Geçmişe dönüp baktığında 'İyi ki yapmışım be! İyi ki çocukluğumu doyasıya yaşamışım.' dedirtir insana. 😌Atarinin ilk çıktığı zamanlarda hepimizin evinde yoktu tabii. Karnemiz güzel gelecek de ailemiz paraya kıyıp bize atari alacak da. Zor işti yani.Ama ne kadar denediysek de birçoğumuz oynayamadık o Hugo'yu.O zamanlarda bütün çocuklar için cennetti atari salonları cennet. 😁Ryu'nun o aduketi yüzünden az arkadaşlıklar bozulmadı.Heihachi'yi seçen zaten oyunu kazanmıştı. 😁FINISH HIM!Oynamayı bırakın bazen izlemesi bile zevk veriyordu şu meretleri.Bir gün bir çılgınlık edip, 'okuldan kaçalım mı?' desem, alay edip güler misin? Yoksa sen de benimle gelir misin? 😅Aldığımız harçlık en fazla bir ya da iki jeton almaya yeterdi. Sonra tabii akşama kadar oynayanları izlerdik.Aklımızın hep çakallığa çalıştığının kanıtı bu. Ama atari salonunun sahibine yakalanırsak durum kötüydü. Sonsuza kadar o salona adımımızı atamazdık bir daha.Orada bir yerlerde bu maddeyi okuyup bıyık altından çaktırmadan gülümsüyorsun 'Bölüm Geçici Çocuk', biliyorum. 😁Annem harçlık verip 'Ama atari salonuna gitmek yok!' dediğinde ben. 😰Hatta bazen okul müdürleri çıkıp atari salonlarını dolaşırdı, acaba okuldan kaçıp gelen öğrenci var mı diye. 😌Adeta engelleri bir bir aşıyorduk. 😅Bölüm sonu canavarını geçmek zordur arkadaşlar. 😅'Kaçma gel buraya! Dur daha iki jetonum daha var. İki jetonluk daha dövücem seni.' 😂Ama o eski heyecanı ise hiçbir zaman kalmadı. 😕
Aduuuuuuuket 😁
Çocukluğum atari salonlarında geçti 😂
Babam tarafından fatality'e uğradığım geldi gözümün önüne :)