Londra, 5 Aralık 1952'de uyandığında, haftanın son iş günü için gözlerini temiz bir gökyüzüne ve rüzgarsız bir güne açıyordu. Şehirde kış, bu sene bir hayli çetin geçiyordu. Bu nedenle gökyüzü temiz olsa da, evlerin bacalarından dumanlar tütmeye devam ediyor ve fabrikalardan çıkan dumanlarla birleşip atmosferde kayboluyordu.
Londra, yıllardır sis olaylarına alışkındı. Hava kirliliğinin boyutlarının herkes farkındaydı, ancak ne kadar yoğun olsalar da, sisler artık Londralılar için haber niteliği taşımıyordu.
Günlük hayat devam ederken, kentin üstünde bir antisiklon meydana gelmişti. Yoğun bir yüksek basınç dalgası, kentin üstünü tamamen kaplamış ve kentin havasını adeta hapsetmişti. Altta hapis kalan bu kirli hava, rüzgar da esmeyince dağılamamış ve tüm kenti adeta bir fanusun altında kalmış hale getirmişti.
Karanlığın çökmesiyle iyice soğuyan havada, evlerin bacalarından tüten dumanlar da iyice artmıştı. Bütün gün tüten sobalar neticesinde kenti çevreleyen fanusun altında yoğun bir duman birikmiş ve artık zemine kadar ulaşmıştı. Göz gözü görmüyor, trafik ilerlemiyordu. Çoğu insan arabasını yolun ortasında terk edip yürüyerek evlerine gitmek zorunda kalmıştı.
Görüş mesafesi 25 santimetreye kadar inerken, sis tabakası binaların içine sızmaya başlıyordu. British Museum'da çalışan görevliler, raflarda siyahlıklar olduğunu gözlemliyordu. Sinemalarda oynanan filmler, seyircilerin perdeyi göremez hale gelmesi nedeniyle yarıda kesilmişti. Konserler, seyirciler nefes bile alamaz hale gelince iptal edilmişti.
Kent sabah saatlerinde bile neredeyse karanlığa hapsoluyordu. Geceden beri radyoda ölüm haberleri konuşuluyor, ancak sokaklarda ambulanslar bile hareket edemediğinden çıt bile çıkmıyordu. Cumartesi gecesi, sisin ilk 24 saati geçilirken 500'den fazla kişi hayatını yitirmişti.
Özellikle yaşlılar ve solunum sıkıntısı çeken insanlar başta olmak üzere, pek çok insan yatağında hayatını kaybediyordu. Kalanlar ise hastanelere ulaşmaya çalışıyordu. Hemşireler, sisin önlüklerinin içine kadar sızdığını ve kıyafetlerinde siyah lekeler oluşturmaya başladığını söylüyordu.
Önlerini göremeyen kuşlar binalara çarpıp ölüyor, et pazarları için yetiştirilen hayvanlar ise nefessiz kalıp telef oluyordu. Sonraları, hayvanların ciğerlerinin simsiyah olduğu gözlemlenecekti.
Binaların iç ve dış yüzeylerinde is lekeleri oluşuyordu. Sis, iyiden iyiye yeşil-sarı karışımı bir renge bürünmüştü. Kentte, İkinci Dünya Savaşı'ndan kalma borçların ödenmeye çalışılması yüzünden ülke çapında yaşanan ekonomik sıkıntılar nedeniyle yalnızca en ucuz kömürler kullanılıyor ve bu da havayı iyice ölümcül hale getiriyordu. Bacalardan çıkan ve havadaki nem ile birleşen sülfür dioksit gazı sonucunda, 800 tondan fazla sülfürik asit oluşup şehre yayılmıştı. Bunun yanı sıra her gün, kentte 2000 ton karbondioksit ve 140 ton hidroklorik asit birikiyordu.
Sis, 4000 kişinin canını aldıktan sonra dağılıyordu. Sonraki zamanlarda yapılan araştırmalar, o beş günde ölü sayısının 10 bini geçmiş olabileceğini söylüyordu. Üstelik devam eden aylarda, bu sise bağlı olduğu tahmin edilen pek çok ölüm yaşanmıştı. Yüz binlerce insan ise, hastanelik olmuştu.
İlerleyen günlerde ölülerini defnetmek isteyenler tabut ve çiçek bile bulamaz hale gelecekti.
Öldüren Sis, hava kirliliğinin zararlarına dair çok acı bir uyarı olmuştu. Sonraları, bu konuda pek çok regülasyon yürürlüğe girecek ve yoğun sisler Londra'ya tekrar tekrar dönecek olsa da, aynı sonucun bir defa tekrarlanmaması için önlemler alınacaktı.
Dönem dönem insanoğlu felaketler yaşıyor.Bize de korona virüs denk geldi.
Böyle bir film vardı sonunda tek mermi kaldığı icin adam kızını vuruyordu, kız ölüyordu, sonra askerler kurtarmaya geliyordu 😬😬
Doğanın tepkisi her zaman acı oluyor. Bir belgeselde de bir yerdeki krater gölünden karbondioksit salınıp çevredeki herkes ölmüştü. İlk zamanlar tespit edilememişti. Bu arada yazının son cümlesindeki "-tekrarlanması" kelimesi sanırım "tekrarlanmaması" olması gerekiyor.