Bu duyguları bir tek biz yaşıyormuşuz gibi gelse de neredeyse hepimiz hissediyoruz. Kimine göre önemsiz, klasik, depresif duygular olsa da aslında bunların hepsi başlı başına birer rahatsızlık olabilecek şekilde hayatımızı etkiliyor.
İşte o duygular;
Günümüzde doğru düzgün ilişki kurulamamasının en büyük nedeni bu değil mi? Çoğumuz o gerçek sevgiyi bir türlü tadamıyor, özgürlüğümüz kısıtlanır diye korkumuzdan bağlanmaktan kaçıyoruz.
Birçoğumuz da geçmişte yaşadığı kalp kırıklarından sonra hem aşka hem de sevgiye olan inancını yitiriyor...
Sanki hiçbir şey zevk vermiyor, her şey anlamsız gelmeye başlıyor. Bu duygu bir kez sardı mı kurtulması gerçekten zor oluyor, sanki bir sarmaşık gibi sararak insanı gittikçe derinleşen karanlık bir kuyuya çekiyor.
Gerçekten sevdiği, istediği mesleği yapabilenlerin sayısı o kadar az ki!
Zaman nasıl geçiyor anlamıyorum. Okumam,görmem, izlemem gereken birçok şey var...
Hem zamansızlıktan şikayet ediyoruz hem de bir şeyleri sürekli erteliyoruz. Sonra onlar biriktikçe içlerinde boğulacak gibi oluyoruz.
Resmen zehirli bir duygudur bu, sevdiklerime bir şey olursa ne yaparım ben diye düşünüp, üzülmekten onlar ile geçirdiğin güzel zamanların da tam anlamıyla tadını çıkaramazsın.
Bu aslında toplumun bilinçaltımızda yarattığı bir duygu. Öyle ki bizlerden hep bir şeyler beklendi, birini yaptıkça diğeri geldi. Derslerinde başarılı ol, iyi bir okul kazan, iyi notlarla mezun ol, güzel bir iş bul. Yetmedi aile kur, çocuk yap, ev al, araba al...
Kaç tanemiz kendini gerçekten ama gerçekten başarılı ve yeterli hissediyor?
Bir de bu beklentileri tam anlamıyla yerine getirememe, beklentileri boşa çıkarma korkusu var tabii. Bu duygunun temeli de küçücük yaşlarda yarış atı gibi koşturulduğumuz sınavlarla başlıyor ve hayat boyu sinsi bir şekilde içimizi kemirip duruyor.
Ne hissettiğimi, ne düşündüğümü anlatsam ne değişecek?
Bu saatten sonra bir şeyler değiştirmeye çalışmak neye yarar ki? Bilmem kaç yaşına geldim artık olmaz....
Olmuyor olamıyor, her ay elimize geçen para geldiği gibi gidiyor. Bunu başarabilenlere gerçekten özeniyoruz.
Kendimize yaptığımız en büyük haksızlık bu.
Evet hırs yapmak iyi olabilir ama ayarından fazla olunca insanı içten içe tüketir.
O hayatların ne kadar gerçek ne kadar sahte olduğunun tartışmalı olduğunu hepimiz biliyoruz ama hayatımızla kıyaslayıp, hayıflanmaktan da kendimizi bir türlü alamıyoruz.
Bu hissin ne kadar ağır ve acı olduğunu anlatmaya gerek var mı?
Editör arkadaşım; TR'de nefes almak her geçen gün zorlaşıyor. Üstüne bu tarz içerkle hepimizi intihara sürükleme... Okudukça fenalaştım.
birine bağlanamamak ve gerçekten sevememek özgürlüğüm kısıtlacak diye korkmaktan değil, yeterince kaliteli insanlar bulamamaktan kaynaklanıyor. katılmıyorum.
Kıskançlık ve sonuçları buraya niye yansımamış acaba onu da merak ettim??