Herkes gerçek aşkın peşinde buna şüphe yok, ancak bu bazen bizi öylesine kör ediyor ki bağımlılıklarımızı aşk zannedebiliyoruz. Bağımlılık derken elbette madde bağımlılığından, akıllı telefon bağımlılığından, vs. söz etmiyoruz. Burada bahsi geçen bağımlılık “duygusal bağımlılık.”
İnsanlar çoğu zaman duygusal olarak yaşadıkları bağımlılığı aşk zannedebiliyorlar. Acaba siz de öyle misiniz? İşte ayırt edebilmeniz için birkaç küçük ipucu size.
Bu elbette ki bir aşk kıskançlığı değil, neden sizinle değil türünden bir kıskançlık. Bunu tabii ki ona söylemiyorsunuz ama yakınmalarınız, söylenmeleriniz sizi ele veriyor.
Yani işin özü tam bir bağımlı profili çiziyorsunuz. Eskiden zevk aldığınız şeyleri bir kenara bıraktınız. Onsuz hiçbir şey yapamıyorsunuz. İstiyorsunuz ki hayatınızın her anında yanınızda olsun. Kendinizi hayattan alı koyuyorsunuz farkında mısınız?
Sahiplenmek aşkın değil, bağımlılığın belirtisidir. Aşırı kıskançlık, kafada sürekli bir şeyler kurma, onun sizden gizli bir şeyler yaşadığından şüphelenme, gidecekmiş korkusu… siz bir bağımlısınız.
Oysa aşk insanın kendisi gibi olabilmesidir. insanların birbirini karşılıklı olduğu gibi kabul etmesi. Siz olduğunuzdan farklı biri gibi olmaya çalışıyorsanız bunun altında kaybetme korkusu yatıyor ve maalesef bu da aşk değil.
İşte bunlar hep yoksunluk semptomları. Tıpkı bağımlı olduğu şeyden uzak kalan insanların yaşadığı türden duygular.
Çünkü hareketlerinden, davranışlarından bunu okuyamıyorsunuz. Öyle olmadığından değil, siz okuyamadığınız için böyle. Sizi sevdiğini size sürekli hatırlatmasını istemek duygusal bağımlılık göstergesi.
Çünkü yoksunluk sendromu çekmek istemiyorsunuz. Onsuz gittiğiniz buluşmalardan zerre keyif almayacağınızın farkındasınız.
Eğer sizin istediğiniz bir şeyi istemezse, sizinle istediğiniz yere gelmezse, gitme dediğiniz yere giderse üzülüyor, öfkeleniyor, hayal kırıklığına uğruyorsunuz. Sanki aldatılmışsınız gibi.
Onun onaylamadığı, istemediği bir şeyi yapmak mı? Allah korusun. İşin daha da ilginci aynısını ondan da bekliyorsunuz, olmayınca al sana elem, keder.
Onsuz bir hayatı hayal dahi edemiyorsunuz. Günün birinde hayatınızdan çıkması halinde yaşamaya nasıl devam edeceğinizi düşünüyorsunuz. Allah eksikliğini göstermesin de bu sizce de biraz aşırı değil mi?
Süre biraz daha uzarsa artık sizi sevmediğini düşünmeye başlıyor hatta daha da ileri gidip sizi aramadığı süre içinde başkalarıyla görüştüğünü falan düşünmeye başlıyorsunuz.
Olmaması halinde kendinizi sevilmeyen, istenmeyen, terk edilecek biriymiş gibi görmeye başlıyorsunuz. Ancak bunu bir tek sizin biliyor oluşunuz sıkıntı işte.
O sizi beğeniyorsa siz de beğeniyorsunuz, beğenmiyorsa, sizi onaylamıyorsa o gün kendine güvenin esamesi bile yok. Kendinizi sürekli onun gözünden görmeye çalışıyorsunuz.
Sizin için en önemli olan şey onun ne hissettiği? Neden böyle hissettiği, onun kişiliği, karakteri, vs. sizin için daima sonra geliyor.
İyi bir şey yaptığınızı zannediyorsunuz ama değil, onaylanmaya bu kadar muhtaç olmanız size hiçbir şey kazandırmadığı gibi çok şey kaybettiriyor.
Bu konuda baskıcı ve kontrolcü olduğunuzu daha evvel de belirtmiştik. Ama işte bunlar hep bağımlılıktan.
Çünkü siz, size verilenlere bakıyorsunuz. Onun ötesine geçmek, onu daha yakından tanımak gibi bir düşünceniz yok, hiç olmadı.
Ancak insanlar kendine yakışanı giymek isterler, sizin dayattıklarınızı değil.
cogu mantikli evt ama sacmalar da var baya. sevgilimsiz bi hayat dusunmek istemiyorum bu ona bagimli oldugumu gostermez, onun mutlulugu icin yapmicagim sey yok ve eger hatali bi davranisim varsa bunu degistirmekte bi sakinca gormuyorum. bunlari yapiyorum diye bagimli mi oluyomusum
Eeeee peki nasıl kurtuluyoruz bundan.Onu da yazsaydın keşke sevgili Onedio