Hiç kimse ilkokul öğretmenini unutmaz. Bazı öğretmenler vardır ki, onlar da öğrencilerini unutmazlar. İşte size bu durumla ilgili tatlı bir hikaye...
Hiç kimse ilkokul öğretmenini unutmaz. Bazı öğretmenler vardır ki, onlar da öğrencilerini unutmazlar. İşte size bu durumla ilgili tatlı bir hikaye...
Kendisi öğretmenlik görevine 1940'lı yıllarda Minnesota'da başlamış, 1989 yılında son vermişti. O kadar yıl geçmesine rağmen Lorly, bütün öğrencilerinin suratlarını ve isimlerini hatırlayabiliyordu.
Bu acı kayıptan sonra küçük bir daireye yerleşti.
İzlediği haber programı KARE 11 Sunrise isimli sabah haberleri programıydı.
Öğretmen onu görür görmez tanıdı.
'Otuz yıl önceki öğrencimin şimdi haber kanalında sunucu olduğunu görmek beni gururlandırdı. Oğlunuzun siyah saçlarını ve küçük sırasında oturan halini dün gibi hatırlıyorum.'
Öğretmen ve öğrencisi 30 yıl sonra tekrardan bir araya geldiler.
Lorly Schik, öğrencilerine dair her şeyi saklamıştı. Çocuğun annesinin 1988 yılında öğretmene yazdığı mektup da sakladıkları arasındaydı.
“Size, Cory’e harika öğretmenlik yaptığınız için teşekkür etmek istiyorum. Sizinle geçirdiği her dakikadan zevk aldığını bize sürekli anlatırdı. Gelecek sene öğretmeninin siz olmayacağını duyduğunda ne kadar çok ağladığını hayal bile edemezsiniz. Cory’nin aklından ve kalbinden asla çıkmayacaksınız. Bu kadar mükemmel bir öğretmen olduğunuzdan dolayı tahmin ediyorum ki diğer öğrencileriniz de bu konuda aynı fikirdeler.”
Lorly ve öğrencisine selamlarımızı yolluyoruz...
Sene 1970'ler. Manisa'nın Saruhanlı ilçesinin Gümülceli kasabasında yer alan bir ilkokulda ilkokul öğrencileri, siyah önlükleri ile fotoğraf çektiriyorlar. Aradan geçiyor 45 sene. Eski defterler açılıyor, facebook üzerinden fotoğraf paylaşılıyor ve o fotoda yer alan kişiler ile iletişime geçiliyor. Küçük çaplı da olsa bir grup kuruluyor. O dönemde öğretmenlik yapan Fatma öğretmende gruba dahil oluyor. Sağ baştan bütün öğrencilerin adını ve soy adını saydıktan sonra diyor ki; "Bu fotoğrafa o gün hasta olduğu için katılamayan Hatice'de öğrencilerimin arasındadır." Nasıl bir sevgi ile bağlandıysa o çocuklara aradan 45 yıl geçmesine rağmen isimlerini ve hatta sağlık durumlarını dahi hatırlıyor. Bir nesli yetiştiren, öğrencilerini kendi çocuklarından ayrı tutmayan o güzel öğretmenlere şimdilerde çok ihtiyacımız var...
Bizde de boyle hocalar olsa keşke :(