'Annem hastalandı ve öldü diyorlar ama hep içimde ''misafirliğe gitti, bir gün sonra gelecek, iki gün sonra gelecek'' diye bakıyorum. Üç gün geçti gelmedi, dört gün geçti gelmedi, beş gün geçti gelmedi. Ve bir gün dedim ki ''ben annemi bir daha göremeyeceğim''. Ölümün o zaman farkına vardım, bir daha göremeyeceğim. Ve kaçtım, mezarının yanına gittim. Ve orada annem, böyle kalakaldım. Annemi bir daha göremeyeceğim, öyle kalakaldım. Eve geldim, babamı gördüm ve dedim ki ''Allahım inşallah babam ölmez''. Çünkü ölümü öğrendim artık, ölünebiliyor. Babamın da kendine özgü sorunları vardı, o da dört yaşından beri babasız büyümüş. Bir gün bir şey yaptım ''niye öyle yapıyorsun'' diye bağırdı, ben kalakaldım ve enteresan bir şekilde çocuk aklımla şuna karar vermiştim: ''Annen yok, kimsen yok''. Be böyle bir karar verdiğimi yıllar sonra anladım, annen yok kimsen yok. O zaman kimsen yoksa senin bir şey istemeye hakkın yok, sadece başkalarını memnun etmeye çalışırsın. Annen yok, kimsen yok.
Cok uzun Zamandır Ciğerime ok yememiştim....
ağlattın bu kadarmı güzel anlatılır duygularını içim den ta içimden paylaştım
Anne için de evladın yoksa kimsen yoktur, ben bunu anne olunca anladım. Dünyaları verseler oğlum yoksa hiç anlamı yok. Allah kimseyi evladından ve hiç bir evladı annesinden ayırmasın. Düşmanıma bile asla istemem.