İnsanoğlunun en hazin bekleyişlerinden biridir, kahramanına kavuşmak. Hep ister ki, o biri gelsin, kaos ormanından çeksin çıkarsın, bataklıktayken dal uzatsın ya da uçurumun kenarından tutup çeksin.
İnsanoğlunun en hazin bekleyişlerinden biridir, kahramanına kavuşmak. Hep ister ki, o biri gelsin, kaos ormanından çeksin çıkarsın, bataklıktayken dal uzatsın ya da uçurumun kenarından tutup çeksin.
Bulutlar hep yağmur getiriyordur, pastalarsa hep şeker hastası yapar. Canlı veya cansız hiç fark etmez, suçludur hep birileri ya da bir şeyler. Sizin için örülmüş bir örümcek ağı vardır, her adımınızda içine biraz daha yapışırsınız. Kurtuluşunuzun tek yolu bir kahramandır, o da bir türlü gelmek bilmemektir.
3-4 yaşlarında bacağınızı sehpaya vurup, anneniz sehpaya kızdığında suçlu sehpa, anneniz kahramandır. Salıncakta sıranızı kaptıklarında, diğer çocuklara yaptıklarının yanlış olduğunu anlatıp sizin öne geçmenizi sağlayan babanız kahraman, çocuklar suçludur. Kurban olmayı siz seçmezsiniz bir şekilde öğrenirsiniz ve sizi kollayanlar, hak verenler, onaylayanlar oldukça bu hali devam ettirmek hoşunuza bile gider.
Sanırım bunu sormadığımız için ve onlar da çok fazla soru sormayı bilmediği için, kurban rolü üzerinden bir senaryo yazılır ve oynanır. Neydi zaten? Bu dünya hayatı hakikatte sadece bir oyun ve eğlenceden ibaretti.
Yaşarken yaşadığımız hayatı içinden gözlemlemek zordur, dışarıdan bakmak zaten olay. Uzun uzun serzenişlerde bulunuyor, onaylandığımız zihinlerin etrafında çadır kuruyoruz. Onlar da bizdense hep birlikte yaratıyoruz kahramanımızı. Bazen mavi gözlü oluyor o kahraman, bazen gökten iniyor, bazen surlardan içeri at sırtında giriyor hayallerimize. Biri de çıkıp “büyüyün artık” demiyor.
Büyümeyi reddettiğimiz her an, her yaşanılan olay, küçük problemler oldukları halde, başımıza bir balyoz gibi iniyor. Büyütüyor, büyümüyoruz. Sorumluluk alamadığımız her hikayenin doğrulup sokağa atılmış çocukları oluyoruz.
Sizce de büyümenin ve sorumluluk almanın vakti gelmedi mi?