Hayat paylaşınca güzel, bu bir gerçek. Ama bir yerde dengeyi kaybettik ve yanlış bir yöne doğru gidiyoruz sanki... Ne dersiniz?
Kimseyi yargılamıyoruz; kendimizi sorguluyoruz. Buyurun içeriğimize.
Hayat paylaşınca güzel, bu bir gerçek. Ama bir yerde dengeyi kaybettik ve yanlış bir yöne doğru gidiyoruz sanki... Ne dersiniz?
Kimseyi yargılamıyoruz; kendimizi sorguluyoruz. Buyurun içeriğimize.
Hayat, sonuçta, zorlu ve bilinmezlerle dolu bir yolculuk. Çekilebilir kılan tarafı ise zevk aldığımız güzellikler, parlak renkler, güzel dostluklar... Bunları neden dünyayla paylaşmayalım ki?
Her şeye 'gösteriş' deyip geçmek bu hayatı beton gibi gri kılacak, bunu biliyoruz. Kıyafetlerimize renkler ve desenler katmayı, evlerimizi güzel renklere boyamayı seviyoruz çünkü güzellik harika bir şey! Ve sadece görüldüğünde anlamlı!
Bize pratikte hiçbir faydası olmayan bir çiçeği dahi özene bezene büyütüyor, komşularımız da bu güzellikten nasiplerini alsınlar diye gururla penceremize koyuyoruz mesela...
Şu konuda anlaşalım yani: İnsan da dahil her tür güzellik, görülmeli! Hayatın en güzel yanı bu!
Adeta zamanı dondurmak istermişçesine heyecanla filmi makinemizi ortaya çıkarıp, deklanşöre basılmadan önce de en güzel gülüşümüzü takınarak sevdiklerimize sımsıkı sarılmadık mı?
Elbette yaptık bunları ve çok da güzeldi. Şimdilerde dostlarla buluşunca selfie çekmekten pek de bir farkı yok şöyle bir düşününce... Yani, olmamalı!
Adeta kalbimizin, dünyamızın kapılarını açarcasına...
Şimdilerde Facebook'ta düğün, bebek fotoğrafı gördüğümüzde 'aman ne hava atıyor! Sanki tek çocuk doğuran / evlenen o!' gibi laflar ediyor ve burun kıvırıyoruz. Oysa biri bize fotoğraf albümünü açtığında, içimizden asla 'bana ne bunlardan?!' diye geçirmiyorduk!
Mesele fotoğraf paylaşımının sıklığı mı? Yoksa paylaşılan fotoğrafların -muhtemelen insanların nasıl çıkacaklarını bilmeden ve tek şansları olduğunun farkında olarak çekindikleri- eskisi gibi utangaçlıkla karışık heyecanı içermediğini gördüğümüzden dolayı mı samimiyetsiz buluyoruz?
Değişen şey tam olarak 'ruh'.
Ama artık çoğunluğumuz bir selfie çekeceği zaman; suratının en iyi açısını yakalamakla kalmıyor, en sert - şuh bakışını hazırlıyor ve yapay bir özgüvenle karşısındakine göz dağı verircesine bakıyor. Kabul edelim, bu çoğunluk için bir gerçek!
Çünkü artık fotoğraf, evimize alacağımız güvendiğimiz insanlara ve belki de gelecek nesillerimize göstereceğimiz aile albümüne değil; tüm dünyaya sunulacak, yorumlara açık bir platforma, Instagram'a - Facebook'a gidiyor. Bu yüzden geçmişteki fotoğraflar sıcak, dostane yüzler barındırırken; şimdiki zaman selfieleri, dünyaya karşı adeta en sert bakışlarımızı, iddiamızı, hayatta ne kadar başarılı - sağlıklı / güzel - zengin - yenilmez olduğumuzu gösteren savaş maskelerimizden ibaret!
En güzel mekanlara gittiğimizde onlarca fotoğraf çekiyoruz; bu sadece estetik kaygıdan ve eninde sonunda bir sanat dalı olan fotoğrafın güzel olması için değil - zenginliği, iyi yaşantımızı vurgulaması için!
Bir insan neden sürekli arabasında, hem de uzaklara bakarken, gözlüklerle fotoğraf çeker ki? Eğer maksat sadece 'anı' yaratmaksa?
Son dönemde estetik cerrahlara giden insanların, çektikleri selfieleri göstererek 'selfielerdeki hallerine benzemek istedikleri' haberini bizzat yapmıştık.
Kendimize bunu neden yapıyoruz? Olmayan birini kendimizden yaratıp, sonra ona benzemek istiyoruz! Delilik!
Hristiyanlıkta dahi ölümcül listeye giren 'kibir' günahını düşündüğümüzde; gösterişin ne kadar da eski kökenli olduğunu anlayabiliriz. Adı konulmuş ve kötü bellenmiş bir şekilde en az 2000 yıldır hayatımızda bu 'gösteriş merakı'.
Eskiden insanlar ibadethanelere giderken en güzel kıyafetlerini giyerlermiş zira kısıtlı sosyal etkinliklerden sadece biri buymuş. Yine eskiden insanlar, dilencilere ulu orta yardım ederlermiş. Hadi 'eskiden' kısmını geçelim; Almanya'dan köyüne Mercedes araba ile kasıla kasıla gelen bir gurbetçinin 'gösteriş' dediğimiz hareketi, şu an sosyal medyada paylaşılan binlerce arabalı fotoğraftan farksız!
Sizce gösterişi kabul edilebilir bir hale getirmiş olabilir miyiz?
Belki de kendimize sormamız gereken soru bu...
Biz insanlık olarak, sırf selfie çekeceğiz diye bir yavru yunusu elden ele gezdirerek öldürdük, a dostlar.
O insanların hiçbiri de ruh hastası, psikopat katiller değildi. O insanlar, gösterişi görev bellemiş ve bu hırsla körleşmiş sıradan insanlardı.
Aşk elbette ki içte tutulmaz, haykırılmak ister! Ama bunu neden o insana değil de; bir çift olarak başkalarına karşı yapıyoruz?
Ne kadar sevdiğini dünyayla paylaşarak bir insanı onore etmek ayrı; ama neden sürekli 'Ne kadar da mutluyuz' paylaşımlarıyla bunu dünyaya haykırıyoruz?
Yoksa ilişkimiz de o 'mükemmel hayat' tablomuzun içinde sadece bir desen mi? Asla tek bir paylaşım bile yapmayacak olsan, onu asla gösteremeyecek olsan, yine de o insana Instagram fotoğrafının altına yazdığın şeyleri söyler miydin?
Onun gözlerinin içine bakma şansın varken, ona hala bir ekrandan bakıyorsun! Bu delilik!
Üstelik de poz veriyorsun!
Bu sonra Instagram hesabında senin o 'cesur, hayatı dolu dolu yaşayan ve zengin' imajını destekleyecek. Ama belki yükseklerden yeryüzüne doğru bakarken farklı bir duygu yakalarsın ve her şeyin ne kadar da küçük olduğunu hissedersin, ha?
Haksız mıyız?
Ama denge hiç anlamadan şaşıyor ve insan bazen gösteriş merakına kapılabiliyor. O telefonları biraz bıraksak hiç fena olmayacak!
Ne kadar doğru bir konuya değinilmiş! Ben kendi resmimi çekmeyi ve çektirmeyi sevmem, gittiğim yerlerinde en fazla bir iki fotosunu çekerim, anı olsun diye. Manzaraya, doğaya bırak kameralarla uğraşmayı, güneş gözlüğünü bile çıkarırım,görüntüleri hd göremiyorum derim :) İnsan kendi içine çekemedikten sonra, gidip görmenin, gezmenin anlamı ne hiç anlamıyorum.. Kendileri için yaşamıyor insanlar. Tek dertleri milletin gözüne sokmak..