Her kadın doğuştan annedir. Anne olmak bir kadının en büyük yeteneğidir. Anne olmak en kutsal şeydir. Annelik şöyledir, böyledir, müthiştir. Annelerimize ve anne olmayı seçenlere lafımız yok. Peki ya anne olmayı istememek? Bu da bir seçim değil midir? Toplumsal bir tabu olan anne olmayı istememe durumu için gayet mantıklı olabilecek sebeplere bir bakalım.
'Eee hala evlenmiyor musun?' ('Evlen de çocuğu soralım'), 'Yaşın kaç oldu bak!' ('Doğurganlık çağın geçiyor') gibi üstü kapalı sorularla başlayıp; 'Torun istiyoruz!' ve 'Hala çocuk düşünmüyor musunuz?' gibi direkt sorulara geçiş yapılan toplumsal baskı çemberinin daralmasından yorgun düşmek, çocuk istemeyen bir kadın için direkt yıpranma sebebi.
Çocuk istememenin bir seçim olarak görülmemesi. Üreme organın varsa üremelisin. Hem ne demek çocuk istemiyorum? Çocukları sevmiyor olabilirsin ama kendi çocuğun olunca seversin (?!). Kucağına alınca her şey değişecek, hele bir de geceleri uykusuz kal, tadına doyamayacaksın... Bu cümleler yeterince soğumamış olan kadını daha da soğutmak için birebir.
Doğ, büyü, oku, mezun ol, erkeksen askere git, iş bul, evlen, çocuk yap, çocuğa kardeş yap, çocuklarını büyüt, öl. Bu sıralamaya uymazsan seni küçük toplumsal baskılar, yine de olmazsa dedikodu ve ufak dışlamalar bekliyor. Ne, çocuk düşünmeden evlenmek mi? Ülkede bunu kabul edecek bir erkek ve erkek ailesi bulmak, çölde su bulmak gibi bir şey. Sonuçta çocuk olmayacaksa niye evleniyorsun ki? Çocuk doğduktan sonra boşanmanda bir sakınca yok, kimse seni düşüncesiz bir şekilde üremekle suçlamaz. Ancak çocuk düşünmüyorsan evlenemezsin. Kendini toplumdan soyutlayıp bir mağarada yaşamalısın.
Çocuk istemiyorsan direkt bencilsin, pisliğin tekisin. Ancak bu dünyaya her şeyden habersiz bir canlı getirmek, bu kötü dünyada onu acıların, başarısızlıkların, hayal kırıklıklarının içine atmak ve ölmesine bir şekilde aracı olmak (her canlı ölecek, sizin ondan önce ölüp göremeyecek olmanız bir şeyi değiştirmez) bencillik değil. Tamam. Bir de yaşlanınca yalnız kalmamak, hastayken kendilerine bakmaları için çocuk yapanlar var; tabii ki onların da bencillikle uzaktan yakından ilgisi yok. Hem o halde huzur evleri neden çocuklarının arayıp sormadığı yaşlılarla dolu? Neyse, çocuk istememek de neymiş, bencilsin işte.
Klişe gelebilir, oysa gözardı ettiğimiz bir gerçek var. Dünya nüfusunun artışı, başlı başına en büyük doğa felaketi. Savaşlar, su ve gıda sıkıntısı çok yakınımızda. Nüfus artıkça yaşanan alanlar küçülüyor, doğal kaynaklar azalıyor. Dünyaya her gelen, kaynakları yoğun bir şekilde tüketmeye başlıyor. Üretimin azaldığı, tüketimin yüceltildiği günümüzde değişim beklemek saflık olur. Gelecek nesilleri büyük sorunlar, kıtlıklar bekliyor. Buna rağmen tüm dünya nüfusu tavşanlar gibi mutluluk içinde üremeye devam ediyor.
Hayatının geri kalanını başka birinin yaşamı uğruna harcamak, kendine hiç vakit ayıramamak, istediğin zaman istediğin şeyi yapamamak, 20 küsür yıl yaşadığın şu dünyada geri kalan ortalama 50 yıllık ömrünü bir anlamda harcamak; kendini bir kenara bırakıp ömür boyu başkasının başarısıyla mutlu olup başarısızlığıyla mutsuz olmak... Bunları istememek gerçekten çok tuhaf! Sorumluluk sahibi bir yetişkin gibi üremen gerekiyor.
Çocuk yetiştirmek, süslü püslü odalar hazırlamaktan; gaz çıkarma, organik gıda mevzusundan çok daha fazlası. Tamamen bencil bir canlıyı eğitmek, büyütmek, faydalı bir birey haline getirmek sadece sizin elinizde. 'Bilinçli' anne-babalar gibi olup ruhsal problemleri olan, sorunlu bir çocuk yetiştirmek de; potansiyel çocuğunuzun bu tür çocuklarla bir arada olması fikri de korkutucu.
Hayatınızın geri kalanında konuşma konularının 'biberon, gaz, ek gıda, diş, bebek bezi, okul seçimi, çarpım tablosu, sınav sistemi'nden oluşmasını ve sadece kendi çocuğunun üstün zekasından bahseden ebeveynlerin içinde olmak istememek inanılır gibi değil.
Normal sağlıkta her insanın yapabildiği üreme eylemini bir lütuf, bir ayrıcalık olarak görenler, ayaklı doğum kontrol reklamı gibi. Bebeğin kendisi mucize olabilir, ancak doğal akışta herhangi bir mucize ya da başarı yokken bu kadar coşmak nedendir bilinmez. Hadi eskiden annelerimiz gerçekten zorlu bir doğum sürecinden geçiyormuş, şimdikiler doğum saatine kadar bildikleri planlı ve zahmetsiz bir doğum geçiriyorlar. '15 gün sonra sabah 8.45'te Börgesu bebek dünyaya gözlerini açıyorrr ;)))' cümlesindeki zahmeti bulunuz.
Evliliği kurtarmak, monoton hayata bir renk katmak, asosyalliğe çözüm, yalnız kalmamak, erkeğin soyadının devam etmesi (!), torun sevdirmek, yeğene kuzen getirmek, tüm arkadaşların çoluk çocuğa karışması gibi sebepler pek de tatmin edici değil. Sanki kimse bir insan hayatından bahsetmiyor gibi.
Hayatta her şey toz pembe değil. Boşanmanın, parasız kalmanın, çocuk sahibiyken başınıza kötü bir şey gelme ihtimalinin daima orada olduğunu bilmek bilinçtir. Ayrıca çocuk sahibi olmak için gerekçe olarak gösterilen yalnızlık ve yaşlılık; çocuklu ya da çocuksuz hayatın gerçeği. 15 çocuğu olan insan da yalnızdır, yaşlılığın bayramlarda yalnız kalmak olduğunu zaten şeker reklamlarında bol bol görüyoruz. Hayatta gerçekçi olmak iyidir.
İleride (menopoza girdiğinizde) pişman olacağınızı iddia edenler; 'Duydun mu kız? 12 numaradaki kadıncağızın hiç çocuğu olmamış...' diye size acıyacak olanlar sık sık; 'Evlenip çocuk yapmak en büyük hatamdı, şimdiki aklım olsa doğurmazdım. Yine de Orkunçcan benim en büyük hediyem :)))' diyen, pişmanlıklarını ellerindekiyle kamufle etmeye çalışan insanlar. Uzun vadeli, akılcı kararlar alan, gönülden istediğini bilen insanlar asla pişmanlık duymaz.
Nasıl ki çocuk sahibi olmak isteyen biri 'Acaba yanlış bir şey mi yapıyorum?' kuşkusuna düşüyorsa, istemeyen birinin de aynı kuşkuya düşmesi çok doğal. Ancak her konuda olduğu gibi, bu konuda da kararını kesin olarak belirlemek çok iyi hissettiriyor. Kişinin kendisiyle, kendi vücuduyla, kendi hayatıyla ilgili hayati bir kararı kendisinin alması kadar doğal ve özgür hissettiren başka bir şey yok.
Ben çocuk yapmak istemiyorum açıkçası. Gidip evlat edinmek varken sanki kraliyet soyuymuş gibi soyunun devamını sağlamaya çalışmak iki kat saçmalık. Git evlat edin arkadaşım. Üremezsen ölmezsin seks hayatın devam eder. 2. Elizabeth,Büyük İskender olmayacak kızın,oğlun da. Zaten dünyaya gelmiş ve yetersiz bakım ve eğitimden acılar içinde kötü bir hayat sürüp belki sonunda bir köşede uyuşturucudan ölecek bir çocuğu hayata kazandırmak yerine niye yenisini yapma peşindesin ki?
Çocuğa ne gerek var. Hayata bir kez geliyoruz. Neden bunu başkasina harciyayim ki?
Önemli olan anne ''olmak'' değil anne ''olabilmektir..'' Ağlıyor diye döven,bişey istediği zaman döven,yemek döktü diye döven,altını pisletti diye döven,sürekli bağıran azarlayan OROSPUlar anne değildir..Bu zihniyette olan OROSPUlara çocuk filan nasip olmasın zaten rahimleri kurusun amk..