Her telden konuları anlattığımız içeriğimizle karşınızdayız. Bu içerikte tek bir konu yok; kısa kısa birkaç farklı şeyden bahsediyoruz. Tıpkı arkadaşlarınızla yaptığınız sohbetler gibi... Sonra 'vay ben ne okudum!' demeyesiniz... Hadi gelin sizinle biraz sohbet edelim.
Kozmetik marketlerinin indirim günleri malumunuz, ortalık mahşer meydanına dönüşüyor. Geçtiğimiz günlerde yapılan indirim günlerinden birinde yaşanan bu görüntüler de insana hayatı ve varlığı sorgulatan cinsten. Aslında konu gayet basit: Bizim artık paramız yok! Doların önlenemez yükselişi ve peşinden getirdiği ekonomik kriz, kadın cenahında işte böyle yankılanıyor. Ki kozmetik dediğimiz şey ölüm kalım meselesi değil ama üç ay önce aldığımız rimelin, rujun normal fiyatı nerdeyse servet değerinde.
Üstelik bu kozmetik marketler, ortalama fiyatlara sahip hatta zaman zaman oldukça uygun fiyatlı ürünleri bünyesinde bulunduruyor. Bir de bunun lüks kozmetiği var ki, onlara ulaşmak neredeyse imkansız. Eskiden insanlar birbirlerine doğum günlerinde ünlü markaların parfümlerini hatta parfüm setlerini alıp hediye edebiliyorlardı. Şimdi bir Christian Dior ya da ne bileyim Chanel almanız için tüketici kredisi çekmeniz lazım neredeyse. Müthiş bir garabetin içine düştük; rimelimiz akmasın diye ağlamamak için kendimizi zor tutuyoruz.
Bu haber geçen seneye ait ancak bir senede durumun çok fazla değişeceğini de sanmıyorum. Normal şartlar altında bu insanların, herkes gibi iş, aş ve ev sahibi olması gerekirdi. Özellikle annenin kucağında bulunan bebeğin yeri kesinlikle orası değil. Dünyayı eline geçirmiş bir sistemin öteki parçalarıdır dilenciler. Ancak bazen kimin daha kötü durumda olduğunu sorgulamadan da edemiyor insan. Mesela bu hanım, Niğde'de günlük 500 TL para kazandığını söylemiş. Çok basit bir matematikle ayda 15 bin TL para ediyor toplamı...
'Dilenmek varken çalışılır mı?' diye de eklemiş ki bence oldukça da haklı. Resmin tamamına baktığımızda aynı şeyleri farklı şekilde yaparak para kazandığımızı rahatlıkla görebilirsiniz. Arada konfor farkları olabilir, standartlar değişebilir. Gel gelelim çoğumuzun eline de çalışarak geçen 15 bin TL para yok. Yani bu kadın, dünyanın en felsefi laflarından birini etmiş de olabilir biraz düşününce. Günlüğünüz kaç paraya denk geliyor bir hesaplayın bakalım?
Döner, memur çocuklarının babaları maaş aldığında çektiği ziyafettir. O yüzden bizim gözümüzdeki değeri her zaman en kallavi yemekten bile daha fazla olmuştur. Döner yiyebilmek için artık babamızı beklemek zorunda kalmadığımız günlerde de hepimiz birer gurme, hepimiz birer Vedat Milor olduk. Birbirimize 'Abi asıl şuranın dönerini yiyeceksin' diye verdiğimiz tavsiyelerin sonu hiçir zaman gelmedi, gelmez de.... O yüzden şimdi ben de tavsiye vereceğim.
Ankara'da olanlar bilir ama bilmeyenler ve yolu Ankara'ya düşecekmiş gibi olanlara döner mekanı tavsiyemizi hemen verelim: Güvenlik Caddesi'nde bulunan Mutlu Lokantası. Ancak birkaç tane Mutlu var, bizim dediğimiz yukarda bulunan. Her yerde döner yemiş ve bu işten anlayan bir kardeşiniz olarak mutlaka burada enfes bir döner deneyimi yaşamanızı salık veriyorum. Mekandan yiyecek dışında çok beklentiniz olmasın çünkü eski bir esnaf lokantası nasılsa burası da öyle.
Adres: Aşağı Ayrancı Mahallesi, Güvenlik Caddesi, No 70, Çankaya, Ankara
Bir dönem rahmetli Savaş Ay'ın 'Anlat Savaş Abi'ne' isimli röportaj serisi vardı bilmem hatırlar mısınız. Dönemin ünlü mannkenleri ve popüler isimleriyle röportaj yapıyor ve beklenmeyen cevaplar alıyordu. Arşivleri karıştırırken bir kısmına denk geldim. Şimdi size iki tanesi yazacağım, daha sonra hepsini farklı bir içerikte hazırlarım. Buyurun aşağı...
(Helin Avşar ile yapılan röportajdan bir kesit)
* Tarihe de merakın varmış.
Evet. Atatürk ve arkadaşları, İnönü, Celal Bayar ve Korkmaz mesela...
* Korkmaz da kim, hatırlayamadım?
Ayyy Korkmaz yaaa. Korkmaz işte neydi üfff...
* Galiba Fevzi Çakmak demek istiyorsun.
Eveeeet o işte.
* Kaç yılında kurdulardı Cumhuriyetimizi?
Kolay soru o, 1953'te kurdular.
* Atatürk kaçta öldü ki?
10 Kasım'da. (İçerden hizmetçi seslenip 1938, diyor.) Evet biliyordum zaten 1938'de öldü.
* Öldükten epey sora kurmuş Cumhuriyeti o zaman...
Ay abi gelme üstüme. İsim ve tarih tutamıyorum aklımda. Bende balık hafızası var da!..
(Tuğba Altıntop ile yapılan röportajlardan bir kesit)
S. A.: Hobilerin ne senin?
T. A.: Şiir yazarım.
S. A.: Kim var sevdiğin şair?
T. A.: Fahir Atakoğlu? Yok yok o değil? Hah Ataoğlu, bir şey Ataoğlu.
S. A.: Ataol Behramoğlu mu?
T. A.: O işte. Evde üç tane büyük kitabı var seri. Antoloji yani. Kişinin kendi yazdığı tüm şiirlerin alt alta birleşmesi. Ama içinde şey de var. Tüh! Bende inanılmaz isim kaybı var. Vitaminsizlikten galiba. O tanıdığımız isim var. Sürgüne gitti hani. Yaşlı? Büyük? Yasaklandı ya? Hani başka ülkelerde ödüller verildi. Çok büyük. Bizim oralı. Adanalı?
S. A.: Yaşar Kemal mi yoksa?
T. A.: Hah Yaşar Kemal.
S. A.: Şair ha?
T. A.: Evet İstanbul üzerine tüm şiirlerini okudum.
şu dilencilere felan para verenleri görünce uyuz oluyorum bi kere kızılayda avmnin önündeyim dilenci para istedi vermedim yanına bi tane daha geldi oda istedi vermedim o zaman bize yemek al dedi almıyorum git dedim anlamıyor defol git şimdi çarpacam dedim hala dik dik konuşuyor şu arsızlara da hala para versinler kaç kere onları bir sürü para sayarken gördüm