Evlilik başlı başına oldukça kişisel tercihlere dayanıyor. Aynı şekilde evlilik ritüelleri ve evlilik kültürü de toplumdan topluma değişiklik gösteren bir durum. Görkemli evlilik törenleri ile aklımıza ilk gelen ülkelerden biri ise Hindistan. Fakat evlilik Hindistanlılar için her zaman bu kadar kutlanacak bir şey değildi ve anlaşmalı kölelikten ibaretti. Gelin birlikte bu karanlık geçmişlerine bir bakalım.👇
Günümüzde Hint düğünleri göz alıcı kıyafetleri, görkemli dekorlar ve birbirine çok aşık bir çiftin etrafında yapılan eğlenceli danslar ile oldukça sevimli duruyor. Peki evlilik Hindistan tarihinde her zaman bu kadar 'sevimli' bir etkinlik miydi? Aslında biraz karanlık bir geçmişe sahip. 👇
Birçok eski tolumun ataerkil olduğu görülürken Antik çağlarda Hindistan için bu durum tam tersiydi. O dönemlerde anaerkil bir toplumlardı. Bu da demek oluyordu ki evin reisi kadınlardı ve aile içindeki önemli kararları onlar alırdı. Hatta bazı kayıtlara göre bir evlilik gerçekleştiğinde erkek kadının evine yaşamak için taşınırdı.
Çocukları eğitmek ebeveynlerin değil din adamlarının görevi sayılırdı. Ailenin çocuğa öğretme yükümlülüğü olan tek şey ise bulduğu hammadde ile nasıl ev inşa etmesi gerektiğini öğretmekti. Pişirilmiş topraktan yapılan antik heykeller de yine aynı teknikle icra edilen sanatlardandı.
Bir kadın evlenmeden önce babasının mülkü, ardından kocasının mülkü olarak kabul edilmeye başlandı. Vedic dönemin etkileri olarak din baskısı öne sürülüyordu.
Çiftin birlik için nasıl bir anlaşmaya vardığına bağlı olarak sekiz farklı düğün töreni türü vardı. Evlilik artık anlaşmalı bir müessese olmuştu. Aşk bağından çok daha fazla aranan özellikler eklenmeye başladı. İkinci veya üçüncü eşler gibi...
O döneme göre birini sevdiğiniz için onunla evleniyorsanız adeta bir aptal gibiydiniz. Çıkarlarınızı kollamak daha mantıklıydı ve aşk sizi yanlış evliliğe sürükleyen bir hastalık gibiydi.
Çok eşliliğe her iki cinsiyet için de bir dereceye kadar izin veriliyordu, ancak erkekler arasında daha yaygındı. Yani kadınlar da birden çok erkekle evlenebiliyordu.
MÖ 500 civarında inanılan Vedik sistemler yavaş yavaş Ortodoks hinduizmine dönüştü ve kadınlar için işler daha da kötüye gitmeye başladı.
Tanrıların eşleri kavramı bu dönemde ortaya çıktı. Rahipler ve yardımcılar, ailelerinden kızlarını tapınaklara ve diğer dini kuruluşlara bağışlamalarını talep ediyordu. Çok geçmeden bu iş ticarete de dökülmeye başlandı. Kadınlar bağışlanabilen bir mülk, eşya gibi görülüyordu.
Esasen karı koca olmaktan çok, baş rahibin ve yüksek din adamlarının köleleri oluyorlardı. Bu uygulama aynı zamanda kabul edilebilir evlilik yaşı sınırlarını rahatsız edici bir dereceye kadar zorladı.
Eski Hindistan'ın bazı bölgelerinde eşi ölen kadınlardan, ölen kocalarının bedeninin yakıldığı sırada ateşe atlayarak kendilerini yakmaları bekleniyordu. Bunu yapmazsanız toplumda 'vefasız' olarak anılıyordunuz ve insanların size karşı olan bakış açısı değişiyordu.
Bu uygulama, 19. yüzyıla kadar ne yazık ki hüküm sürdü. O zamana dek geçen süre Hint tarihinin en karanlık bölümü olarak anılıyor. Çiftler bugün hala yedi kez şenlik ateşi yakarak evleniyorlar. Evli kadınlara hala kocanın diğer yarısı anlamına gelen 'aadhangini' deniyor. Bir birey olarak değil kocaları ile anılıyorlar.
Reenkarnasyon inancı sebebiyle bu hayatları bittikten sonraki diğer hayatları boyunca da birbirlerini seveceklerine dair bir sembol olan 7 ateşin üstünden atlamak düğünlerde hala yapılan bir tören.
Ancak artık eşlerden biri öldüğünde o ateşe atlayıp diğer hayata birlikte geçmek zorunda bırakılmıyorlar. Peki siz kendinizi partnerinize sonraki 7 hayat için de adamaya hazır mısınız?
yavaş yavaş eski hindistana dönüyoruz...