Modern dünyanın savaşlarında kullanılan silahları biliyoruz lakin, eskiden kullanılan silahları biliyor muydunuz?
Modern dünyanın savaşlarında kullanılan silahları biliyoruz lakin, eskiden kullanılan silahları biliyor muydunuz?
Eskiden yerliler zehir ararken, bitkisel kaynaklara bakarlardı. Eski Yunanlılar ve Romalılar en az iki düzine tehlikeli bitki biliyordu, bunlar genellikle tıbbi amaçlar için kullanıldı ve deneme yanılma yoluyla uygun dozajlar keşfedildi. Birçoğu küçük miktarlarda faydalıydı, ancak daha büyük dozlarda zehirli hale gelebiliyordu. En popüler bitkilerden biri, doktorlar tarafından yaygın olarak reçete edilen ve çok amaçlı bir tıbbi bitki olan karacaot isimli bir bitkiydi. Bu bitkilerin toplanması kolay değildi ve onları toplayanların zaman zaman hastalanıp öldüğü biliniyordu. Ağır dozlarda kas kramplarına, kasılmalara, sayıklamaya ve kalp krizlerine neden oldu. Dolayısıyla bu bitki zehirli oklar için mükemmel bir seçim oldu.
Karacaot sadece okları zehirlemek için kullanılmıyordu. Yunanlılar bu bitkiyi daha sinsi bir şekilde kullandılar. İlk Kutsal Savaş sırasında, M. Ö. 590 civarında, Kirra kentini kuşatanlar şehre giden su borularını kesti. Bundan sonra büyük miktarda bu bitkiden topladılar ve su kaynağına yerleştirdiler. Kasaba halkı yoğun susuzluk yaşadıktan sonra, su kaynağını yeniden bağladılar ve zehirlendiler. Kirra kentinde yaşayanlar mide sorunu yaşamaya başladılar ve ishal yüzünden zayıfladılar. Dolayısıyla savaşılmadan şehir fethedildi.
1346'da Moğollar, birlikleri arasında bir veba salgını geçirdi. Bir kurbana ya da cesede olan yakınlığın, hastalığı yayacağını öğrenmeleri uzun sürmedi. Bu yüzden doğal olarak onu silah olarak kullanabileceklerini fark ettiler. Birkaç atış sonrasında Feodosya şehri, Moğolların kendi birliklerinin vebalı cesetleriyle doluydu. Bu, korkunç hastalığın Avrupa'ya getirilmesi demekti. Hastalığın yayılması bu taktiğin istenen tek etkisi değildi. Karşıt birlikler üzerindeki psikolojik etkileri moral bozucu ve korkunçtu. Bu tür bir savaş fikri her zaman panik ve korkuyu arttırdığı için uygulanan taktik de başarılı sonuçlandı.
Zehirli bitkiler ve otlar belirli bölgeler için etkili olsa da, Büyük İskender'in Orta Doğu'yu fethi sırasında daha ölümcül bir yöntem keşfedildi. M. Ö. 326'da İskender ve ordusu, büyük olasılıkla günümüz Pakistan'da bulunan Harmatelia şehrine geldi. Harmatelia'da yaşayanlar bu savaşı kazanacaklarına garip bir şekilde güveniyorlardı. Yunanlılar kısa zamanda bu güvenin nedenini öğrendi. Kılıçları ve ok uçları ölümcül bir zehir ile kaplandı, böylece küçük bir çizik bile bir adamı öldürecekti. Bu zehir, büyük olasılıkla bir tür yılanlardan elde edilmişti. Bu yılanlar öldürüldü ve güneşte çürümeye bırakıldı. Böylece sıvı ayrıştı ve zehir elde edildi. Zehir, yaralı bir kişinin hemen uyuşmasına, ağrılara ve kasılmalara neden oluyordu. En sonunda ise yara olan bölgeden siyah köpükler çıkıyor ve kişi acı bir şekilde hayatını kaybediyordu.
Zehirli gazların ve dumanların birçok çeşidi eskiden kullanıldı. Duman bulutları oluşturarak, düşmanları uzaklaştırmak oldukça yaygındı. Fakat rüzgar etkisi kuvvetli olduğunda kontrolü elde tutmak da zordu. Çinliler bu nedenle ilginç bir yol buldular. Milattan sonra 178 yılında, Çinliler bir isyanı bastırmak için bugün biber gazı olarak bilinen gazı kullandılar. Toz kireç taşı tozu da at arabalarına rüzgarı ileri doğru üflemek için yerleştirildi. Toz göze ve burna geldiğinde nefes alamamaya ve görememeye neden oluyordu. Bu taktikle etkili bir sis oluşturup, yüksek sesler yayarak isyancıların kaosa sürüklenmesini sağlıyorlardı. Bu tarz metotlar bugün bile hala biber gazı veya göz yaşı gazıyla kullanılıyor.
Kullanılan ilk silahlar arasında eşek arısı yuvaları ve kovanları vardı. Arı sürülerinin şehirleri istila ederek, tahliyelere neden olduğunu biliniyordu. Bu nedenle de saldıranları uzaklaştırmak için kullanıldılar. Elbette bu iki taraf için de sıkıntılı bir duruma yol açabilirdi. Efsanelere göre bu kovanlar çamurla kaplanırdı ve dikkatli bir şekilde taşınırdı. Arıları sakinleştirmek için dumanlar kullanılırdı. Sonrasında istenen yere taşınınca arıları serbest bırakırlardı. Hatta Birinci Dünya Savaşı ve Vietnam Savaşı gibi önemli savaşlarda da bu yöntemin kullanıldığı söyleniyor.
9. yüzyılın başlarında yanan oklar ortaya çıkmaya başladı. Bunlar basit bir şekilde oka sarılı olan malzemeleri yakarak hazırlanıyordu. İlk başlarda ahşap duvarlara ve yapılara karşı oldukça etkiliydi. Zamanla daha az etkili hale gelmeye başladı. Özellikle taş duvarlarda hiçbir etkisi yoktu ve su kullanılarak kolaylıkla söndürülebiliyordu. Bu nedenle alevin daha iyi yanmasını ve suya daha dayanıklı olmasını sağlayan alternatif kimyasallar araştırıldı. Zamanla farklı yollarla yıllarca kullanıldı.
Bu kadar lezzetli bir şeyin, bir silaha dönüşebildiğini düşünebiliyor musunuz? Milattan önce 401 yılında bir grup aç askerin yediği ve çıldırmış gibi davrandığı, hatta bazılarının hayatını kaybettiği biliniyor. Bu çıldırtıcı bal, arıların zehirli bitkilerden topladığı nektar ile üretiliyor. Bugün bile küçük bir kaşık dolusu süte veya alkollü içeceklere eklenebiliyor. Etkisine alışık olunmadığında ise kolaylıkla yüksek doz sıkıntısı yaşanabilir.
Yalnızca arılar değil, akrepler de bu silahlar arasında yer alıyordu. Çölde oldukça fazla bulunan bu canlılar, Romalılara karşı kullanıldı. Kil çanaklar şeklindeki bombalar akreple dolduruluyordu. Sonrasında istilacı güçlerin önüne atılıyordu. Bu canlıların ısırıkları, insanın acılı bir şekilde ölmesine neden oluyordu. Genital bölgelerde şişmeler, terleme ve kasılmalar belirtiler arasında yer alıyordu.
Belki de en çok zarar veren eski silahlardan biri de buydu. Hazırlanan yanıcı bir karışım, teknelerden ve gemilerden baskılanarak dışarı veriliyordu. Sıvı şeklinde kuvvetli bir alev çıkıyordu böylece. Bu karışımın esas malzemesinin petrol olduğu söyleniyordu. Bu yöntem aslında o zamanların en önemli mühendislik işlerinden biriydi. Detayların bazıları yıllarca sır gibi saklandı ve zamanla da kayboldu gitti. O dönemler düşünülünce kurtulunması oldukça zor bir saldırı silahıydı.
Grejuva, kaç fantastik hikayeye, kaç edebiyat eserine ilham verdi sayısı yok resmen. Suda bile yanabilen bir ateş olması akıllara game of thronestaki "çılgınateşi" getiriyor. Kim bilir, zamanın fighter uçak fikri olan ejderhaların bile ateş püskürtme fonksiyonunun fikir kaynağı budur. Kimilerine göre Prometheus'un çalıp insanlığa hediye ettiği, bilgiyi ve teknolojiyi simgeleyen ateş de yine bu ateştir. Hatta İstanbul bile çok çok uzun zamanlar boyunca kuşatanlarına karşı bu sayede korunabildi.
Bu tarz bilgilendirici paylaşımların artması dileğiyle.
Ne biçim çevirmişsiniz lan yine? #8'in Türkçesi "deli bal" #10'unki Rum ateşi. Şu kavramları bir kontrol edip öyle yayınlayın içeriği.