Ülkemizde çok partili hayata geçişin ne kadar sancılı olduğunu bilmeyenimiz yoktur. Ancak daha partiler ya da cumhuriyet kurulmadan meclis çoktan iki gruba ayrılır. Bu iki grup bir taraftan birbirlerini eleştirirken diğer taraftan ilmek ilmek Türkiye Cumhuriyeti'ne giden yolu işler.
Kaynak: Atatürk Ansiklopedisi
Hükumete yakınlıklarıyla tanınan milletvekilleri sağa, hükumete karşı olanlar sola, yaşlı ve tarafsız görünenler de ortaya otururlar. Sağ yanda oturanlar örgütlü olduklarından daha aktif olsalar da sol yanda oturanlar fazla bir etkinlik gösteremezler.
Bu çaba sonuç verir ve 1922 başlarında mecliste örgütlü bir muhalefet grubu oluşur. Bu gruptakiler kendilerini ARMHG içinde gördüklerini belirtirler fakat düşünsel ayrılıklarını da vurgulamak için kendilerini 'İkinci Grup' olarak nitelerler.
İkinci grubun üyeleri eski İttihatçılardan, İtilafçılardan, Saltanatçılardan, İslamcılardan, Bolşeviklerden oluşur. Ortak noktaları; başta Mustafa Kemal Paşa olmak üzere hükûmete muhalefet etmektir. Zaman zaman muhalefetleri de başarılı olur.
Öyle sert muhalefet eder ki bazen yasa dışı saydıkları hükumetin otoritesi sarsılır. Hatta Türkiye ile savaşta olan bazı ülkeler meclisin bu durumunu Anadolu'nun bir ihtilal arifesinde olduğuna dair yorumlarlar ve bu durumdan yararlanmaya çalışırlar.
Haklarını belirleyen ilk yedi maddesini tartışmasız olarak kabul ettiklerini belirtirler. Bunun yanında İkinci Grup ülkenin yenileştirilmesi ve diriltilmesi için kendi içinden ayırdığı milletvekillerinden oluşan bir özel komisyon kurarak programını hazırlar.
Meclis egemenliği, eğitim zorunluluğu, iktisadi bağımsızlık, Türkçe dili gibi konular vardır. Ancak İkinci Grup'un hayatı çok da uzun sürmez. Başlangıçta 120 milletvekiline sahip olan grupta hızla kopmalar olur. Bunun çeşitli nedenleri vardır.
Böylece TBMM'nin demokratik yapısının oluşmasında önemli bir işleve sahip olan İkinci Grup, kimilerine göre saltanatın kaldırılmasından sonra dağılmış olsa da 1923 seçimlerine kendi iradesiyle katılmaz ve resmi olarak da siyasi yaşamdan silinip gider.
Genç Türkiye Cumhuriyeti en az 1940 yılına kadar otokratik bir sistem ile yönetilmeliydi. Grup,ayrılıkcı,saltanatcı ne varsa acımasız bir şekilde ezilmeliydi. Anadolu'da ki halk köy enstitüleri vasıtası ile eğitimini tamamlamalı bu sayede Türk devriminden sonra ortaya çıkacak Türk rönesansından sonra demokrasiye geçilmeliydi. Yüzde 90'ı okuma yazma bilmeyen cahillerin önüne demokrasi verildiğinden beri ülkenin burnu boktan kurtulmuyor ne yazık ki. Binlerce yıldır bu milletin adına tek bir adam karar vermiş, adı han olmuş,sultan olmuş,melik olmuş padişah olmuş, o kadar zaman dan sonra alın size demokrasi deyince zortlamış. Üstüne cahillik ve bağnazlık da eklenince , 'ey ümmeti müslim' diyenin peşinden salya sümük koşa koşa gidiyor millet.
Cehaletin hüküm sürdüğü bir ülkeye demokrasi verilirse o demokrasi ancak birilerinin cep doldurma vasıtasından öteye geçmez. Kara cehalet bu topraklardan silindiğinde demokrasi ancak başarılı olurdu.