Psikolojik rahatsızlıklar insanların hayatlarını oldukça kötü etkiliyor. Paranoya da insanın hayat kalitesini düşüren, günlük hayatını oldukça etkileyen psikolojik rahatsızlıklardan biri. Paranoya hakkında merak ettiklerinizi bir paranoyaktan dinleyin...
Kaynak: 321GO
Soramazsın’ın son konuğu olan üniversite öğrencisi 20 yaşındaki Berk, 7 yıldır psikolojik destek alan bir paranoya hastası olarak paranoya hakkında merak edilen soruları yanıtladı...
İlk psikolojik rahatsızlık teşhisim, bundan 7 yıl önce hafif depresyon şeklinde oldu. Daha sonra yeterli şartlar olmadığı için hafif depresyon manik ataklara, majör depresyona, anksiyeteye, bipolar başlangıcına, dikkat dağınıklığı ve hiperaktivite bozukluğuna ve en sonunda paranoyaya kadar evrildi.
7 yıldır ilaç kullanmadığım tek bir gün bile olmadı. Paranoya tedavim yeni sonlandı. Şu anda paranoya üzerine olmasa da majör depresyon ve dikkat dağınıklığı ve hiperaktivite bozukluğu için tedavi alıyorum.
Şu ana kadar çok fazla ve çeşitli ilaçlar kullandığım için direkt olarak ‘İlaçlar beni şöyle etkiliyor’ diyemiyorum. Ama bazı ilaçlar aşırı uyku yapabiliyor, bazıları anksiyete ataklarını önlese de duygusuz, boş hissettiriyordu.
Aslında ilk belirtileri ben çok küçük yaşlardayken ortaya çıktı. Oturduğum apartmanda komşularımız çok büyük bir kavga etmişti. Ve bu kavga yüzünden dışarıda duyduğum her sesi kavga sesi duymaya başladım. En ufak bir ses yüksekliği bile içimi korku kaplatıyordu. Uzun süre kullandığım bir ilaç, 2020’nin başlarında anksiyete ataklarımı tetiklemeye başlamıştı. Yeni başladığım ilaçların yine aynı etkiye sebep olacağından korkuyordum. Ve paranoyanın tekrar kendini göstermeye başlaması bu şekilde oldu.
İntihara meyilliydim. Aslında birçok girişimim oldu. Hatta bir gün doktorumun beni odaya kilitlediği ve ailemin gelip beni teslim almadan çıkmama izin vermediği bir durum olmuştu. Depresyon yüzünden çok uzun yıllardır intihar aklımdaydı. Fakat bir türlü kendimi hazır hissedemiyordum. Kendimi hazır hissettiğim bir dönem oldu. Kendimi öldürmeye kararlıydım. Sonra ayna karşısında yüzümü incelemeye başladım. Çok canlı görünüyordum. Bu canlılığın gideceğini bilmek bana derin bir korku verdi ve bu canlılığı öldürmeye hakkımın olmadığını hissettim.
Doktorum hastaneye yatmam gerektiğini, çok daha farklı bir tedavi alacağımı ve sonuç olarak ilerleme kaydedebileceğimizi söylemişti. Yatış için bir hastaneye başvurduk fakat tam o sırada liseyi bitirme sınavlarım vardı. Sınavlara engel olacağı düşüncesiyle yatış yerine farklı ilaçlarla farklı bir tedaviye başlandı.
Annem bana hamileyken her ay adet görmeye devam etmiş. Bu yüzden bana hamileliğini fark etmemiş. Hamile olduğunu fark ettiğinde beni aldırmak için doktora gitmiş. Fakat fazla büyük olduğum için kürtaj yapılamamış. Bu olay olsun, yaşadığım depresif bozukluklar olsun, sürekli kendimi bir hata gibi hissettim. Çevremde beni anlayan insanlar olmadığı için deli olduğumu düşünüyordum. Herkes gibi olmak istiyordum.
Tanıya gidecek düzeyde bir psikolojik rahatsızlıkları olmadı ama illa ki olmuştur. Çünkü çok zor zamanlar geçirdikleri oldu. Özellikle de abim. Kendisi eski bir uyuşturucu bağımlısı. Bu tür olaylar belki de başta ben olmak üzere bütün aileyi etkiledi.
Çok sık olmasa da, abimin uyuşturucu bağımlısı olduğu dönemlerde çok büyük bir halüsinasyon görmüştüm. Eve çok az gelirdi. Biz de o eve geldiğinde gitmesine izin vermemek için kapıyı kilitlerdik. Abim, ben ve babamın evde olduğumuz bir gün uyurken çok büyük bir gürültüyle uyandım. Aşağı baktığımda abimle babamın birbirlerini öldüresiye dövdüklerini gördüm. Nefes alamıyordum, çok korktum. Dairenin kapısını açmaya çalıştım ama kapı kilitliydi. Anahtarı sakladığımız yerden almak için salona girdim ve salonda abimle babamı birlikte televizyon izlerken gördüm. O an ne yapacağımı bilemedim, kafam çok karıştı.
Evet, kesinlikle. Yolda yürürken her an bir köpek gelip bana saldıracak, her an biri gelip beni öldürecek gibi düşüncelere kapılıyordum. Gereksiz yerlerde gereksiz sebeplerle kendimi geriyordum. Özellikle de sosyal medyayı kullanamıyordum. Çünkü sanki bir yere yorum yazdığımda benimle biri dalga geçecek veya birileri fotoğraflarımı alıp kullanacak gibime geliyordu. Herkesten korkar oldum. Birçok arkadaşımı bana zarar verebilir endişesiyle kendimden uzaklaştırdım.
Paranoyam olduğunu anladığımızda bir ilaca başladım ve kullanmayı hiç bırakmadım. Bu sebeple de tedavim sekteye uğramadı. Belki de bu sayede 1.5 sene gibi kısa bir sürede atlatabildim.
Aslında birçok insan ilaçların işe yaramadığını veya beni daha kötü etkilediğini düşünüyor. Ama bence en başından beri hiç ilaç kullanmamış olsaydım şu an burada olamazdım. Çünkü intihara fazla meyilli olduğum dönemler vardı. Ama şu an geldiğim noktada ölümden inanılmaz korkuyorum.
Hangimiz normaliz ki?