Fotoğraf sanat mıdır? Evet, 'fotoğraf sanat değildir' diyenlere inat fotoğrafçılık günümüzde sanat olarak kabul edilmektedir. Ama fotoğrafçılığın sanat olarak kabul edilmesi ve bu aşamaya gelmesi aslında hiç de kolay olmadı. Fotoğrafın sanat olarak kabul edilmesi için geçtiği zorlu yolları sizin için tek tek anlattık.
1930 yılında çekilen bu biber fotoğrafı, fotoğrafçılığa dair tüm yargıları yıktı ve her şeyi değiştirdi...
1820'lerde zar zor fark edilen görüntüler olarak başlayan şey, on yıldan biraz fazla bir süre sonra, şimdi fotoğraf dediğimiz şeye dönüştü.
Fotoğraflar gazetecilik dışında bilim için, belgeler için, portreler ve daha bir çok şey için de kullanılıyordu.
Bunun cevabı çok uzun yıllar boyunca kocaman bir hayırdı. Fotoğrafın açıkça kullanım alanları olmasına rağmen, Fransa'da Charles Baudelaire ve İngiltere'de John Ruskin gibi etkili eleştirmenler, fotoğrafın asla resim rolünü üstlenemeyeceğini savundu.
Ve böylece yeni bir fotoğraf hareketi doğdu: Resimselcilik.
Resimciler, resmin yöntemlerini ve fikirlerini taklit ettiler ve kapsamlı rötuşları tamamen benimsediler.
Çünkü Robinson'un da kitabında net bir şekilde açıkladığı gibi, bu kişisel, duygusal girdi olmadan fotoğrafçılık sanat niteliği taşıyamazdı.
1877 tarihli 'Günün İşi Bittiğinde' adlı eseri, altı farklı negatiften yapılmıştır.
Böylece fotoğrafçılar ressamları taklit ettiler ve 'gerçek' sanat olarak kabul ettikleri şeyi yaratmak için resimlerine rötuş yaptılar, hatta renk kattılar.
Bu da aslında resimlerin atmosferik etkilerini ve dikkatli ışıklandırmasını fotoğrafta yaratmak içindi. Birçok eski fotoğrafa ayırt edici karakterini veren şey de aslında budur.
Bu sebeptendir ki 19. yüzyılın sonları ile 20. yüzyılın başlarındaki çalışmalarının çoğu, İzlenimci bir tabloyu andıran bir fotoğrafa benziyor.
Bu fotoğrafa dağınık, nazik ışıltısını vermek için yumuşak odaklı bir lens ve popüler 'bromoil işlemi' kullanan Ansel Adams gibi.
Genellikle kostümlerle sahnelendiler ve her zaman çok teatral olmasa da en azından dramatik veya romantikti.
Britanya'daki Linked Ring, Avusturya'daki Trifolium, Photo-Club de Paris ve ABD'deki Photo-Secession gibi gruplar tarafından teşvik edildi.
Fotoğrafın sanat olarak kabul edilmesi için savaştılar.
Önemli bir isim olan Amerikalı fotoğrafçı Alfred Stieglitz, geleneksel bir sanat kurumu olan Buffalo'daki Albright Galerisi'ne fotoğraflarını sattıktan sonra bu büyük bir zafer olarak kabul edildi.
Sonuçta önemli bir sanat galerisi, fotoğrafları sanat olarak kabul ederek satın almıştı.
Ve fotoğrafçı Stieglitz bundan bıkmıştı. Bu sebeple yeni nesil fotoğrafçılar bir fotoğraf devrimi başlatmak üzereydi.
Biraz odaklanmamış, hafifçe aydınlatılmış, sahnelenmiş ve manipüle edilmiş görüntülerin günleri geride kalmıştı, modernizm gelmişti.
Burada teatrallik, manipülasyon, resim taklidi olmayacaktı.
Fotoğrafçılık artık başka bir şeymiş gibi davranmayacaktı.
Gördüklerini fotoğrafladılar ve genellikle Kübistler gibi modern sanat hareketlerinden ilham alan saf geometri ve şekle odaklandılar.
Marcel Duchamp'ın kötü şöhretli Çeşmesi'nin orijinal versiyonunu fotoğraflayan Stieglitz'in kendisiydi ve Stieglitz, Avrupa'nın en avangart sanatçılarının birçoğunu ABD'ye tanıttı.
Paul Strand'ın çalışmasında olduğu gibi...
Artık taklit etmeye çalıştığı bir şey yoktu, o sadece bir fotoğraftı.
Sanatçının 1904'teki Flatiron fotoğrafını düşünün...
Ancak, fotoğrafçılığın gerçek anlamda bir sanat olarak görülmesi için resimselciliğin sonunun gelmesi gerekiyordu...
Bu fotoğrafta teatral ya da 'sanatsal'dan uzaklaşıp günlük, sıradan olana doğru odak değişikliğini net bir şekilde görüyoruz.
Bu eserlerde tamamen yeni bir şey vardı.
Devrim niteliğindeki bu fotoğrafları on yıllar önce olduğu gibi hala çok ilgi çekici...
Bu eserlere bakınca, fotoğrafın nihayet bir sanat formu olarak tanınmasına hiç şaşırmıyoruz...
Ancak durum her zaman böyle değildi.
Fotoğrafın sanat olarak kabul edilmesi kolay kazanılmamış asırlık bir zafer.
Ve elbette hak edilmiş bir zafer!