Türkiye’yi 20 yıldır yöneten Adalet ve Kalkınma Partisi; Türkiye’nin en merkeziyetçi liderine isyan ederek kurulmuş bir reform hareketiydi. Hareketin önderlerinin isyanla birleşen kaderleri iktidar ve güç ile sınandı. Tevazuyla başlayan dostlukları ihtirasla parçalandı.
Refah Partisi’nin “Laik Cumhuriyet ilkesine aykırı eylemleri' gerekçesiyle kapatıldığı açıklandı.
Kısa zaman içinde aynı program çerçevesinde Fazilet Partisi kuruldu.
Bu yüzden Necmettin Erbakan, Fazilet Partisi liderliği için Recai Kutan’ı işaret etti.
MNP’den beri birlikte olduğu Erbakan hocasının hiç sözünden çıkmamış, aynı ilkeleri benimsemiş bir yol arkadaşıydı. Bu yüzden Erbakan, gözünü bile kırpmadan Kutan’a liderliği teslim etti.
1995’te sandıktan birinci parti çıkan Refah Partisi, 1999’da Fazilet ismiyle ancak üçüncü olabildi.
30 yıllık hareketin içinde ilk kez çatlak sesler duyulmaya başlandı.
Kamuoyu ise onlara farklı bir isim taktı: “YENİLİKÇİLER”
Yenilikçiler özetle şunları söylüyordu:
Parti kadrolarında daha genç isimlere görevler verilmeli.
Asker ve laik bürokrasi ile zıtlaşılmamalı; daha ılımlı bir dil tutturulmalı.
Batı karşıtlığından vazgeçilmeli. ABD ve AB ile uyumlu bir program inşa edilmeli.
Necmettin Erbakan’ın bütün düşünce dünyası da Emperyalizm ve Siyonizm karşıtlığı temelinde kurulmuştu.
Ufukta yol ayrılığı olduğu daha o günlerde gözüküyordu.
Bu yüzden Parti içinde mücadele kararı alındı.
Kendisine sadakatle bağlı Milli Görüş teşkilatlarının bu hareketi ezip geçeceğini düşündü.
Yenilikçiler, gittikleri her yerde FP teşkilatlarının hakaret ve saldırılarıyla karşılaştılar.
Kongre tarihi manidardı. 1950’de DP’nin CHP’yi yenerek iktidara geldiği 14 Mayıs günü özel olarak seçilmişti.
Erbakan’ın yasaklı olması Yenilikçilerin işine gelmişti çünkü Erbakan’ın adamı yerine bizzat Erbakan aday olsaydı aday çıkartmaları asla mümkün olmazdı.
Kongre; o kadar büyük bir baskı altında gerçekleşiyordu ki, Abdullah Gül’ün destekçisi Bülent Arınç, ağlamaklı bir ses tonuyla “kimse delegenin iradesine ipotek koymaya kalkışmasın” diye haykırmak zorunda kaldı.
Gül, 1170 delegenin 521’inin oyunu aldı. Erbakan’ın temsilcisi Recai Kutan ise delege üstündeki tüm baskılara rağmen 633 oy ile kılpayı kazandı.
Yenilikçiler kara kara düşünmeye başladılar. Partiden ayrılma, istifa etme şansları yoktu. Bu İslamcı siyaset jargonunda ümmeti bölmek sayılırdı. İhraç da edilmiyorlardı. Ne yapacaklarını kara kara düşünürken imdatlarına Anayasa Mahkemesi yetişti.
Anayasa Mahkemesi, dolaylı yoldan Yenilikçilere büyük bir iyilik yapmış oldu.
Gelgelelim, yenilikçilerin 2 senelik mücadelesi sonunda kurulan AK Parti’nin kurucu genel başkanlığı görevi beklendiği gibi Abdullah Gül’ün olmadı. 14 Mayıs Kongre sürecinin dışında olan ve yıpranmadan yıldızını parlatan Recep Tayyip Erdoğan, partinin kurucu lideri oldu.
Erdoğan’ın halk nezdinde sahip olduğu sevgi kuşkusuz Gül’den fazlaydı. Ancak hareketin tüm cefasını ve kuruluş sancılarını çeken Gül de kurucu kadrolara önemli ölçüde hakimdi. İstese liderliği bırakmayabilir; en azından bunun için savaşabilirdi.
14 Ağustos 2001 tarihinde; Anti Emperyalist, Anti Siyonist kapalı İslamcılığa isyan ederek özgürlükçü, liberal, ABD ve Avrupa destekçisi bir programla kurulan Ak Parti’nin iki kurucu liderinden olan Abdullah Gül ise yıllar sonra partinin kurucusu olmamakla dahi itham edildi…
asalet ,şahsiyet ,tevazu, ilim, hoşgörü..hiç biri yok mk embesillettolarda
'agir sanayi' bi gulme geldi. amac hep tek oldu,hile takiyye ve desise ile hilafet ve seriatin geri getirilmesi.AKMHBBPKK bu yolun imzasi oldu. Entropi sasirtmaz,rabia,kabatasa,vs.
Beraber yürümüştük biz bu yollardaa beraber ıslanmıştık yağan yağmurda 🎶🎶🥹🥹