Annelik ve hamilelik toplum tarafından bize her daim olumlu yanlarından bahsedilen ve olumsuzluklarının sır gibi saklandığı iki önemli durum biliyorsunuz ki. Ancak bu durumlara bu önemi acaba biz mi atfediyoruz yoksa gerçekten 'çocuğunuzu kucağınıza aldığınızda her şeyi unutabiliyor' musunuz? Detaylar içeriğimizde...👇
Anlatılanlar doğru annelik kutsal değil(bende anneyim kutsal filan da değilim) her anne bunalıyor, zorlanıyor, bırakıp gidesi geldiği zamanlar oluyor ama bunu dile getirince linç yiyorsun, tuhaf bir mertebesi var anneliğin bebek senden çıktığı saniye uyman gereken normlar sinsilesi başlıyor bazıları kabus gibi(tamamen çevre etkisi) neyse şimdi yazmaya devam etmeyeceğim tuhaf bir şey bu asla kabul edilmiyor çünkü.
Bende anneyim. Öyle kutsal falan yok yani . Sırt çantamı alıp yeter ben dayanamıyorum gidiyorum diye ağlayarak eşimi aradığım da oldu , Allah ım nolur kesintisiz 3 saat uyuyayım diye salya sümük ağladığımda . Sezaryen olmakta öyle kolay değil . Valla oturamıyorsun , öksüremiyorsun , ameliyat oluyorsun kolay sanıyorlar . İnsan yetiştirmek hele ayrı bir zanaat . Evet anne olmayı seviyorum ama bu demek değil ki her şey tam rayında oluyor yok valla öyle bir dünya . Tek başıma ağlaya ağlaya büyütttüm kimseden desteksiz eşim hariç . Bir gram kimseye bırakmadım çünkü gurbette yaşıyoruz kimsemiz yok . Eşim de yoğun çalışır neler gördüm geçirdim.
Annelerin başı belada. Bu ülkede annelik yapmak çok zor. Olan çocuğa oluyor sonunda zaten. Benim polikliniğime getiriyor bebeğini, alto kirliyse özür diliyor. Psikolojik baskıya bakar mısınız? Yardım almaya geldiği hekimden özür dilemek ne demek? Hekimin ne haddine seni eleştirmek. Yahu özür dileme annesi, ben zaten onun kaka rengine bakmalıyım demekten dilimde tüy bitti. Anne ve anne adayları tavrınızı koyun, sktiredin atın başınızdan o gelenekleri.