'Önce parmaklarım, avuçlarım ve ardından ayak parmaklarım karıncalanmaya başladı. Zihnen felce uğramış gibi hissediyor, sorulan soruya kesinlikle cevap veremiyordum. Tam manasıyla dondum kaldım. O an IQ'm sanki 50 puan birden düşmüş gibiydi.'
Anksiyeteden muzdarip kişilerin yalnızca iş yerinde değil, hayatın pek çok alanında sıkça yaşadığı bir durumu okudunuz. Bu 'kal gelmesi' durumunun elbette birbirinden çok farklı nedenleri olabiliyor.
Bundan muzdarip herkesin çok iyi bildiği gibi, anksiyete sıradan bir kaygılanma ve endişe etme, panikleme halinden ziyade; insanın elden ayaktan, hayattan kesilmesi, kilitlenmesi biçiminde tezahür eder.
Oldukça yıpratıcı bir bozukluktur; ve ileri seviyeleri çeşitli madde bağımlılıklarına hatta intihar düşüncelerine kadar varabilir.
İşverenler tarafından ne yazık ki yeteri kadar ciddiye alınmayan anksiyete bozukluğunun iş hayatlarımızda nasıl yer bulduğuna bakalım:
Anksiyete bozukluğuna sahip kişilere iş yerinde aniden 'kal gelmesinin' en sık görülen sebebi, yöneticilerin irrasyonel istek ve sorularıdır.
Talep irrasyonel olunca, vereceğiniz her cevap otomatikman yanlış olacakmış gibinize gelir ve anksiyete derhal tetiklenir.
Bu durumda, sizden yanıt bekleyen yöneticinizin işinizde iyi olmadığınızı düşüneceği korkusu ise, tüm dengenizi iyice alt üst eder.
Anksiyete bir kez tetiklendiğinde geçmek bilmez. Konsantraston, performans imkansız hale gelir. Burada kişi bir üstteki maddeye geri döner; buyrun size anksiyotif kısırdöngü...
Konsantrasyonunuzu ve oryantasyon yetinizi kaybetmiş bir haldeyken masanın üzerinde bekleyen dünyanın en basit işi bile size günler sürecekmiş gibi geldiğinden, yılgınlığa sürüklenirsiniz.
Anksiyete krizi tetiklenen kişiler elden ayaktan kesildiklerinden, ertesi, daha ertesi ve ondan da ertesi gün işe gitmemek uğruna saniyenin binde birinde yüzlerce farklı mazeret düşünebilir.
Anksiyetesi bir kez tetiklenen insan, ofiste çalan dahili telefon, mesaj, e-mail, seslenme, akla gelebilecek tüm seslere karşı inanılmaz derecede tahammülsüzleşir.
Zaten kolunuzu kaldıramayacak kadar felç olmuş gibi hissetmekte iken, cevap bekleyen onlarca insan / yönetici / iş arkadaşı olduğu fikriyle iyice çıkmaza sürüklenirsiniz.
Kimsenin o an kendisinden bir şey isteyememesi uğruna bıraksanız tuvalet köşesinde yere çöküp akşama kadar saklanacak hale gelir.
Özellikle işlerin çok yoğun ve sıkışık olduğu dönemlerde, çok fazla insanla aynı anda muhatap olma ve çok fazla talebe geri dönme zorunluluğu anksiyete sahibi kişiler için kendi cenazesine gitmek gibidir.
İş yerinden kaynaklı anksiyete tetiklenmesi, iş dışı sosyal hayatınızı da etkiler.
Arkadaşlarınız bu esnada aradığında açamaz; Facebook, Twitter, mobil mesajlarınıza dönemezsiniz. Sanki her an herkesin emrine amade olmak zorunluluğunuz varmış gibi!
Derdiniz bu değildir. Yalnızca hiçbir insan ve bildirim sesiyle muhatap olmak zorunda kalmadan belli bir süreyi kendi başınıza geçirmeye ihtiyacınız vardır.
Anksiyetenin gereken önemi gördüğü ve rahatlıkla işten izin alma / işe gitmeme gerekçesi olarak kabul edildiği modern toplumlarda, kurumlar çalışanlarına bununla mücadele konusunda destek programı hizmetleri sunuyor.
Ancak buradaki paradoks ise şu; siz zaten bir 'ofis terapistinin' size hasta yaftası yakıştırmasına gerek olmadan da yeteri kadar zorlanıyorsunuz....