Hepimiz biliyoruz ki zaman değişiyor, mevsimler gelip geçiyor, yeni diller doğuyor ve ölüyor ve yemek bile zamana uyum sağlamak zorunda. Bugün yediğimiz yemekler, bin yıl önce yediklerimizden çok farklı.
Antik zamanlardan 25 garip ve alışılmadık yemeğe hep beraber bir göz atalım.
Yemek tarihini bilmeseniz bile Dungeons and Dragons ya da Magic: The Gathering gibi fantezi kurgu oyunlarını seviyorsanız bu yiyeceği daha önce görmüş olma ihtimaliniz var. Çünkü cockentrice, bu yemeğe hem isim hem de görünüm olarak benzer mitolojik bir yaratıktı. Eski hikayelere göre bu hayvan sürüngen bacakları ve kuyruğu olması dışında bir tavuğu andırıyordu ve Medusa gibi bir bakışı ile sizi taşa çevirebilirdi.
“Neden biri böyle bir yemek yapsın ki?” diye düşünüyor olabilirsiniz. Böylece akşam yemeğinde domuz eti ve tavuk yerken aynı zamanda misafirlerinize küçük bir şov yapabilirsiniz.
Cockentrice'de gördüğümüz gibi, o zamanlar insanlar konu yemeklerine geldiğinde görsel bir şöleni severlerdi. Miğferli horozun masaya getirdiği gösteriye ise çok fazla tabak erişme şerefinde bulunamazdı.
Aynı cockentrice gibi miğferli horoz da bir tavuğun ve domuzun karışımıydı. Ancak bu yemekte tavuk altındaki domuzu heybetli bir şövalye gibi sürüyordu.
Her iki hayvan da önce kavrulur, ancak sonrasında tavuk özenle doldurulurdu.
Daha sonra ise önce tavuğu domuzun üzerine oturtmanız, kafasına küçük bir kağıt kask takmanız ve ona bir mızrak vermeniz gerekirdi. Sonra onu, kendisine sunulan kişinin giydiği kıyafetlerle aynı renklerde giydirerek servis ediyorlardı.
Devekuşu bugünlerde birçok yerde yetiştiriliyor, ancak çoğumuz için hala nispeten nadir ve egzotik hayvanlardır.
Eskiden ise çok daha nadirdiler ve Antik Roma'da çok egzotik sayılıyorlardı ve genellikle çok özel günlerde yeniliyordular.
Peki bu kadar ağır bir kuşu nasıl pişiriyorlardı? Bu kuşu bir bütün olarak kaynatıp daha sonra biraz baharat ve balıkla birlikte servis ederlerdi.
Súrsaðir hrútspunga olarak da bilinen bu yemek, İzlanda’ya ait. İzlanda’daki birçok yemek, buzdolabının keşfedilmesinden önceki bir zamanda yaratıldığı için uzun süre korumanın güvenilir bir yoluna ihtiyacınız vardı.
Bu tarifimizde ise koçun testisleri, hoş ve ekşi olana kadar aylarca peynir altı suyunda salamura edilirdi. Daha sonra ise kolayca dilimlenip yenebilmesi için bastırılıp bir somun haline getirilirdi.
İşin garip yanı, ekşi koç testisleri gibi geleneksel yiyecekler 1950'lerde İzlanda'ya bir geri dönüş yaptı! Bu yüzden oldukça uzun bir süre kenara itilmiş olsalar da tekrar ortaya çıktılar.
Ülkemizde Avustralya mutfağı hakkında pek bir şey bilinmiyor ve bilinse de bu genellikle Avustralya yerlilerinin mutfağı ile sınırlı oluyor. Bu yerliler, binlerce yıl ana karadan uzakta ve tehlikeli hayvanlar ile dolu Avustralya'da tek başına yaşadılar.
Peki eski zamanlarda insanlar ölümcül yılanlar, örümcekler ve baskıcı hava koşullarıyla uğraşırken hangi yemekleri yiyorlardı? Larva!
Bu şişman, küçük kurtçuklar aslında bazı güve ve böcek türleri de dahil olmak üzere birçok böceğin larva formu olabilir. Bu larvadan günde 10 tane yemek bir yetişkinin günlük protein ihtiyacını karşılıyordu.
Bazıları, larvaların nasıl hazırlandıklarına bağlı olarak tavuk, badem veya yer fıstığı gibi bir tada sahip olduğunu söylüyorlar. Diğerleri ise tadının iğrenç olduğunu söylüyorlar.
Akçaağacı Kanada kökenli bir bitki olsa bile listemizdeki sıradaki yemek Kanada kökenli bir yemek değildir. Günümüzden muhtemelen bin üç yüz yıl öncesine dayanan geleneksel bir Japon yemeğidir.
Bu yemekte, yazın yeşil tonlarından sonbaharın kırmızı rengine doğru yolculuğunda olan sarı ve henüz ağaçtan düşmemiş yaprakları kullanırlar. Yapraklar önce dövülür ve sonrasında kızartılır. Hafif tatlı ve tuzlu bir tada sahiptir.
Antik Yunan ve Roma'da, susamış olsaydınız bir poskaya ulaşmak kulağınıza cazip gelebilirdi.
Bu içecek aromasında farklı otlar ve baharatlar içeriyordu. Bu kulağa hoş geliyor ama aynı zamanda ekşi şarap veya sadece suyla seyreltilmiş sirke olarak da kullanılıyordu. Yani aslında ekşi su da diyebiliriz.
Bazı mutfaklar, kesilen bir hayvanın tüm kısımlarını kullanmasıyla bilinir. Örneğin her ne kadar Türk mutfağında normal olsa bile Batı mutfağında beyin, ayak ve organ eti gibi şeyler genellikle hoş karşılanmıyor. Eski Romalılar domuz rahmini yemelerinden anlaşılacağı gibi, yemeklerinde açıkça daha maceracıydılar.
Tarifi deneyen günümüz insanlarının ise özellikle koku hakkında söyleyecek pek hoş şeyleri yok.
Viktorya döneminde fakir ve işçi sınıfındaki bir insan olsaydınız, et bulmak sizin için olduça zor olurdu. En azından iyi bir et bulmak.
Hasta hayvan eti, ölmüş bir hayvandan alınan koyundan ineğe, domuz etine kadar herhangi bir et olabilir. Bu hayvan katledilmekten ziyade muhtemelen çoktan bir hastalıktan ölmüş oluyordu. Yani hayvan kalp krizi geçirdiyse, belki et iyiydi. Fakat bulaşıcı bir hastalığı varsa sizi de öldürebiliyordu.
Pozole, oldukça popüler olan ancak çok uğursuz kökenlere sahip bir Meksika çorbasıdır. Bu çorba “tlacatlaolli' adlı bir yemekten gelmiştir ve adı‘‘Erkek Kabuklu Mısır” anlamına gelir.
Bu nadir yemek bir zamanlar Meksika'daki Sömürge öncesi Tenochtitlan derneği'nin önemli topluluğuna özeldi. Modern pozole domuz eti ve diğer etlerle yapılır. Peki ya antik versiyonunda kullanılan et neydi? İnsan eti.
Akşam kabuslar görmenizi sağlayacak bu fikir ise Viktorya dönemindeki insanlar için oldukça normaldi. Bu dönemde zengin ve elit bir kitle gerçek Mısır mumyalarını yerdi.
Mumya yeme pratiği 16.yüzyıla kadar uzanır. Mumyanın kafatası parçalarının baş ağrılarını tedavi edebileceğine ve toz haline getirilip yutulan bir mumyanın iç kanamayı tedavi edebileceğine inanılır.
Yamyamlık, tarihteki hemen hemen her toplumun ve kültürün en büyük yasaklarından biridir. Buna rağmen, bazı kültürler ölüleri yemeyi bir yasak olarak görmez. Özellikle Papua Yeni Gine'de bulunan kabilelerden bazıları ölüleri yerdi.
Diğer kültürlerin çoğu için bu, düpedüz korkutucu olsa da kabilelerin bakış açısına göre bu, aşkın nihai eylemiydi çünkü ölülerini toprağa gömselerdi çürür ve böcekler tarafından yenilirlerdi. Durum böyle olunca kendi ölülerini yiyerek onları bu kaderden kurtarıyor ve aslında onlarla bir oluyorlardı.
Toprak yeme eylemine jeofaji denir. Genellikle bunu yapan çocuklar ya da sebzelerini iyi yıkamamış yetişkinlerdir, ancak Yerli Amerikalılar, Güney Amerikalılar ve Afrikalılar da dahil olmak üzere çeşitli eski kültürlerde toprağın yendiğini biliyor muydunuz? Bu kültürlerde cilt ve ruhani sağlık gibi çeşitli nedenlerle toprak yenebilir.
Sonuçta faydası toprağında, değil mi?
300 Spartalı filmi sayesinde hepimiz Spartalıların gelmiş geçmiş en sert insanlar olduğu fikrinde hemfikiriz. Peki ya bu sadece bir kurgudan mı ibaret? Spartalıların siyah çorbasına bir göz atalım.
Bu yemek kan, domuz bacağı, sirke ve tuzdan yapılırdı. Korkutucu kısmı ise sirkenin kanın pıhtılaşmasını engellemesiydi. Yani aslında tuzlu ve sirkeli domuz kanında domuz eti yediğiniz bir çorba!
Esas olarak İncil vebası olarak bilinen çekirgeler aslında iyi ve ucuz bir protein kaynağıdır. Eski Yunanlılar ise bir şeyler atıştırmak istediklerin de tam olarak bundan yararlandılar.
Ayrıca, bazı Asya ülkelerindeki menülerde hala çekirge bulabilirsiniz, ancak eski zamanlarda bile ekmek, zeytin ve deniz ürünlerinin bol olduğu Yunanistan’da yenmiş olması biraz daha şaşırtıcı.
Türkiye'nin yemek kültürüne hiçbir dünya yaklaşamaz.. O açıdan çok şanslıyız:) Yanlış hatırlamıyorsam 8deki domuz resmini görünce arkadaşımı gördüm sandım dksjjd hakaret gibi olmasında kızın suratı harbi o domuzun suratına benziyor. Birde o burunu tak tam olsun. Garibime herkes domuz suratlı diyordu:(