Veda ettiklerimiz her seferinde sanki bizden de bir parça alıp gidiyorlar birer birer. Bu vedalar insanı paramparça da yapabiliyor, size hiçbir şeyin veremeyeceği bir tecrübe de verebiliyor. Ve bu anları yaşadıkça zamanla öğreniyor insan; ayrılık da hayatın bir parçası.
İşte hayatımızda hepimizin yaşadığı, yaşayacağı o ayrılık anlarından bazıları:
Ölüm ayrılığından gerisi yalan...
Askerlik? o otobüsün koltuğuna oturduğun anda içini kaplayan hüzün, birliğe adımını attığındaki o "nerdeyim lan ben" hissi, altındaki mavi yada yeşil donla aşı sırasında beklerken tam da yarini hayal ederken "devam et" diye böğüren kıçıkırık çavuşun sesiyle irkildiğin an, ve gece yarısına kadar sürekli bir sıraya sokulup saçma sapan işlemlerden geçirilmen ve sonunda çivili yatak bile olsa verin uyuyacam lan diye isyan etmen ( tabiki içinden ) ve en nihayetinde koğuşuna kavuştuğun o an !!!! kafanı, buram buram senden önceki dönem askerlerin terinin kokusunun sindiği yastığa koyup " siksen bitmez bu askerlik" diye düşünüp yeniden hüzünlü hülyalara daldığın o ilk gece ....... yaşamayan bilmez ^-^
lan yapmayın böyle ağlayacağım şimdi alexi görünce bi tuhaf oldum