Annesizlik yaşınız kaç olursa olsun içinizi burkan bir eksikliktir. Sadece annesi olmayanların anlayabileceği bir yoksunluktur bu. Bir kere onu kaybettiniz mi artık bambaşka bir dünyada yaşamaya başlarsınız. Tüm dünyanız değişir. Yine mutlu olursunuz, yine yaşamaya devam edersiniz ama onsuzluğun verdiği o eksiklik duygusu asla geçmez.
Büyümenin en zor halidir.
Annesiz geçirilen bayramlar düğünler ve tüm güzel günler eksiktir.
Annesi olanlar, sizin sahip olduğunuz bu olgunluğun zorunluluktan olduğunu asla anlamaz.
Ne kadar sevilirseniz sevilin, onun sevgisinin, kokusunun ve varlığının verdiği güvenin yerini hiçbir şey tutmaz.
O sırtınızı dayayacağınız yegane duvardır. O duvar olmadığında hep tek başına dik durmak zorunda kalırsınız.
Çorapsız dolaştığında betona basan ayaklarını kimse fark etmez. Hiç kimse gerçekten mutlu olup olmadığınla ilgilenmez onun kadar.
Aslında vardır ama herkesin bir sınırı vardır. Eninde sonunda kimse için vazgeçilmez değilsinizdir. Vazgeçilmez olduğunuz tek insana sahip değilsinizdir.
Arkadaşlarınızı ararsınız, bu size iyi gelir ama telefonu kapatınca çoğunlukla her şey yine aynı olur. Fakat bir anne size kendinizi dev gibi hissettirir. Annesizlik kimseye göstermeseniz bile zaman zaman kendinizi çok küçük hissettirir.
Saatlerce sohbet edebileceğiniz ve hayatınızdaki tüm detayları sonsuz bir merak ve ilgiyle dinleyecek tek insan odur. Asla sıkılmaz. Çünkü onun için sizinle alakalı olan her şey değerlidir.
Annesizlik biraz da limansızlığa benzer. Koca denizlerde tek başına mücadele edip duran bir gemiye benzersiniz. Bu sizi çok güçlü kılar ama bu güçten hiç memnun olmazsınız.
Birinin yanından geçerken, bir bahçede otururken ya da olmadık bir anda bir yerden onun kokusu gelir. Bu koku zihninize kazılan en kuvvetli şeydir.
Hiçbir zaman onun yaptığı kadar güzel yemekler yiyemezsiniz. Onun elinden yediğiniz yemekleri her yediğinizde onu hissedersiniz. Bazen o lokmaları ihanet sayarsınız.
Çocukluğunuz nasıl geçerse geçsin anneniz varsa her şeyin bir çaresi vardır. Anneniz yoksa her şeye sahip bile olsanız çocukluğunuz yoksunluk içinde geçer. Bir anne dünyanın en güzel çocukluğudur.
O kadar güçlü bir şeyi kaybettikten sonra her şeyin kaybedilebilir olduğunu çok daha iyi anlarlar.
Anneler giderken çocuklarına içlerindeki annelikten biraz da olsa bırakırlar. İçinizde annenizden bir parçayla çok daha iyi bir insan olursunuz. Varlıkları ile size kattıkları yetmez yoklukları ile de size iyi şeyler katmaya devam ederler.
Annemin ölümüne 7.5 sene oldu. 18 yaşına girmeme, tam 2 ay vardı öldüğü zaman. Liseden mezun olduğumu bile göremedi Hasta iken, bilmediğim yemekleri yapmasını öğretti. O yemekleri aynı annemin yaptığı gibi yapıyorum, güzel de oluyor. Bütün malzemeleri miktarlarıyla beraber aynı oluyor ama sanki bir şeyler eksik. Annemin yemeklere kattığı sevgisi, sihiri, bazen de ölen anne ve babası aklına gelince döktüğü gözyaşları... onlar eksik. Tereyağı, bulyon, tuz değil...
3 gün önce doğum günümde annemi kaybettim. Benim hem doğum günümdü hem de ölüm günüm.. anneniz hala yanınızdaysa her anın kıymetini bilin ve bol bol sevin ...
birde bunun kadar acı olan ''benim babam yok'' cümlesi var :(