Bugün 25 Eylül... Tam 8 yıl önce Türkiye topraklarının en büyük sanatçılarından birini sonsuzluğa uğurladık. Bozkırın tezenesi, halk adamı, büyük ozan Neşet Ertaş'ı saygı ve özlemle anıyoruz.
Bugün 25 Eylül... Tam 8 yıl önce Türkiye topraklarının en büyük sanatçılarından birini sonsuzluğa uğurladık. Bozkırın tezenesi, halk adamı, büyük ozan Neşet Ertaş'ı saygı ve özlemle anıyoruz.
Geçimlerini düğünlerde kazandıkları paralarla sağladılar ama Neşet Ertaş okula gidemedi. Eğitimin ailede başladığını ve okulda devam ettiğini düşünürsek, Neşet Ertaş ailesinden aldığını hayattan aldığıyla birleştirdi ve ortaya gerçekten mükemmel bir sonuç çıktı. İnsanlığıyla, mütevazılığıyla, karakteriyle hepimize örnek oldu.
Büyük bir usta olan babası Muharrem Ertaş'tan tevarüs ettiği anonim türküler ve bozlakların yanı sıra 'Garip' mahlasıyla ozanlığını kanıtladı ve kendisine ait türküleri seslendirdi. Ne babasını ezdi ne de kendisini yerinde saydırdı... Gelişti, gelişirken de bağlamayla bir bütün oldu.
O büyük yeteneğiyle okuduğu her eseri yeni baştan yorumladı ve tamamına yeni bir ruh verdi; hepsini birer Neşet Ertaş türküsüne çevirdi.
Kendisine sorulduğunda samimi bir şekilde perde ayarlarını kendisinin yaptığını ve farklılıkların da bundan doğduğunu söyledi.
28 Şubat sürecinde Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel kendisine devlet sanatçılığı ünvanını sundu ancak Neşet Ertaş ayrımcılık olarak gördüğü bu ünvanı reddetti ve ardından herkesin gönlüne neden bu kadar girdiğini şu sözlerle kanıtladı: 'O dönem Süleyman Demirel Cumhurbaşkanıydı. Devlet sanatçılığı bana teklif edildi. Ben, 'Hepimiz bu devletin sanatçısıyız, ayrıca bir devlet sanatçısı sıfatı bana ayrımcılık geliyor' diyerek teklifi kabul etmedim. Ben halkın sanatçısı olarak kalırsam, benim için en büyük mutluluk bu. Şimdiye kadar devletten bir kuruş almadım, bir tek TBMM tarafından üstün hizmet ödülünü kabul ettim. Onu da bu kültüre hizmet eden ecdadımız adına aldım.'
Nil Karaibrahimgil 'Neşet Ertaş'ı tanımıyorum, dinlemedim' dedi ve hepimizin yüreğine bir hançer sapladı sanki... Ama büyük ozan Neşet Ertaş neden bu kadar sevildiğini şu sözler aracılığıyla bir kere daha gösterdi: 'Biz yaşlı adamız, kızımız henüz genç dinlemeyebilir, duymamış olabilir, bu normal, bunda yanlış bir şey yok.'
Leyla ile on yıl evli kaldılar, boşandılar ve ardından yazdığı eserlerle gönül telimizi titretti Neşet Ertaş... Hâlâ dinlemeye doyamadığımız Hata Benim, Neredesin Sen?, Yazımı Kışa Çevirdin, Ahirim Sensin, Niye Çattın Kaşlarını? eserlerine imzasını attı.
Aşık Ali İzzet'in Mühür Gözlüm şiirinin telifini satın alan ve aranjman olarak okuyan Zeki Müren'in kendisini çağırmasını şöyle aktarmıştı büyük usta: 'Şarkıyı Zeki Müren'in filminde seyrettim, sazı alıp köylü yüreğimle ezgiledim, köy düğünlerinde söyledim. Zaman geçti, son model bir araba geldi, 'Zeki Müren seni İzmir Fuarı'na çağırıyor' dedi. Gittim, bir ay çaldım, 'Telif hakları bana ait olan şarkıyı nasıl çalarsın?' diye tek kelime etmedi, Bir gün biri geldi, 'Zeki Müren seni çağırıyor' dedi, gittim. Gazino patronuyla aynı masada oturuyor, ayağa kalkıp, 'Ağabey hoş geldin' dedi, önünde viski var, 'Ne içersin?' dedi, 'Rakı' dedim, türküye başladı, tarif etmem imkansız, ikinci dörtlüğü yakaladım, devam ettim, gene ayağa kalktı. 'Olamaz böyle ses' diyerek, başını duvarlara vurdu, rahmetliye çok şey borçluyum...'
Can Dündar'ın kendisine ne hissettiği sorusunu da işte o tavrıyla yanıtladı: 'Efendim, dikilen bir heykel bir gün olur sökülür ama ekilen emek hiçbir zaman sökülemez. O koparılsa bile yine devamı gelir.'
Şener Şen'e büyük bir dostlukla bağlı olan Neşet Ertaş, Eşkıya filminde Gönül Yarası türküsüyle yer almayı kabul etmedi, artistlik yapamayacağını söyledi. Yıllar sonra gelen ve yine Şener Şen'in yer aldığı Gönül Yarası filminde yer alma sürecini ise şöyle anlattı: 'Benim bu Gönül Yarası türkümden esinlenerek senaryo yazmışlar. Gönül Yarası filmi. Senarist aradı beni, yine kabul etmedim, artistlik yapmam çünkü. Sonra çok ısrar ettiler, defalarca haber yolladılar, benim filmde Karlı Dağlar türkümü söylememi istediler. Benden o türküyü 45 yıldır kimse istememişti. Bir de Şener Şen'in filmiydi. Severim onu, halkçı adamdır. Bir de dediler ki, meyhanede söylenecek. O zaman kabul ettim. Çünkü meyhaneler, gazinolar, böyle içkili yerler bizimdir, bizim mekanlarımızdır.'
Kaset ve sahne çalışmalarına Almanya'da devam ettiği dönemde bir oğlu ve iki kızını okutmak için her şeyi yaptı.
Neşet Ertaş o dönem yalnızca Almanya'da hemşehrilerinin düğünlerinde sahneye çıkıyordu. Hasan Saltık aracılığıyla Türkiye'ye geldi, Harbiye'de sahne aldı ve yer yerinden oynadı. Hasan Saltık o günleri şöyle anlatmıştı: 'Kulisteyiz. Neşet heyecandan titriyor. Bir duble rakı vermeye yeltendim, istemedi. 'Hasan, bizimkiler dışarda mı?' diye sordu. Sanıyor ki konsere sadece İstanbul'da yaşayan Kırşehirliler gelmiş. 'Abi yok' dedim, 'Bak şu perdenin kenarından, kimler var?' Üniversite öğrencilerini, her yaştan insanı, o tıklım tıklım kalabalığı görünce istedi, önce kabul etmediği o dubleyi.
2012 yılında aramızdan ayrılan ve tüm Türkiye'yi büyük bir yasa boğan ustanın bıraktığı türküler insanların derdine ya da acısına ortak oldu. Tıpkı babası Muharrem Ertaş gibi...
İşte sanatçı dediğin böyle olmalı. Ne yazıkki birer birer kaybettik bu güzel insanları. Şimdi 2 şarkı ve stüdyo hileleriyle kendine sanatçı diyenlerin cirit attığı bir ülkede yaşıyoruz.
İnternet ergenlerinin ağzına meze olmuştur . " Bilmem kim " şunu şunu yaparken " Neşet Ertaş " ... vb saçma salak şeyler yazmayın artık . Şu adamcağızı kıyaslamayın bomboş şeylerle . Dinleyin , anın , iki dua edin yeter .
Sanatçı bile olamayacak kadar kişiliksiz bozuntuların eline kaldık. Kalbimizin en güzel yerlerindesin baba,sevgiyle...