Geçtiğimiz günlerde yaşadığımız İzmir depreminin acısı henüz çok tazeyken ben de kendi yaşadıklarımı ve hikayemi anlatmak istedim...
Uyarı: Bu içerik Onedio editörleri tarafından formata uygun olarak düzenlenmiştir.
Geçtiğimiz günlerde yaşadığımız İzmir depreminin acısı henüz çok tazeyken ben de kendi yaşadıklarımı ve hikayemi anlatmak istedim...
Uyarı: Bu içerik Onedio editörleri tarafından formata uygun olarak düzenlenmiştir.
Seda, Elif, Ayda, Çınar, Sayra ve dahası... Hepsinin adlarını, hikayelerini ezbere biliyorum neredeyse... İzmir'de deprem olduğu günden beri televizyonun başından ayrılmıyorum. Sürekli sosyal medya hesabımı, haber sitelerini yenileyip duruyorum. Belki güzel bir haber alınır, belki bir mucize olur diye... Acıkıp ağzıma bir lokma bir şey koyacak olsam gözümün önüne Seda'nın gözleri geliyor, şu an ne hissediyor acaba diyorum; ne yapıyor? Benim gibi umutlu mu? Enkazı kazmaktan tırnakları mı acıdı? Yoksa sessiz sakin bekliyor mu kurtarılmayı? Bu düşünceler beynimi sarıyor ve elimdeki o çatalı bırakıyorum usulca. Dilimde bir sürü lanet, öfkeliyim herkese ve her şeye.
O an gerçekten delirecek gibi oluyorum! Ağızları dilleri yok, küçücük daracık bir yerde; küçücük bedenleriyle ne yaparlar? Ne hissederler? Bir ağlama tutuyor bu sefer, başlıyorum hüngür hüngür ağlamaya. Bu kez de anneciğimin sesi kulağımda çınlıyor, 'Her şeyi çok fazla içselleştiriyorsun. Canına yazık...' Haklısın annem yazık. Ama sadece bana değil, ülkemin güzel insanlarına yazık. O enkazın altında yitip giden insanlara, hayvanlara, yakınlarını kaybedenlere, bu acı ölüme mahkum edilen insanlara... Her şeyden de öte bunların sorumlularına hesap sorulmayacak olmasına yazık! Delirecek gibi olsam da Çakıl'ı yanıma alıp uyumakta buluyorum çareyi... Deprem çantam da hemen başucumda. Telefonum da daima yastığımın altında...
Üstelik deniz subayı olan babam seferdeydi ve biz annemle bir başımızaydık... 9-10 yaşlarındaydım ancak o geceyi dün gibi, her saniyesiyle hatırlıyorum. Hatta üzerinden yıllar geçmesine rağmen gözlerimi her kapadığımda o anları canlı kanlı karşımda görüyorum... Her insanın rutin olarak yaptığı yatakta uzanma eylemi bile benim için bir kabus aslında... Yatakta uzanırken tavana her baktığımda belki bu gece o tavan başıma yıkılır da o evden sağ çıkamam diye korku ve kaygı içinde uykuya dalıyorum çoğu zaman...
Hava o kadar kasvetliydi ki annemin 'Bu ne sıcak böyle! Allah Allah...' diye söylenip durduğunu hatırlıyorum. Sonradan hayatta kalan ve konuştuğumuz eş dost, 'o gece bir gariplik olduğunun' farkında olduklarını söylemişti. Evet bir gariplik vardı havada, hepimiz farkındaydık... O geceye dair hatırladığım şeylerden biri de yıldızların parlaklığıydı. Yıldızlar sanki bize her zamankinden daha yakın ve daha parlak duruyordu... Havada garip bir kasvet ve anlaşılması güç bir uğultu vardı sanki. Gece olmuş, ortalık sessizdi ama bir o kadar da uğultuluydu sanki her yer...
Yatağa yattım ama bir türlü uyuyamadım. Sıcaktan bir o yana bir bu yana dönüp durdum... Sonra sandalyemin üzerindeki kıyafetlerim sanki doğaüstü bir varlığın kafası gibi geldi bana ve ürktüm. Sağa döndüm, sola döndüm ama içimdeki o korkuyu atamadım bir türlü... Hepimiz biliriz çocukken arkadaşlarımızın anlattığı o korku dolu hikayelerin etkilerini. Usulca yorganımı yastığımı alıp annemin yanına gittim. Kıvrıldım köşeye ama nafile... Bir türlü uyuyamadım. Sonra en son tavanı izlediğimi hatırlıyorum, sonrası yok; uykuya dalmışım...
Sanki başımızın üzerinden bombalar yağıyor, her yerden çığlık sesleri duyuluyordu. O korku ve panikle yerden kalktım ve kaçmaya çalışırken annem beni belimden yakalayıp yatağın yanına sürükledi. Üzerime resmen katlanarak siper oldu... 'Ellerini başının üzerine koy! Sakin ol!' dediğini hatırlıyorum. Ortalık toz duman olmuş, duvarlar bir bir üzerimize yıkılmaya başlamıştı. İnanılmaz bir toz bulutu ve ardından insanı delirtecek bir karanlık...
O kadar küçük bir alandaydık ki... Uyumadan önce son kez bakıp, uykuya daldığım o duvar şimdi tam kafamızın üzerindeydi. Kollarımızı kafamıza siper etmiştik ama o duvar bir yandan bizi sıkıştırıyordu. Etraf toz dumandı ve hiçbir şey göremiyorduk. Sonra birtakım ayak sesleri o sağır edici sessizliği böldü... Bir süre sonra yanımızda bir boşluk oluştuğunu fark ettik. Depremin o ilk şokunu atlatan annem beni hafifçe yana kaydırarak vücudumu kontrol etti. Bir şeyim olup olmadığını, canımın yanıp yanmadığını sordu. Vücudumda hiçbir şey yoktu sadece o kadar küçük bir alanda nefes almakta zorlanıyordum...
Depremin üzerinden ne kadar zaman geçmişti hatırlamıyorum... Sanki zaman durmuştu. Annem o çöküntünün arasından bir yandan bağırıyor, bir yandan da tırnaklarıyla kendini de beni de o boşluğa doğru sürüklemeye çalışıyordu. Annem bağırırken bir yandan da ayak sesleri geliyor, komşularımız bizim seslerimizi duyuyor, direnin kurtaracağız diye bağırıyorlardı. Ağlayanlar, bağıranlar, yardım dileyenler... Ne kadar uyanık kaldım bilmiyorum ama gözlerimi açtığımda komşumuz annemle birlikte beni o boşluktan dışarı doğru çekti. Cam kırıklarının ve enkazın üzerinden yürümeye başladık. Etrafta o kadar çok insanın cansız bedeni vardı ki sanki dün gibi gözümün önünde. Enkazın arasından insanların kolları ve bacakları sallanıyordu...
O ana dair hatırladığım en büyük şeyse şehri saran kokuydu. O kadar keskin ve kötü bir koku vardı ki, bunu size tarif etmem mümkün değil... Defalarca kez kustuğumu hatırlıyorum. O küçücük bedenimde yaşadığım o korkuyu size tarif etmem gerçekten mümkün değil. Susadığımı ve annemden sürekli su istediğimi hatırlıyorum. Sanki mahşer yeri gibi kimse kimseyi görmüyordu. İnsanlar panikle oradan oraya koşturuyor, birilerine yardım etmeye çalışıyor ya da yakınlarını yığıntıların arasından bulup çıkarmaya çalışıyordu. İnsanların eşyaları etrafa dağılmış, her yerde oyuncak bebekler, tabak çanak, onlarca eşya...
Ama nafile... Her yer yerle bir olmuştu. Annem kadar, benim kadar ve komşularım kadar şanslı olmayan o kadar çok insan vardı ki o enkazın altında. Sabaha uyanmak umuduyla alarmlarını kuran, çocuğunu öpüp uyuyan ama sabaha çıkamayan... Ya da kendisi yaşayan ama en yakınlarını, sevdiklerini kaybeden o kadar çok insan vardı ki! Yüreğimiz yanıyor diyoruz ama nafile... O an insanların acısını paylaşıyorsunuz belki ama sonra gündelik hayatınıza dönüyorsunuz... Rutinlerinize, endişelerinize, kaygılarınıza dalıp o insanları, o insanların acısını unutuyorsunuz...
Öfkem elbette ki size değil, öfkem bu düzenin değişmesi için çaba sarf etmeyen, sorumluluk almayan, suçluları yargılamayanlara. Sırf ceplerini doldurmak için çürük binalar yapanlara... Ve insanların hayallerini, hayatlarını söndüren o katillere! Evet benim gözümde bir katilden hiçbir farkları yok, olamaz da!
O evden bize kalan tek şey benim et bebeğim oldu, bir de annemin kasetleri. Yuva bildiğimiz ev başımıza yıkılmış, her şeyimizi kaybetmiştik. Yine biz maddi yaralarımızı sarabilmiştik. Ya yakınlarını kaybedenler, ya yarınlarını, umutlarını kaybedenler... O kadar tarifsiz ki bu... Sözün bittiği yerdeyiz! Umarım İzmir depremi ders olur, umarım buna sebep olanlar adalet önünde yargılanıp hesap verir... Umarım canım İzmir bir an önce yaralarını sarar. Belki giden canlarımızı getiremeyiz ama umarım bu yaşanan son olur, bir daha hiç kimsenin canı yanmaz. Umarım dünya üzerindeki hiç kimse bir daha böyle bir acı ile sınanmaz...
Gerizekalı ne gülüyosun bide emoji atmış mal.umarım bu acıyı yaşayarak insanların acılarına gülünmemesi gerektiğini öğrenirsin!
Ben o zaman 4. sınıfa gidiyordum. İç anadoludaydık sadece televizyondan izlemiştik. Bir zaman sonra sınıfa bir çocuk geldi. Depremden sağ kurtulmuştu. Hatırladığım ödev yaparken, bir şey anlatırken gündemi devamlı buydu. Sürekli havanın çok kötü olduğundan, yıldızlardan, yıldızların kaydığından, kokudan ve enkazlardan sarkan kollardan bacaklardan bahsediyordu. Çocuk sürekli anlatıyordu bunları. Artık bende de travma yaratmaya başlamıştı. Hiç unutmadım o çocuğun yüzünü. Hep kireç gibiydi.
Allahım bir daha yaşatmasın :( Düşüncesi bile kötü ama olacak kaçışımız yok malesef :(