yok pahasına, kelle koltukta çalışan işçiler de başlarına bir kaza gelmedikçe hatırlamadıklarımızdan.
Bir patlamada ölmedikçe, ciğerleri çürümedikçe aklımıza gelmeyen işçiler.
Sürekli gündemde olan ama kendileri için asla bir adım atılmayan, kazaların çoğunda ölen işçi grubu.
Hemen hemen her gün bir kaza yaşanan tersanelerdeki çalışma şartları da ancak toplu ölümler olunca gündemde yer buluyor. Mesela güvenlik filikasının testinde manken yerine gerçek işçi kullanıp 14 kişiyi öldürürsen misal.
Ancak Silikozis hastası olan işçiler tek tek öldükçe anımsıyoruz.
Bir handa patlama olup da sigortasız çalışan onlarca kişi ölmedikçe maalesef aklımıza hiç gelmiyor.
Kaldıkları çadırlar yanıp da onlarcası ölmedikçe ya da üniversite harçlığını çıkarmak için çalışan 19 yaşındaki gencecik çocuklar 5. kattan düşüp ölmedikçe aklımıza gelmeyen işçiler.