Özlemek; insanın içine öyle bir işler ki kişinin beynini, kalbini ve hatta tüm benliğini ele geçirir. Her ne kadar acı verse de insana yaşadığını hissettiren en temel ve insani duygudur.
Şüphesiz en ağırı da artık geri dönmeyecek olan bir dosta, sevgiliye, artık hayatta olmayan yakınlarımıza karşı duyduğumuz özlemdir. Ve bu duygu her ne kadar acı verse de insana yaşadığını hissettiren en temel ve insani hissimizdir.
Bir yanın, daima yaprak döküyordur...
Çünkü seni bu hayatta heyecanlandıran, mutlu eden her şey de o kişi ile birlikte gitmiştir. Yani sana öyle geliyordur.
Çünkü rüyalarında onu istediğin kadar görebiliyorsundur...
Belki de en kötüsü budur; sonucu değiştirebilmek için artık elinden hiç bir şey gelmez.
Sevgililer günü, anneler günü, babalar günü, doğum günleri, yıl dönümleri...
Çünkü ne kadar uğraşırsan uğraş bir türlü onunla olduğu gibi olmaz hiçbir şey.
Oysa alakası yoktur. Özlemin ise azalmamış sadece boyut değiştirmiş, eskisi kadar yakmamaya başlamıştır.
Artık hayata daha farklı bir pencereden bakıyor, olayları çok daha farklı yorumluyor ve en önemlisi yaşadığın her anın değerini anlamaya çalışıyorsundur.
sarılamıyoz sorun orda.
bir mezara sarılmak ne kadar ısıtır ki içimi?
Bu acı geçiyor mu?