Yapmayın kardeşlerim, büyük konuşmayın, sonra o lafları bir bir yiyorsunuz...
Yapmayın kardeşlerim, büyük konuşmayın, sonra o lafları bir bir yiyorsunuz...
Kardeşlerim, üzülerek söylüyorum ki hayaller ve hayatlar farklı. Siz istediğiniz kadar oda yapın, süsleyin, ona uygun eşyalarla o odayı donatın; gelip sizinle uyumak için can atacak. Bir yerden sonra da işlerin nasıl birlikte uyuma aşamasına geldiğini asla anlayamayacaksınız.
Tabii ki acıkınca yiyecek ama ya yemezse, ya düzeni bozulursa, ya öylece uyuyakalır da siz de vicdan azabınızla kalakalırsanız? Anne olmadan anlaşılacak bir şey değil bu, gelin anlaşalım canlarım.
Evet, buna hiç kimse karışamaz ama bebeğiniz o yana bu yana bakarak memenizi çekiştirirken çaresizce sessiz ve sakin bir alan arayacaksınız. Hatta akıl hastanelerininkine benzer bembeyaz odalar düşleyeceksiniz ki bebeğinizin ilgisi dağılmadan rahatça emebilsin.
Yoldaşlarım, eski hayatınızı ve düzeninizi unutun. Artık yeni bir hayatınız ve rutininiz var. El kadar bebeği perişan edip, 'Ay nasılsa alışacak' demek yerine azıcık büyüyün, olgunlaşın.
Buna kısmen katılsam da çocuğunuzun bir süre süre birey olacağını ve kararlarını kendi başına vereceğini aklınızdan çıkarmayın. Sonra bir bakmışsınız elinde çeşit çeşit abur cuburla çıkagelmiş...
Ha 'Ben olabildiğince uygularım arkadaş' diyenlere saygı duyuyor, ayartılabilen büyükannelerin ve dedelerin ellerinden öpüyorum.
Çıkılır kardeşim, bal gibi de çıkılır. Bakımsız, makyajsız, şiş gözlerle, yırtık tişörtle, dizi çıkmış eşofmanla, her şekilde dışarı çıkılır çünkü başka çaren yok.
Kim istemez ki bütün gün yavrusuyla oynasın, ilgilensin, dışarı çıksın, mükemmel zamanlar geçirsin? Kim istemez dostlar, Romalılar? Paketli gıda maddesinde bahsettiğim üzere bunun da en azından iki yıl sürdürülebilir olduğunu düşünüyorum ama iki yaşından sonra çocuk bir şeyler izlesin, valla kafa kalmadı!
Bu lafı öyle bir yersiniz ki değil siz, yedi düvel şaşar. Salondan mutfağa, koridordan tuvalete her yer oyuncak olacak ve siz buna asla engel olamayacaksınız. Biz de minimalist olduk canlarım!
Bir ay, iki ay, üç ay sabredersiniz; sonra bir bakmışsınız ki oyun alanı olan restoranlar gözbebeğiniz olmuş. Bu konuda hiç büyük konuşmayın, tecrübeyle sabit.
Anne-baba olmadan önce konuşan sizleri çok iyi anlıyorum ve içinizden de olsa seslerinizi duyabiliyorum. Vicdan azabıyla rahatlık arasında gidip gelsem de iki yaşından sonra her şey mübah kardeşlerim!
Altıncı ayda evden koşarak uzaklaşmazsanız ben de hiçbir şey bilmiyorum demektir!
Hiçbir anne uçağa binip bebeğinin çığlıkları arasında herkesi rahatsız etmeyi bir işkence yöntemi olarak kullanmaz, önce bu konuda anlaşalım. Yürüyerek mi gitsinler, ne yapsınlar? Tabii ki o uçağa binecekler, zamanı gelince siz de bineceksiniz ve binbir taklayla o cıkcıkcıkcıkcık seslerini duymamaya çalışacaksınız.
Çocuk dediğin kirli ve pasaklı olur ve bu sayede her şeyi öğrenir. Tecrübeli bir anne demişti dersiniz sonra...
çocuk yapmama fikrini giderek daha mantıklı bulmaya başladım
Benim annem söylediği her şeyi yapmayı başarmış. Ben çocukken özellikle yemek konusunda çok katıydı, "yemiycem yaaa" dediğimde tabağı önümden alır bir daha da hiçbir şey vermezdi. Yolculuklarda çok usluydum, hiç sesim çıkmazdı. Televizyona çok fazla bakamazdım, genellikle peluş oyuncaklarımla oyalanırdım. :'')
Katılmıyorum. Benim annem vicdan azabı falan dinlemez ağzımıza sıçardı. İster beğen ister beğenme masadaki her şeyden en az 1 kaşık yenecek, abur cubur aşırı derecede kısıtlı, saat 9dan sonra özellikle okulun varsa zinhar uyanık kalamazsin, televizyon çok kısıtlı -ki o zamanlar bizim için çok da sorun değildi bu sokağa iner oynardık. O zamanlar telefon tablet olmadığı için annem o konuda rahattı.